به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از تبریز؛تبریزی در خانواده ای اهل علم در ۱۲۷۴ در تبریز به دنیا آمد پدرش میرزا محمدبن محمدعلی قره داغی ،قراچه داغی بود.
در زادگاهش به فراگیری مقدمات فقه و اصول پرداخت، سپس برای ادامه تحصیل همراه برادر خود، حاج میرزا محسن، به نجف رفت؛ به اختلاف، این سفر را در ۱۲۸۸  و در ۱۲۹۱ نوشته اند.
او در نجف نزد استادانی چون فاضل ایروانی ، محمدحسن مامَقانی و محمدفاضل شرابیانی ،شربیانی به تحصیل پرداخت.
معروفترین استاد وی شیخ هادی تهرانی بود که تبریزی در مشرب اصولی خاص خود، از او پیروی می‌کرد.
تبریزی در کربلا نیز در مجلس درس ملاحسین اردکانی حاضر می‌شد.  
وی بعد از فراگیری علوم گوناگون، در فقه و اصول به درجه اجتهاد رسید و حلقه درسی تشکیل داد.
در درس وی شاگردان بسیاری حاضر می‌شدند.  
تبریزی، پس از حدود ۲۴ سال اقامت در نجف، به زادگاهش بازگشت و مرجعیت آذربایجان را بر عهده گرفت.
وی به مشکلات مردم توجه داشت و درصدد رفع آن‌ها برمی آمد.  
در جریان مهاجرت ارمنیان به تبریز در وضعی رقت بار ( زمستان ۱۲۹۹ ش)، تبریزی با موعظه و یادآوری وظایف مسلمانان سبب شد تا مردم تبریز ضمن استقبال گرم از مهاجران، مبلغ بسیاری نیز به ایشان کمک کنند.  
این امر نفوذ او در مردم و محبوبیتش را نشان می‌دهد.
فعالیت سیاسی
در منابع، شرح حالِ تبریزی و مبارزات وی در دوره قاجار و پهلوی به اختصار آمده و گاه در گزارشِ احوال وی رعایت بی طرفی نشده است.  
وی از مخالفان مشروطه و پیامدهای آن بود و در ۱۲۹۲ش با برخی علما به محمدعلی شاه تلگرام فرستاد و خواستار لغو مشروطیت شد.  
تبریزی در دوره پهلوی از دستگاه حاکم دوری می‌جست.
در جریان مهاجرت علما به قم در ۱۳۰۶ ش. ۱۳۴۶، و در اعتراض به قانون نظام وظیفه، وی در نامه ای حمایت خود را از رهبر این حرکت، حاج آقا نوراللّه اصفهانی ، اعلام کرد و عازم قم شد؛ اما هنگامی که به آن‌جا رسید، اصفهانی از دنیا رفته بود.  
در ادامه مخالفت با قانون نظام وظیفه مردم تبریز در ۱۳۰۷ش .۱۳۴۷، قیام کردند که تا اوایل ۱۳۰۸ ش ادامه یافت و تبریزی به همراهی دیگر علما رهبری مردم را بر عهده گرفت.
حکومت ، او را دستگیر و به همدان (یا سنندج ) تبعید کرد، اما پس از چند روز رضاشاه ناگزیر دستور آزادی وی را صادر کرد
وی پس از آزادی به قم رفت و در همان‌جا اقامت گزید.
از جمله شاگردان وی محمدعلی مدرّس (مؤلف ریحانة الادب ) و میرزا قاسم گَرگَری بودند.  
از فرزندان تبریزی، میرزا جواد و میرزا رضا از اهل علم به شمار می‌آیند و آثاری نیز دارند.  
برخی از آثار تبریزی که بیش‌تر در فقه و اصول است اینهاست: المقالات الغریّة در اصول فقه (چاپ سنگی، تبریز ۱۳۱۷) که آقابزرگ طهرانی  و حرزالدین نام آن را المقالات الغرویة ذکر کرده اند، موسی جوان  با استفاده از این کتاب برخی آرای اصولی او را گزارش کرده است؛ رسالة فی المشتقات (چاپ سنگی، تبریز ۱۳۱۹)؛ رسالة فی شرائط العوضین؛ رسالة فی الربا؛ شرح تبصرة المتعلّمینِ علامه حلّی ؛ الفوائد، شرح یازده قاعده از مشکلات مسائل فقه و اصول (چاپ سنگی، تبریز ۱۳۵۱) و رساله عملیه به زبان فارسی  
وفات
تبریزی در ۱۳۱۱ش .۱۳۵۱ درگذشت و در حرم حضرت معصومه علیهاالسلام به خاک سپرده شد.


انتهای پیام/ش