به گزارش خبرنگارحوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فیلم «تابستان داغ» اولین کار بلند ابراهیم ایرج‌زاد در مقام کارگردان است که جواد نوروزبیگی تهیه‌کنندگی آن را بر عهده دارد و هومن بهمنش آن را فیلمبرداری کرده است.

اولین نکته‌ای که در خصوص این فیلم توجه را جلب می‌کند، سوژه ای نو، بکر، درست و دغدغه مند است که در یک کلمه با عنوان مسئولیت‌پذیری خلاصه می‌شود. اگر بخواهیم پیام فیلم را در یک جمله بگنجانیم، باید بگوییم که فیلم سعی در تصویر کردن عواقب ناشی از بی توجهی به فرزند را دارد.

اما بزرگترین ایراد فیلم در دیر ابراز کردن این پیام شکل می‌گیرد؛ یعنی بیننده دقایقی طولانی از فیلم را مشغول تماشای زندگی شخصیت‌های فیلم و نحوه ارتباط آن‌ها با هم است و در دقیقه پنجاه جایی که همه شخصیت‌های فیلم به ما شناسانده شدند، تازه گره اصلی داستان رقم می‌خورد و برعکس ریتم کند ابتدای فیلم، پس از مرگ پسر، ریتم داستان به شدت تند می شود. انگار که فیلمساز می خواهد زودتر به نتیجه برسد و فیلم را تمام کند.

در حالی که شاید بهتر بود ریتم ابتدایی داستان تندتر می شد و ما در همان دقایق اولیه با مرگ پسر مواجه می شدیم و پس از تماشای گره اصلی قصه، فیلمساز با ریتم کندتری به شرح و بسط قصه می پرداخت، تا  این گونه تماشاگر هم بتواند ارتباط بیشتری با شخصیت های فیلم برقرار کند و با آن ها همذات پنداری کند.

فیلم به لحاظ ساختار، فرم و تکنیک با این که تا حدی از ابد و یک روز تقلید کرده است؛ اما نشان از فیلمسازی آگاه دارد و مشخص است که دکوپاژها، قاب بندی ها و... هوشمندانه انتخاب شده اند. این امر می تواند نویدبخش حضور یک کارگردان جوان و با استعداد دیگر برای سینمای ایران باشد.

اما در خصوص بازیگران فیلم، شاید برای پریناز ایزدیار ایفای نقش در این فیلم انتخاب درستی نبود، چون حضورش در «تابستان داغ»، سمیه در فیلم «ابد و یک روز» را تداعی می کند. هر چند به بازی اش در فیلم ایرادی وارد نیست، اما تکرار شدنش در نقش هایی شبیه به هم او را شبیه به تیپی می کند که نقش های دختر فقیر و مهربان را بازی کند.

به طور کلی بازیگران فیلم خوب ظاهر شدند، اما ستاره های بازیگری «تابستان داغ»، بازیگران خردسالش هستند که ای کاش بخشی برای بهترین بازیگر خردسال نیز در نظر گرفته می شد.

در نهایت، «تابستان داغ» شاید اثری قوی نباشد و استحقاق نامزد شدن در سیزده رشته جشنواره را نداشته باشند، اما این فیلم یک فیلمساز دغدغه مند را به سینمای ایران معرفی می کند. فیلمسازی که اگر بدون تقلید مسیر خودش را ادامه بدهد و دغدغه هایش را ترسیم کند، به یکی از کارگردانان توانای سینما تبدیل خواهد شد.


یادداشت از ملیکا نصیری صنعتی

انتهای پیام/