به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سکوت خوب است؛ انسان‌ها در سکوت بهتر فکر می کنند، به همه مسائل با دقت بیشتری نگاه می‌کنند. به اطراف توجه می کنند و سعی می کنند خودشان را در اختیار محیط قرار بدهند. اما در اینجا یک سوالی مطرح می شود که انسان تا چه اندازه می‌تواند این سکوت را تحمل کند؟!

Je(u) نمایشی بی کلام بود که در سکوت محض اجرا شد؛ تنها صدایی که گه گاهی سکوت فضا را می شکست، صدای نفس تک بازیگر آلمانی نمایش بود که بر اثر فعالیت‌هایی که داشت گاهی اوقات نفس نفس می‌زد.

این نمایش، از سبک مدرنی برخوردار بود و شیوه ای جالب و البته با هدفی پنهان را در برگرفته بود. بازیگر در تمام مدت 35 دقیقه اجرا در سالن با دکوری خالی از دکور حرکاتی را انجام می داد که ابتدا همانند ورزش کردن بود؛ ولی کم کم به شکل راه رفتن‌های نا منظم، چرخیدن، چهاردست و پا راه رفتن، چندین حرکات ژیمناستیک و حتی رقص تغییر شکل داد و بعضی اوقات هم بازیگر روبروی مخاطبان می‌ایستاد و تنها نگاه‌هایی گذرا را به جمع حاضر در سالن می انداخت. نگاهی که گویا حرفی در آن پنهان بود و با این حرکت می‌خواست مخاطب را به سمت خود بکشاند.

مخاطبان این نمایش همانند دیگر نمایش‌های خارجی که نمونه‌هایی از آن در جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر بود، منتظر یک نمایش پر سر و صدا، هیجان انگیز و پر حرارت بودند ولی آنطور که همگی همانند بادکنکی که بر اثر سوزن بادش خالی شده باشد، بر صندلی‌های خود فرو رفته بودند؛ مشخص بود این نمایش خیلی باب میل مخاطبان نبوده است و حتی یک جاهایی باعث بی حوصلگی تماشاگران و هیات داوران هم شده بود.

البته، نکته بسیار جالب این نمایش، تعادل بازیگر در انجام حرکات موزونی بود که با جوراب بر صحنه خالی داشت و هیچ نقص و خطایی در پرش‌ها و چرخش هایی که انجام داد، نداشت.

هرچند که این نکته را هم باید متذکر شد که نمایش با استقبال زیادی روبرو شد و در انتها هم مورد تقدیر مخاطبان قرار گرفت و یک مسئله مهمی را هم به یاد مخاطبان و اهالی ماندگار تئاتر آورد و آن هم این که تئاتر یک نمایش یا ارتباط چهره به چهره نیست! بلکه چیزی فراتر از آن است و همیشه نباید با یک نوع عینک به تئاتر نگاه کرد؛ تئاتر یعنی در لحظه زندگی و بازی کردن پس برای این نکته باید به تمام وجوه آن نگاه کرد.
 
انتهای پیام/