پیام لاریان کارگردان تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص هدف خود از اجرای نمایش «و چند داستان دیگر» گفت: من زمانی که خواستم این نمایش را کار کنم، در حوزه مطالعاتی خودم که خشونت است کار کردم. علاقه من به این سبک، باعث اجرا شدن این نمایش شد. من چندین نمایشنامه داشتم که این اثر جایگاه بهتری نسبت به بقیه متن ها در تماشاخانه ایرانشهر داشت و الان هم که در حال اجرا هستم، تاکیدم بر این است که به جنبه های مختلف خشونت‌هایی که نمی بینیم و در اطراف ما وجود دارد، بپردازیم.
 
وی در خصوص گروه سنی و سلیقه مخاطبان این نمایش اظهار داشت: از نظر من بیشتر این نمایش طیف جوان جامعه را در بر می گیرد؛ چرا که معضلاتی که امروزه قشر جوان جامعه درگیر آن است، در این نمایشنامه وجود دارد. بخش عمده خشونت هایی که ما در جامعه داریم، خشونت‌های ارتباطی هستند که منطبق بر جنسیت است. به طور مثال، خشونت‌های پنهانی که برای روابط عاطفی وجود دارد.
 
لاریان پیرامون بازخورد مخاطبان تصریح کرد: تا به الان بازخورد خوبی دریافت کرده ام که حتی مرا شوکه کرده است و من انتظار آن را هم نداشته ام.  من بازتاب مثبت این نمایش را در سایت تیوال دیدم و خدا را شکر تماشاگران به لحاظ کیفی و مفهومی از نمایش راضی بوده اند.
 
کارگردان نمایش «و چند داستان دیگر» در خصوص رضایت از سالن بیان کرد: من در حالت کلی از سالن خیلی راضی نبودم. از این بابت که دکور صحنه به حالت نامناسبی در سالن چیده شد. علاقه من بر این بود که مخاطب در عرض سالن بنشیند و نمایش را نگاه کند؛ ولی در طول سالن نشسته است. این مسئله به علت چیدمان نمایشی است که همزمان با ما اجرا می رود و باعث شده است که ما بسیاری از صندلی‌ها را از دست بدهیم و مخاطب هم که در گوشه می نشیند، سخت بتواند به نمایش نزدیک شود. متاسفانه چاره ای هم نداشتیم و بنابر تعهد باید انجام وظیفه می کردیم.
 
وی همچنین پیرامون ملاک انتخاب بازیگران اظهار داشت: من اولین ملاکم برای انتخاب این بوده است که بازیگر چه انداره به نقش نزدیک است. من با این مسئله که می گویند بازیگر باید هر نقشی را بازی کند، مخالف هستم. از نظر من بازیگر باید انتخاب درستی بکند و کمی لازم است به نقش نزدیک شود. من علاقه دارم در انتخاب کاراکتر، چهره بازیگر برای مخاطب آشنا نباشد؛ چرا که مخاطب نزدیکی بازیگر به نقش را بیشتر باور می کند تا اینکه چهره ای که مدام دیده است. من دوست داشتم فضای نمایش به مستند نزدیک باشد و مخاطب کاراکتر را برای چهره نه! 
 
انتهای پیام/