به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در فصولی به جز گلابگیری اگر پای به خاک کاشان و قمصر بگذارید، کارگاه های گلابگیری به کار استحصال عرق از انواع گل ها و ریاحینی هستند که در خاک ایران می رویند.

پیشینیان ما در جست و جوی درمان دردها به نتایجی حیرت انگیز در شناخت بدن آدمی و مزاج بیماری هایش رسیدند و طب ایرانی را پایه گذاشتند. طبی که پایه اش بر شناخت اقسام مزاج های آدمی است و خوردنی ها را به سرد و گرم و تر و خشک تقسیم می کند و توصیه های دقیقی برای مصرف هر خوردنی دارد.

عرق هایی که در کاشان و شیراز و چند شهر دیگر از گل ها و ریاحین گرفته می شود، هرکدام به کار درمان و تخفیف دردی به خصوص و ایجاد تعادل بین سردی و گرمی و تری و خشکی بدن می آیند. برخی هم مفیدند و هم عطری بهشتی دارند که در انواع اغذیه و اشربه کار گرفته می شوند. سرآمد آن ها البته گلاب است و بعد عرق بهار نارنج و نعنا و هل.

گلاب بی مانند قمصر که عطرش را نمی توان به چیزی تشبیه کرد، گویی تحفه ای است که فرشتگان لمس و تبرکش فرموده اند. می گویند شیشه ای گلاب در خانه، خود به تنهایی داروخانه ای است که برای پاکسازی پوست و درمان سردرد و دل درد و سوءهاضمه به کار می آید. ترکیبش با خورش قیمه و حلوا و شیربرنج و شله زرد و هزار نوع شیرینی ایرانی معجزه می کند. اصلا خوراک ایرانی بدون گلاب گویی نشان ایرانی ندارد.

عرق های دیگر نیز هرکدام خواص خود را دارند و طبیبان ایرانی مومن به طب سنتی، آن ها را مانند دارو برای بیماران تجویز می کنند. در فصل گرما، ترکیب عرق های دیگر نیز هر کدام خواص خود را دارند و طبیبان ایرانی مومن به طب سنتی، آن ها را مانند دارو برای بیماران تجویز می کنند. در فصل گرما، ترکیب عرق های سرد با آب، عطش را می خواباند و مزاج را خنک می کند و جگر را حال می آورد و حظی بی انتها به نوشنده اش می دهد. حقیقتا به کار بردن این عرق ها در آب خوردنی روزمره و ترکیبشان با خاکشیر و تخم شربتی و امثال آن ها، نوشیدنی های مفید بی مانندی می سازد که نوشیدنی های مضر گازدار کوکا و پپسی و زمزم و مانند آن ها به گردشان هم نمی رسند.

چند سال پیش کارخانه ای ابتکار به خرج داد و شربت هایی از همین عرق ها درست کرد و در شیشه به بازار عرضه کرد. کاری خوب و مبتکرانه بود، اما حیف که آن ها را با زهر سودا آمیخته بودند! شربت بهارنارنج گازدار نوشیدنی بدمزه ای بود که نوشنده اش هوس آزمایش دوباره آن را نمی کرد.

نمی دانم تولید این محصول هنوز ادامه دارد یا نه، اما بعید می دانم کارشان گرفته باشد. ای کاش نوشیدنی هایی می ساختند از شربت های ایرانی و تخم شربتی و خاکشیر و در شیشه هایی کوچک عرضه می کردند و خواصش را هم رویش می نوشتند. ترکیه در این زمینه تولیدات موفقی داشته است و به بازارهای جهان هم صادرات دارد؛ اما شربت قند و تخم شربتی آن ها کجا و مثلا سکنجبین و خاکشیر ما کجا!

در بیشتر خانواده های قدیمی ایرانی استفاده از عرق های سنتی رواج دارد و برای عارضه های معمولی چون دل درد و دل پیچه و سردی و گرمی و سردرد، بزرگ تر خانواده می داند چه چیزی تجویز کند. غالبا هم درمان، کارگر می افتد. بدن ایرانیان از هزاران سال پیش به این داروها خو کرده و با آن ها آشناست. داروهایی که نه عوارض حادی دارند و نه در تهیه شان هزار ماده شیمیایی به کار می رود. اگر توجهی هم به طب سنتی شود و روش های سودمندش به کار گرفته و داروهای مفیدش بیشتر عرضه شوند.

از خوردنی های گلابدار یکی فرنی است؛ خوراکی لذیذ و بی مانند که هم می شود آن را به عنوان وعده ای غذا خورد و هم می توان آن را به جای پس غذا یا همان دسر فرنگی ها میل کرد. برپا داشتنش ساده ساده است.

دو، سه لیوان شیر سرد را با دو، سه قاشق سرپر غذاخوری آرد برنج و یکی، دو قاشق شکر با عسل و نیم استکان گلاب و یک عدد هل کوبیده خوب بیامیزید و بعد بر سر آتش گذارید و آرام به هم بزنید، شیر اندک اندک که به جوش می آید، خود را می گیرد و دست آخر حریره ای به دست می آید که سرد و گرمش هر دو عالی و بی مانند است. فرنی را که برپا کردید، چهره به چهره شجریان و لطفی را بیابید و درآمد نوایش را بشنوید که حضرت استاد می خوانند: «حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت/ آری به اتفاق جهان می توان گرفت.

منبع: برترین ها

انتهای پیام/