به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان، اتفاق جدیدی نیست، مدت‌هاست درگیر این مشکل هستیم، هر روز هم خبری جدید در سر تیتر رسانه ها می‌نشیند، نگرانی از این موضوع بسیار زیاده شده اما اینکه چرا اقدام درستی برای حل آن صورت نمی گیرد خود جای تعجب دارد.

بحران محیط زیست هر روز جدی تر می شود و عده ای بر این عقیده اند که خودش درست می‌شود در حالی که اگر اقدامی برای حل آن صورت نگیرد معلوم نیست در آینده با چه مشکلات عدیده ای رو به رو می‌شویم!

محیط زیست؛ کلمه ای غریب شده در بین ما ایرانیها، یادمان نمی آید آخرین باری که قدمی برای حفظ آن برداشتیم کی بود! اما یادمان نمی رود آخرین خبر تخریب کی و چه بوده است.

محیط زیست در همه جای دنیا موضوعی بسیار مهم است و برای حفظ آن سرمایه گذاری دولتی و خصوصی زیادی صورت می گیرد، برنامه سازی های عظیمی انجام می شود تا مردم بدانند که محیط زیست سرمایه ای بزرگ است که باید حفظ شود به این دلیل که تنها سالم بودن محیط زیست می تواند ما را از زندگی ماشینی و آلودگی های زندگی شهری دور و به آرامش برساند.

سالهاست که حفظ محیط زیست در ایران قانون و قواعد درستی ندارد چرا که امروزه بی توجهی های فردی افزایش یافته و باعث شده هیچ کس به کارهایی که در سطح جامعه انجام می شود فکر نکند و حال و روز محیط زیست به این روز بیفتد.

سودطلبی نه تنها در بین افراد حقیقی همیشه یک طرف موضوع بوده بلکه در سال های اخیر با توجه به سود ساخت و ساز در مناطقی که آب و هوای خوبی دارند باعث شده عده ای محیط زیست را تخریب و تنها به سودآوری خود فکر کنند.

تخريب محيط‌ زيست فقط دریاچه اروميه و زاينده‌رود و دریاچه مهارلو تالاب های فارس نیست، موضوع مهم تر از این حرف هاست، شاید بتوان در مورد موارد مذکور تقصیر را به گردن طبیعت انداخت و آب و هوای گرم و خشکسالی را بهانه کرد اما در مورد زمین های کشاروزی که منبعی بزرگ و مهم برای تامین منابع غذایی مردم است و یا در مورد باغ ها و دشت هایی که ضامن سلامت هوای تنفس مردم است و همچنین از بین رفتن محل زندگی حیوانات، دیگر خدا و مشیت های الهی مقصر نیست، اینجا کسانی مقصرند که بدون توجه به تمام نعمت های الهی بر روی برخی کارها سرپوش می گذارند.

امروزه با توجه به رشد جمعیت و تکنولوژی، محیط بیوفیزیکی گاهی اوقات نادیده گرفته می‌شود. این موضوع باید به رسمیت شناخته شود و دولت‌ها باید محدودیت‌هایی علیه فعالیت‌های تخریب محیط زیست ایجاد کنند. از سال ۱۹۶۰، جنبش‌های فعال زیست‌محیطی ایجاد شده‌ که از مسایل مختلفی در این زمینه اطلاع دارند اما هیچ توافقی در مورد میزان اثر فعالیت‌های انسانی بر روی محیط زیست وجود ندارد و اقدامات حفاظتی گاهی مورد انتقاد قرار می‌گیرند.

بحث در مورد حفاظت محیط زیست اغلب روی نقش دولت‌ها، مجلس و اجرای قانون تمرکز می‌کند. هر چند، در مفهوم گسترده، حفاظت محیط زیست وظیفه همه مردم است نه فقط دولت. بحث‌های مربوط به محیط زیست شامل طیف گسترده‌ای از ذی نفعان شامل صنعت، گروه‌های بومی، گروه‌های محیطی و نمایندگان جامعه است.

در شرایط کنونی حفظ محیط زیست، پاسخ به یکی از نیازهای امروز جامعه برای نگاهداری بیش‌تر از محیط زیست و رعایت حقوق عمومی است و تخریب محیط زیست معلول نابرابریهای اجتماعی و استفاده‏ های غلط از طبیعت و یکی از عوامل تضییع حقوق انسانهاست.

امروزه فعالیت‌های انسان از جمله زراعت مفرط، آبیاری زمین‌های زراعی، محصولات تک‌کشتی، چریدن بیش از حد دام‌ها در مراتع، جنگل‌زدایی و بیابان‌زایی باعث از بین رفتن تعادل موجود میان روند تخریب و ایجاد خاک، و در نهایت آلودگی آن شده است.

بدون شک مسمومیت خاک می‌تواند در اثر افزایش نمک‌های خاک توسط ماشین‌آلات کشاورزی و یا آلودگی مستقیم آن توسط افراد یا کارخانه‌ها ایجاد شود. در این صورت خاک ناحاصلخیز و حتی سمی برای برخی گیاهان تولید می‌شود.

با بررسی متون دینی می‏‌توان دریافت که محیط زیست و توجه به تأمین سلامت آن و حرکت در جهت دستیابی به محیط سالم، از حقوق اساسی بشر است؛ همانگونه که تخریب محیط زیست در اثر نشناختن حقوق بشر است.

با نگاهی به وضعیت فعلی محیط زیست، در می‌‏یابیم که انسانها در بهره ‏برداری از طبیعت و محیط زیست به مسئولیت خود در حفظ و حراست از آن به درستی عمل نکرده‌‏اند. شاهد این سخن، بحران عظیمی است که محیط زیست دچار آن شده است. تخریب و نابودی روز افزون جنگلها و مراتع، نابودی گونه‏‌های نادر گیاهی و جانوری، آلودگی آب، خاک و هوا، ورود مواد نفتی و آلاینده‏‌های دیگر است.

گزارش از مینا افسریان
 
انتهای پیام/