به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، گوزن شمالی یکی از اعضای خانواده گوزن‌ها است و در کنار گوزن و گوزن سفید در یک خانواده قرار می‌گیرد. همانند سایر اعضای این خانواده، گوزن شمالی هم پاها و سُم‌های بلند و شاخ‌های قوی و بلندی دارد. گوزن شمالی بسته به منطقه‌ای که در آن زندگی می‌کند نام‌های مختلفی دارد! به عنوان مثال این حیوانات را در اروپا "Reindeer" صدا می‌زنند اما در بعضی نقاط دیگر به این حیوانات "Caribou" می‌گویند. گوزن‌های شمالی اهلی می‌شوند و در کل دو نوع وحشی و اهلی این حیوانات وجود دارد و گاهی اوقات ممکن است بسته به اهلی یا وحشی بودنشان هم نام‌های گوناگونی به خود بگیرند.

بعضی از محققان بر این باورند که گوزن‌های شمالی از جمله اولین جانورانی هستند که اهلی شده‌اند و مردم بومی همواره از این جانور برای تامین غذا، لباس و تامین عناصر طبیعی مورد نیاز برای ساخت خانه و پناهگاه استفاده می‌کردند. این حیوانات از نظر وزن و جثه با هم تفاوت دارند و معمولا نرها بزرگ‌تر و سنگین‌تر از ماده‌ها هستند. قد نرها از زمین تا سر شانه‌ها حدودا بین ۷۰ تا ۱۳۵ سانتی‌متر است و وزن آن‌ها از ۶۵ تا ۲۴۰ کیلوگرم متغیر است. گوزن شمالی تنها عضو از خانواده گوزن‌ها است که هم جنس نر و هم جنس ماده شاخ دارند! شاخ این جانوران سالانه می‌افتد و شاخ جدیدی در می‌آید. شاخ جنس نر بلندتر و سنگین‌تر است. طول شاخ گوزن‌های شمالی نر حدود ۱۳۰ سانتی‌متر است.

گوزن‌های شمالی گیاهخوار هستند و تنها از گیاهان تغذیه می‌کنند. غذای اصلی این جانوران شامل برگ درختان، علف، خزه و قارچ می‌شود. به طور متوسط یک گوزن شمالی بالغ روزانه بین ۴ تا ۸ کیلوگرم غذا می‌خورد. در طول فصل زمستان، گوزن شمالی مجبور است برای یافتن غذا زمین را حفر کند. این جانور از شاخ‌های قدرتمند خود برای این کار استفاده می‌کند و در طی فصول سرد بیشتر از خزه‌ها تغذیه می‌کند. گوزن‌های شمالی بسیار اجتماعی هستند. این حیوانات گروهی زندگی می‌کنند و با یکدیگر سفر می‌کنند، غذا می‌خورند و استراحت می‌کنند. تعداد اعضای گوزن‌های شمالی در یک گله از ۱۰ عدد شروع می‌شود و تا صدها عدد هم می‌رسد! تا کنون مشاهده شده است که گروه‌های بسیار بزرگ گوزن‌های شمالی (که تعدادشان به هزاران عدد می‌رسید) مسافت‌های بسیار طولانی را در طول فصل بهار به صورت گروهی طی کرده‌اند.

گوزن‌های شمالی از نظر وضعیت بقا از سوی IUCN در دسته «آسیب پذیر» قرار گرفته‌اند. طبق گزارشات، جمعیت گوزن‌های شمالی در طی دو دهه اخیر حدود چهل درصد کاهش یافته و این روند در حال ادامه یافتن است. اگر وضعیت بقای گوزن‌های شمالی به همین شکل ادامه پیدا کند و به آن‌ها رسیدگی نشود، به زودی نام این جانور را در دسته «حیوانات در خطر انقراض» خواهیم دید. در مورد گوزن‌های شمالی حقایق جالبی مطرح است. به عنوان مثال سورتمه بابانوئل توسط گوزن‌های شمالی کشیده می‌شود. همان طور که پیش‌تر گفته شد، شاخ گوزن‌ها سالی یک بار می‌افتد. شاخ گوزن‌های نر در ماه نوامبر می‌افتد اما شاخ گوزن‌های شمالی ماده دیرتر خواهد افتاد و از آنجایی که بابانوئل در ۲۴ ماه دسامبر می‌آید و گوزن‌های سورتمه‌اش همگی شاخ دارند می‌توان نتیجه گرفت که گوزن‌های بابانوئل همگی ماده هستند.

سیستم بدنی گوزن‌های شمالی برای هوای سرد ساخته شده است. بینی گوزن‌های شمالی، هوا را قبل از اینکه وارد شش‌ها بشود گرم می‌کند. سایر بخش‌های بدن همگی با خز بسیار متراکم و گرمی پوشیده شده است و در کل بدن این جانور همیشه گرم باقی خواهد ماند و در مناطق سردسیر با مشکل خاصی مواجه نخواهد شد. گوزن‌های شمالی سریع هستند و می‌توانند با سرعت ۸۰ کیلومتر در ساعت بدوند.

گوزن‌های شمالی عمدتا در مناطق و کشورهایی همچون آلاسکا، کانادا، گرینلند، بخش‌هایی از اروپای شمالی و شمال آسیا در تندراها، مناطق کوهستانی و جنگلی یافت می‌شوند. مناطق زندگی گوزن‌های شمالی نسبتا وسیع است و به طور کلی این جانوران در نقاط سردسیر یافت می‌شوند و زندگی می‌کند.

منبع: کجارو

انتهای پیام/