به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در سال 1969 مشخص شد که عامل بیماری زا مشابه همان بیماری است که در سال 1956 در جمهوری کنگو مشاهده شده بود.

حتما شما هم کلیپ ها، عکس ها و فایل های صوتی هشداردهنده ای درخصوص تب به اصطلاح کنگو را شنیده اید. مواردی که گرچه شاید برای افزایش اطلاعات عمومی مردم درخصوص وجود بیماری های واگیر لازم باشد اما به نظر می رسد وحشتی که در بین مردم ایجاد می شود، کمی افراطی است چون این ویدئوها، عکس ها یا فایل های صوتی، چنین تصوری را القا می کنند که با خوردن گوشت، عنقریب دچار این بیماری مهلک شده و کار به دفن با تدابیر ویژه، آهک و غیره می کشد.

نمی توان اهمیت تبادل آزاد اطلاعات، آگاهی بخشی عمومی و داشتن دغدغه سلامت فردی و اجتماعی را کتمان کرد اما به شرطی که با ایجاد رعب و وحشت و برهم زدن سلامت روانی جامعه همراه نباشد. این بیماری با گرم شدن هوا شایع می شود و بیشترین آسیب را به افرادی می زند که با دام سر و کار دارند. در این مطلب بیشتر به این بیماری می پردازیم.

تاریخچه بیماری

تب خونریزی دهنده کریمه کنگو برای نخستین بار، سال 1944 در کریمه اوکراین توصیف شد و به همین دلیل نیز تب خونریزی دهنده کریمه نام گرفت. در سال 1969 مشخص شد که عامل بیماری زا مشابه همان بیماری است که در سال 1956 در جمهوری کنگو مشاهده شده بود. بنابراین بیماری با عنوان تب خونریزی دهنده کریمه کنگو نام گذاری شد.

مواردی از اپیدمی این بیماری در مناطق مختلفی از جهان در غرب کریمه، شبه جزیره کِرچ، قزاقستان و ازبکستان، منطقه آستراخان در روسیه و همچنین بوسنی و هرزگوین، آلبانی، بلغارستان، عراق، شبه جزیره عربستان، پاکستان، غرب چین، آفریقای جنوبی و ترکیه (مرکز و بخش شمالی آناتولی) گزارش شده است.

بررسی های سرواپیدمیولوژی نشان داده است که ویروس در تونس و همچنین اسپانیا نیز در گردش است. در سال 2016، قطعات پروتیینی ویروس در ظروف سفالی مربوط به عصر آهن کشف شد که نشان می دهد اپیدمی این بیماری در سال های بسیار دور وحشتناک تر و به مراتب جدی تر بوده است.

در حالت کلی تب کریمه کنگو از بیماری های بومی آفریقا، کشورهای حوزه بالکان، خاورمیانه و آسیا محسوب می شود. این بیماری نیز از موارد بومی ایران بوده و قدمت آن به سال های درو و دهه های سی و چهل شمسی مربوط می شود.

پای ویروس و کنه در میان است

تب خونریزی دهنده کریمه کنگو (CCHF) بیماری رایج ویروسی (Nairocirus) از خانواده Bunyaviridae است که به واسطه کنه ها منتقل می شود. این بیماری باعث ایجاد تب خونریزی دهنده ویروسی جدی می شود که میزان مرگ و میر در آن بین 10 تا 40 درصد است. میزبان اصلی این بیماری ویروسی را حیوانات وحشی و خانگی تشکیل می دهند که در بین آنها می توان به گاو، گوسفند و بز اشاره کرد. اکثر پرندگان، به جز شترمرغ نسبت به این بیماری مقاوم هستند. انتقال بیماری در میان حیوانات به این شکل است که کنه های آلوده، حیوانات را می گزند. سپس ویروس به مدت یک هفته در جریان خون باقی می ماند. اگر کنه دیگری این حیوان را نیش بزند، ویروس به آن منتقل می شود و به این ترتیب سیکل کنه- حیوان- کنه ادامه پیدا می کند.

بیشترین قربانیان

این گونه نیست که بیماری به سادگی در بین مردم عادی به یک اپیدمی تبدیل شود. این بیماری در افرادی که به واسطه شغل شان با دام سر و کار دارند (مانند دامپزشکان، قصاب ها، سلاخ ها، کارگران کشتارگاه ها، دامپروران، چوپان ها و غیره)، بیشتر دیده می شود.

کادر پزشکی و پرستارها نیز جزو افرادی هستند که به دلیل سر و کار داشتن با بیماران، ممکن است در صورت رعایت نکردن نکات ایمنی، به این بیماری مبتلا شوند. وحشت خانم های خانه دار و افرادی که با گوشت سر و کار بیشتری دارند، شاید بی مورد نباشد اما باید گفت که با استفاده از دستکش و شست و شوی دستکش ها بعد از اتمام کار و همچنین خودداری از تماس دست آلوده با چشم و بینی و قرار دادن گوشت در یخچال قبل از استفاده، به راحتی می توان احتمال انتقال را به صفر رساند.

انتقال به انسان و علائم بیماری

ویروس از طریق گزش کنه یا تماس با خون و بافت حیوان آلوده در حین یا بلافاصله بعد از ذبح به انسان منتقل می شود یعنی برخلاف وحشتی که ایجاد شده بود، امکان ابتلای افراد عادی جامعه که در معرض کنه و تماس با حیوان آلوده قرار ندارند، بسیار اندک است. درخصوص انتقال بین انسانی نیز ویروس از طریق تماس مستقیم با خون، ترشحات یا مایعات ببولوژیکی فرد آلوده، امکان سرایت دارد.

آلودگی ایجاد شده در مراکز درمانی نیز به دلیل استریل نشدن صحیح ابزار پزشکی، استفاده مجدد از سرنگ و عدم رعایت نکات بهداشتی و ایمنی از طرف کادر پزشکی، استفاده مجدد از سرنگ و عدم رعایت نکات بهداشتی و ایمنی از طرف کادر پزشکی، امکان بروز پیدا می کند.

انتقال ویروس خود را با علائم متعددی مانند تب، دردهای عضلانی، سرگیجه، کمردرد، سردردی، حساسیت چشم ها به نور، حالت تهوع، اسهال و استفراغ، دردهای شکمی، افزایش ضربان قلب، خونریزی در مخاط هایی مانند دهان، گلو و پوست و غیره نشان می دهد.

این علائم معمولا 3 تا 4 روز بعد از ابتلا بروز می کنند. تاکنون واکسنی نه برای حیوان کشف شده است و نه برای انسان و درمان آن بعد از پیشرفت بیماری نیز بسیار دشوار است. بنابراین بهترین کار، همان روش های پیشگیری است.

اینهمه وحشت از کجا آمد؟

براساس آخرین آمار اعلام شده از طرف رییس مرکز مدیریت بیماری های واگیر وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی کشور، 38 مورد ابتلا به تب کریمه کنگو در کشور گزارش شده است که از این تعداد 3 تن جان باخته اند. با مقایسه اجمالی این آمار مرگ و میر ناشی از مصرف دخانیات و بیماری های قلبی (مرگ روزانه 300 نفر بر اثر عوارض قلبی) و تصادفات رانندگی (16 هزار نفر در سال 94) می توان گفت این میزان ایجاد رعب و وحشت در جامعه، صرفا به تخریب سلامت روانی جامعه در شرایط ملتهب کنونی منجر می شود. البته نمی توان از سودمندی فضای مجازی در اطلاع رسانی و آگاهی بخشی غافل شد و نقش تاثیرگذار آن را زیر سوال برد اما بهتر است مردم عادی بیش از نگرانی نسبت به چنین وقایعی، به فکر اصلاح سبک زندگی باشند.

منبع:برترینها

انتهای پیام/

تب کنگو از تاریخچه تا درمان