به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اهواز؛ آرمان شیشه گر، سرپرست کاوش در محوطه جوبجی رامهرمز در این خصوص بیان کرد: آثاری که در کاوش محوطه جوبجی به دست آمده را به میراث فرهنگی رامهرمز تحویل دادیم و فصل سوم کاوش ها در این منطقه احتمالا در زمستان 96 آغاز می‌شود.

وی اظهار داشت: در این فصل از کاوش ها به آثار معماری هخامنشی، گورستان اشکانی، دیواره های مربوط به عیلام نو، سفال مربوط به عیلامیانی رسیدیم.

شیشه گر افزود: فصل دوم کاوش ها از 28 اسفند 95 آغاز شد و تا 31 اردیبهشت 96 ادامه داشت، این فصل از کاوش به منظور شناسایی آثار فرهنگی و معماری مرتبط با آرامگاه عیلام نو و نیز آثار فرهنگی سایر دوره ها، انجام گرفت و به کشف آثاری از دوره های اشکانی، هخامنشی، عیلام نو و عیلام میانی منجر شد.

سرپرست کاوش در محوطه جوبجی رامهرمز اذعان داشت: احتمالا فصل سوم این کاوش زمستان 96 آغاز می شود.

وی با تاکید براین که این کاوش بخش کوچکی از یک محوطه بسیار بزرگ است خاطرنشان کرد: نکته ویؤه در این کاوش دربرگیری هر چهار دوره اشکانی، هخامنشی، ایلام نو و ایلام میانی در یک محدوده است.

آرمان شیشه گر همچنین از کشف بقایای جمجمه و بالا تنه کودکی متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو خبر داد.

این مقام مسئول با اشاره به کشف بقایای جمجمه و بالا تنه یک کودک در این محوطه بیان داشت: بقایای جمجمه و بالا تنه یک کودک با گوشواره ای مفرغی به گوش و دو ظرف سفالی بر بالای سر به همراه چند مهره عقیق و بدل چینی متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو در کاوش محوطة باستانی جوبَجی، رامهرمز کشف شد.

وی با بیان این که کاوش فصل دوم محوطه جوبَجی- دهیور در بخشی از این محوطه، در حدود 50 متری جنوب شرقی آرامگاه عیلام نو انجام شد، تصریح کرد: این آرامگاه که در کاوش فصل نخست در سال 1386 آشکار شد، متعلق به دو بانو از خاندان شاه شوتورنهونته پسر ایندَدَ از آخرین شاهان دوره عیلام نو(حدود 585 تا 539پیش از میلاد) بود.
عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی گفت: در این کاوش نخست دیوارهای سنگ چین منظم که دو فضای مستطیل شکل کوچک و یک فضای مستطیل بزرگ با زوایای گرد را تشکیل می دادند و بیشترین بلندای آن ها حدود 70 سانتی متر بود، به دست آمد.

آرمان شیشه گر وجود این سازه ها و بقایای 2 تنور در دو اندازه با قطر تقریبی حدود 60 و 50 سانتی متر، دستاس ها و پاشنه در سنگی را نشان از استقرارهای کوچ رو در این محل دانست که ممکن است متعلق به دورة هخامنشی باشند.

وی با بیان اینکه بخش هایی از این لایه استقراری با تدفین های تابوتی دورة اشکانی که دارای حفاظی سنگ چین بودند آشفته شده بود اذعان داشت: حجم زیادی از سفالینه های مکشوفه در میان آوار این دو لایه استقراری سفال های دوره هخامنشی و اشکانی هستند که دلیل اختلاط آن ها حفر و ایجاد این گورهای دوره اشکانی درلایه زیستگاهی هخامنشی بوده است.

این باستان شناس نمونه هایی از سفالینه های هخامنشی را قابل توجه دانست و اظهار کرد: این تدفین ها نیز خود با خاک برداری، جاده سازی و عبور ماشین آلات سنگین، آشفته و منهدم و از تابوت ها قطعات اندکی باقی بود و اسکلت ها نیز کاملاً از میان رفته بود.

شیشه گر افزود: در کنار سازه های سنگی، آثار دیوارهای خشتی که احتمالاً مربوط به دورة عیلام نو هستند و بخشی از آن ها در بررسی محوطه از پیش شناسایی شده بود مرکب از خشت های حدود 35 در 35 سانتی متر و ضخامت حدود 10 سانتی متر به دست آمد.

به گفته سرپرست هیأت کاوش، از عرض دیوارها بین 4 تا 5 خشت و کمتر از 2 متر باقی مانده بود و بیش ترین بلندای باقیمانده از دیوارها، شامل 8 رج خشت بود.

وی با بیان اینکه آثار سقف مشاهده نشد و ممکن است در تخریب های امروزی با ماشین آلات سنگین از میان رفته باشد اظهار داشت: در غیر این صورت فرض وجود فضایی حیاط مانند پدید می آید و با تکیه بر فرض دوم، این فضاهای خشتی، چهاردیواری هایی را تشکیل می دهند که درازای هر ضلع ممکن است تا نزدیک 13 متر برسد.

این باستان شناس اذعان کرد: بقایای دیوارهای خشتی کاوش شده در این فصل، شامل بخشهایی از سه سازه چهار دیواری به هم پیوسته بود و آثار دیوارهای خشتی در سایر نقاط محوطه پراکنده و شناسایی شده و نقشه آثار کاوش شده در دست تهیه است.

آرمان شیشه گر با بیان اینکه حفرگورهای دوره اشکانی باعث تخریب بخش هایی از دیوارهای خشتی نیز شده است اظهار داشت: در محدوده کارگاه ها، تعداد زیادی چاله کاوش های غیرمجاز و زباله دان نیز باعث تخریب بیشتر این دیوارهای مملو از خاکستر و سفال ایجاد شده در طول زمان و حتی برخی مربوط به روزگار کنونی شده است .
وی بیان کرد: سیلاب های فصلی رودخانه و خاکبرداری مکرر ماشین آلات سنگین نیز به ویرانی بیشتر این فضای خشتی انجامیده است.

شیشه گر تصریح کرد: بقایای جمجمه و بالاتنه یک کودک که 2 ظرف سفالی بر بالای سر و گوشواری مفرغی به گوش و چند مهره عقیق و بدل چینی به همراه داشت در کنار یکی از دیوارهای خشتی مدفون بود که احتمالاً متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو بوده و تنها اسکلت قابل شناسایی در این کاوش است.

این باستان شناس تصریح کرد: در فضای باز میان چهار دیواری خشتی میانی، گمانه ای با اندازه 2 در 2 متر، ایجاد شد که حاوی سنگ های نسبتاً بزرگ رودخانه ای و مملو از سفالینه عیلام میانی بود.

سرپرست کاوش در محوطه جوبجی رامهرمز گفت: در عمق حدود 5/2 متری از سطح گمانه، سازه ای پدیدار شد که از نظر چیدمان شبیه به خشت بود، اما جنس آن ماسه ای بود و پنج رج آن مشخص شد.

عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی اذعان داشت: با گسترش گمانه به اندازه های 3 در 6 متر، ردیفی از سنگ های بزرگ و توده ای از سنگ های ریز و درشت در کنار آن ها یافته شد که در اصل روی این سازه را می‌پوشانده است.

وی اظهار کرد: با پایان یافتن زمان مجوز، کاوش این لایه فرهنگی به فصل سوم موکول شد.

انتهای پیام/گ