به گزارش خبرنگار دفاعی امنیتی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان؛ نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران در دوران دفاع مقدس و پس از آن نقش مهمی در امنیت ملی ایران داشته است.

 

نهاجا پس از جنگ تحمیلی هم در تولید قطعات و اورهال جنگنده‌ها نقش مهمی را ایفا کرد و توانست انواع جنگنده‌های موجود در نیروی هوایی جمهوری اسلامی را تعمیر اساسی کند. این تنها بخشی از توانمندی هوایی ارتش و بعد دیگر قدرت نهاجا در تولید جنگنده ها در منطقه غرب آسیا است.

 

آذرخش دومین هواپیمای جنگنده ساخت جمهوری اسلامی ایران، پس از جنگنده صاعقه است.این جنگنده که در جمهوری اسلامی ایران و به روش مهندسی معکوس بر روی جنگنده بمب افکن" اف-۵" ساخته و در ۱۵ مرداد ١٣٨۶ در شاهین شهر اصفهان آزمایش شده است.جنگنده آذرخش حدودا ۱۵٪ بزرگ تر از" F-5E "است و از موتورهای "RD-۳۳ لیولکا" نیرو می گیرد.

 

 

 

جنگنده آذرخش از دو موتور روسی "آردی-۳۳" استفاده می کند. این جنگنده بیشتر برای عملیات های "هوا به زمین" طراحی شده ولی در کنارآن توانایی جنگ هوایی را نیز دارد. پیشرانه این هواپیما دو دستگاه است. که البته کمی و یا مقداری کمتر از صاعقه (هواپیما) است.

 

 

  وزن این جنگنده در حالت عادی حدود ۸ تن و در حالت بیشینه میان ۱۵ تا ۱۸ تن است و می‌تواند ۴۰۰۰ تا ۴۵۰۰ کیلوگرم مهمات با خود حمل کند و حداکثر سرعت آن ۱/۶ ماخ است. در مقام مقایسه وزن جنگنده اف-۵ئی ۴/۳۱ کیلوگرم و حداکثر وزن آن ۱۱/۲۱۳ کیلوگرم است. توانایی حمل ۲۳۰۰ کیلوگرم مهمات (انواع موشک، راکت، بمب و سوخت اضافی) را دارد و حداکثر سرعت آن هم ۱/۶ ماخ (حدود ۱۷۰۰ کیلومتر بر ساعت) است.

 

رادار این جنگنده از نوع" N۰۱۹-ME" که در جمهوری اسلامی ایران بهسازی شده تا کارایی آن ضد اهداف زمینی افزایش یابد. آذرخش بیشتر و در واقع برای حمله به اهداف زمینی طراحی و ساخته شده است و توانایی جنگ هوایی را نیز دارد.

 

 

در جنگنده آذرخش مساحت بال ها کمی افزایش یافته است. بارزترین تفاوت آذرخش با "اف-۵،" ورودی موتورهای به وضوح بزرگ تر آن است که در نتیجه نصب موتور قدرتمندتر و نیاز به ورودی هوای بزرگ تر حاصل آمده است. همچنین تغییرات واضحی در سکان عمودی آن پدید آمده که می توان از آن ها به عنوان عوامل کنترل کنندهٔ مانورپذیری بسیار و بعضا خارج از کنترل اف-۵ دانست.

 

 

 

طراحی هواپیمای آذرخش بر مبنای هواپیمای اف-۵ و بدون تغییرات قابل توجه انجام شد. سابقهٔ طراحی هواپیمای جنگنده در ایران به بعد از انقلاب می‌رسد و طراحی این گونه هواپیماها کاملاً ایرانی و بومی بوده‌است. متخصصین ایرانی طراح این هواپیماها استادان دانشگاه هوایی شهید ستاری و متخصصین صنایع دفاع هستند. این هواپیما نیز مانند اف-۵ فاقد قابلیت سوختگیری هوایی است.

هواپیمای اف-۵ و به تبع آن آذرخش به دلیل کوچکی توانایی حمل مقدار کمی سوخت را دارد که باعث کوتاه‌شدن برد هواپیما نسبت به هواپیماهای هم دورهٔ خود مانند اف-۴ می‌شود. (هواپیمای اف-۴ می‌تواند هم‌وزن هواپیمای اف-۵ سوخت با خود حمل کند). همین کمبود سوخت توانایی درگیری با اهداف هوایی و انجام جنگ هوایی را بسیار کاهش می‌دهد. به همین دلیل در جنگ ایران و عراق از این هواپیما بیشتر برای بمباران اهداف نزدیک، پشتیبانی نزدیک روی خط مقدم یا اسکرامبل پایگاه‌های هوایی استفاده می‌شد.

 

 

نیروی هوایی ارتش در دوران پس از جنگ تحمیلی هم در تولید قطعات و اورهال جنگنده‌ها نقش مهمی را ایفا کرد و توانست انواع جنگنده‌های موجود در نیروی هوایی جمهوری اسلامی را تعمیر اساسی کند. این تنها بخشی از توانمندی هوایی ارتش و بعد دیگر قدرت نهاجا در تولید جنگنده ها در منطقه غرب آسیا است.


نیروی هوایی" ارتش جمهوری اسلامی ایران یکی از ارکان اصلی دفاعی کشور بوده که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 نگاه رو به جلویی را برای پیشرفت کشور در خود به وجود آورد و این روند پیشرفت با کمک نخبگان و دانشمندان جوان ایرانی ادامه دارد.

 

 

گزارش از مهدی شهرودی

 

انتهای پیام/