به گزارش گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان؛ امیر قلعه نویی بعد از باخت تیمش برابر پرسپولیس بیانیه ای برای هواداران تراکتورسازی صادر کرد که به شرح ذیل است؛

باختیم، به عبارتی باختم،گاهی مواردی در فوتبال رخ می دهد که کنترل آن از توان یک شخص یا یک مجموعه خارج است.چند سال قبل در آستانه قهرمانی با تراکتور با یک پنالتی اخراج اشتباه آرزوهای مردم تبریز به دست خطای "سهوی"برباد رفت.

چند سال گذشت، سال قبل که دوباره به تبریز بازگشتم مشقت ها فراوان بود، شکر خدا با اتمام سال یکپارچگی بی نظیری به وجود آمد، امسال، نیم فصل اول با اقتدار در لیگ و جام حذفی به پایان رسید اما اتفاقات دو هفته اخیر همچنان هضمش برایم ثقیل است، نه اینکه چرا نتوانستیم در٢ بازی اخیر موفق باشیم،اینکه چگونه بازهم در آستانه یک افتخار برای تیم تراکتور تمام اتفاقات دست به دست هم داد تا ١١ بازیکن خود را در اختیار نداشته باشم و ٣ نفر آنها بدون آمادگی به میدان رفتند و البته یکی از این عزیزان در همان ابتدای کار نتوانست به کار ادامه دهد، سوالی است که در عمر فوتبالیم برایم حادث نشده بود و بعید می دانم در تاریخ فوتبال جهان تیمی در عرض چند روز ٨ بازیکنش محروم و به مصدومینش اضافه شوند.

گزافه گویی نمی کنم، به لیاقت بالای حریف احترام می گذارم اما تاریخ ورزش ایران هیچگاه ١٧بهمن١٣٩٥ را از یاد نخواهد برد. کمبود نیروهای انسانی در یک مسابقه مهم حتی به ازای یک نفر می تواند موثر باشد، خود هواداران رقیب می توانند شهادت دهند که درمقابل تیم قشقایی در غیاب ٤ بازیکنشان چقدر به لحاظ فنی تحلیل رفتند و...بگذریم؛تا انتها می جنگم، با هم می ایستیم و اگر قرار به زوال باشد ایستاده میمیریم ولی با خفت دنبال توفیق نخواهیم بود.

اهل توهم سازی نیستم ولی متعجبم که چگونه خانه ای را که خشت به خشت ساختیم اینگونه فرو ریختند، دنبال مقصر نباشید بگویید خود "قلعه نویی"مقصر است.می پذیرم!اما گامی عقب نمی گذارم، اگر اهل هنرهستید یک بار دیگر باید فیلم فرار به سوی پیروزی "جان هیوستون" را ببینید، ما مثابه همان زندانی های در بندیم که می خواهیم هم آزاد شویم و هم نتیجه را در خود میدان رقم بزنیم ،در اوج جوانمردی آن هم در مقابل قدرت های درونی و بیرونی حریفان تا بن دندان مسلح و ظاهرا از پیش بَرنده.

هواداران عزیز؛از اینکه در این لحظات شاد نیستید با تمام وجود احساس مسئولیت می کنم؛ قصور حقیر را ببخشید، حرف بسیار است اما درد دلی بود برای تسکین خودم وصفحه ای از کتاب قطوری که دیشب در قلبم نوشتم ،آنچه بر ما گذراندند را ازیاد نمی برم ، فراموش نکنیم برگی از برگی نمی جنبد مگر به اذن خداوند، فردایی هم هست، حساب و کتاب دقیق است، در همین دنیا، شاید دور شاید نزدیک ،خداوند رحمان و رحیم است، یار و یاور مظلومین.

انتهای پیام/