آنها با بررسی ساختار و شکل هواپیماهای غول پیکر دریافتند که آناتومی هواپیما به گونه ای است که از مسافران و سرنشینان اگر در بخش های انتهایی و در پست بال های هواپیما بنشینند احتمال آسیب دیدگی آنها به مراتب کمتر و شانس زنده ماندنشان در سوانح بیش از دیگران خواهد بود، زیرا قسمت جلویی هواپیما و در اصطلاح دماغه آن در بروز حوادث احتمالی بیشترین فشار و آسیب را تحمل می کند.

تحلیلگران برای یافتن ایمن ترین محل برای استفرار در هواپیما درسال 2012 یک بوئینک 737 را که در بیابان های مکزیک دچار صانحه شده بود را مورد تحلیل قرار دادند و دریافتند صندلی های A7 که نزیدک به دماغه بودند به بیش از 150 متر دورتر از محل حادثه پرتاب شده اند و در نتیجه جنانچه فردی بر روی این صندلی ها مستقر شده باشد به طور قطع جانش را از دست داده است.

اما پس از بررسی های گسترده و تحلیل های کارشناسی این گروه دریافتند با توجه به اینکه بیشترین سوانح هوایی در قسمت دماغه هواپیما رخ می دهد قسمت انتهایی این پرنده غول پیکر ایمن ترین بخش آن خواهد بود و از سویی دیگر به درب های خروج اضطراری نیز دسترسی آسان ترو سریع تری وجود دارد.

البته ذکر این نکته مهم است که تنها در صورتی قسمت انتهای هواپیما از لحاظ ایمنی به دیگر بخش های برتری دارد که سانحه هوایی از بخش جلویی و دماغه رخ دهند در غیر این صورت تقریبا میزان آسیب دیدگی سرنشینان در هنگام این حوادث با نحو دیگری یکسان خواهد بود.

 

 

 

انتهای پیام/