تویی نسیمِ خوشِ راهی بهار شده
منم همیشه ی دور از تو بی قرار شده
منم پریدنِ اقبال یک شکوفه  تلخ
تویی رسیدنِ یک سیب آبدار شده
تو را چگونه بخوانم تو را خودِ تو بگو
شهیدِ زنده ی تقدیمِ روزگار شده
بس است این همه پنهان شدن بس است ببین
حقیقتِ تو برای من آشکار شده
من و تو آخر این قصه می رسیم به هم
دو چشم خیره به هم یا به هم دچار شده
دو سینه سرخ مسافر دو لحظه یا دو نفر
یکی به خانه رسیده یکی شکار شده
قسم به آب به آن لحظه های رفتن تو
قسم به خاک به این قطعه ی مزار شده
منم حکایت ِاندوه ناتمام خودم
تویی مراسم جشنی که برگزار شده !

انتهای پیام/