به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «پرسه در حوالی من» اولین تجربه بلند سینمایی غزاله سلطانی است که این روزها در بخش هنر و تجربه اکران می‌شود. به همین بهانه به سراغ او رفتیم و سوالاتی در خصوص فیلم و حوزه فعالیتش پرسیدیم که در ادامه می‌خوانید:

خانم سلطانی؛ چه دغدغه‌ای باعث شد، سراغ ساخت این فیلم بروید.
دغدغه خودم و بحران سی سالگی که به سراغم آمده بود و تمام تنهایی‌ها و حال و هوایش در ذهنم می‌گذشت. البته همه اتفاقات فیلم برای من رخ نداده است. بالاخره هر ایده‌ای باید دراماتیزه شود؛ اما کاملا از حال و هوای خودم بر ‌آمد.

حرف اصلی فیلم «پرسه در حوالی من» چیست؟
حرف اصلی ندارد؛ هر کسی می تواند هر برداشتی که دلش می‌خواهد، داشته باشد. خیلی به اینکه فیلم می‌تواند حرف اصلی یا فرعی داشته باشد، معتقد نیستم.

در این فیلم از بازیگران زن بیشتر بهره بردید. آیا این به جهت پرداخت بیشتر به مشکلات زنان است؟
استفاده از بازیگران زن به خاطر اقتضای قصه و فیلمنامه و شخصیت‌هایی است که در آن وجود دارد. 

تا چه حد اتفاقات زندگی خودتان را در این فیلم می بینیم؟
تا حد کمی؛ اما بالاخره هر آدمی که اثر هنری خلق می‌کند، رد پایی از خود در آن می‌گذارد. پس قاعدتا چیزهایی از خودم درون آن وجود دارد.

تا چه حد به بعد تجاری فیلم فکر کردید؟
بحث تجاری فیلم می‌تواند مهم باشد؛ اما زمان نگارش و ساخت فیلم، برای من ملاک نبود و گرنه حتما شکل و شمایل فیلم فرق می‌کرد.

آیا غیرقابل پیش بینی بودن سینمای چند ساله ما در فروش و جذب مخاطب، شما را نترساند که فیلمی اجتماعی بسازید؟
به نظرم فیلم‌های اجتماعی هم خوب می‌فروشند و مخاطبان با آن ارتباط برقرار می‌کنند. بسیاری از مخاطبان فیلم‌های کمدی که فروش بالایی دارند، زمان خروج از سالن به خاطر سطحی بودنش ناراضی هستند. به نظرم مخاطب بسیار باهوش است و این را می‌فهمد. من نیز ترسی از اجتماعی بودن کارم نداشتم؛ البته اگر بتوان اسم فیلمم را اجتماعی گذاشت.

آیا حاضر به ساخت فیلم کمدی هستید؟
اگر فیلم کمدی موقعیت مانند «اجاره‌نشین‌ها» باشد، هر فیلمسازی آرزوی ساخت آن را دارد.

جایگاه زنان فیلمساز در سینمای ما کجاست؟
زنان فیلمساز ما جایگاه خوبی در سینمای ایران و جهان دارند که واقعا باید به آن افتخار کرد. به سوژه‌ها عمیق فکر می‌کنند و از زاویه دیگری به آن می پردازند و سعی می‌کنند در شرایط فعلی فرهنگی، نگاه دیگری به اوضاع و قصه داشته باشند. در کل حضورشان پررنگ است و امیدوارم پررنگ تر شود. امیدوارم مسئولان بهای بیشتری به آن‌ها بدهند تا راحت تر کار کنند.

به عنوان کار اول، مهمترین و مشکل‌ترین بخش کار کجا بود، با توجه به اینکه تهیه کنندگی آن را نیز عهده‌دار هستید؟
به نظرم کاغدبازی‌های بخش اداری ارشاد بسیار سفت و سخت است. شاید این حس و حالی باشد که تمام بچه‌های فیلم اولی دارند. کسانی که الان در جایگاه تصمیم‌گیری هستند، زمانی جای ما بودند و با آن ها همین برخورد صورت می گرفت. رفتاری که فیلمساز برای ساخت اولین فیلم بلند خود می‌بیند؛ درست نیست. البته ممکن است تا حدی به او کمک کند. در کل وقتی پای درد دل بچه‌های فیلم اولی می‌نشینیم، می‌بینیم برای ساخت اولین اثر بلند، خون دل‌ها خوردند. این رفتارها غلط است و فکر می‌کنم هیچ جای دنیا وجود ندارد. نمی دانم نام این سخت گیری ها را چه باید گذاشت اما هرچه باشد آزاردهنده و دلسرد کننده است. امیدوارم این برخوردها با نسل بعدی صورت نگیرد.

آیا فیلم شما پتانسیل اکران گسترده‌تری را داشت؟
به نظرم اگر تبلیغات خوب و گسترده بود، می‌توانستیم اکران عمومی‌تری داشته باشیم. چون پتانسیلش را داشت. اما با مشورت‌هایی که کردم، هنر و تجربه فضای امن‌تر و مناسب تری برای فیلمم است. خوشحالم فیلمم در گروه هنر و تجربه اکران می‌شود. در کل اصلا این نگاه را قبول ندارم که فیلم در این بخش می‌سوزد؛ چون به فیلمساز و و تبلیغات صورت گرفته بستگی دارد. چرا که حتی اگر در اکران عمومی باشد و تلاشی نکنید، فیلم می‌سوزد.

انتهای پیام/