تا آن لحظه ای که بدن رسول خدا(ص) به خاک سپرده شد، گریهی صدیقهی طاهره(س) بر وی مستمر و متصل بود تا اینکه به خـانه برگشت.
در این هنگام تمام سر و پیشانی را بسته و بـیتوان و لـرزان بـود، از چشمانش اشــک فرو میچکید و قلبــش آتــش گــرفتـه بود. ساعت به ساعت بیهوش میشد و از حال میرفت.
آنچه که از تــاریخ و احـادیـث برمیآید، آن است که بانـوی اسـلام، فـاطمه(س) درخـانه بر پـدر خـویـش مـیگریـسـت. هنـگامـی کـه از گـریـه منعـش میکـردنـد، بـه اُحد میرفـت و وقتی که بیمـاری آن حضرت شدت یافت، به بقیع و بیت الاحزان میرفت.
منبع:برگرفته از کتاب فاطمة الزهرا من المهد الی اللحد