نمی توان «ایتالیا ایتالیا» را در ژانر خاصی گنجاند؛ چرا که فیلم هم موزیکال است و هم ملودرام.


به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ فیلم «ایتالیا ایتالیا» به کارگردانی کاوه صباغ‌زاده را می‌توان الگویی از خلاقیت و شجاعت در سینما دانست. اینکه فیلمساز در اولین تجربه حرفه‌ای خود به سراغ ساختن اثری متفاوت رود که به جرئت می توان گفت شبیه هیچ فیلمی در سینمای ایران نیست، می تواند نوید بخش ورود کارگردانی صاحب سبک به سینما ایران باشد.

نمی توان «ایتالیا ایتالیا» را در ژانر خاصی گنجاند؛ چرا که فیلم هم موزیکال است و هم معیارها و ویژگی‌های فیلم کمدی را دارد و هم ملودرام است. فیلم در بخش آغازین خود قصه مردی را روایت می‌کند که عاشق کشور ایتالیا است و آرزویش سفر به این کشور است که به طور ناگهانی عاشق می شود و در نیمه دوم فیلم هم شاهد تلاش های قهرمان زن داستان برای ساختن اولین فیلم بلندش هستیم.

«ایتالیا ایتالیا» گریزهای فراوانی به اتفاق‌های سینمایی سال 94 می‌زند و می توان گفت که رویدادهای سینمایی سال را به صورت خلاصه و کلی مرور می کند.

هرچه داستان جلوتر می‌رود، بیشتر غرق در روزمرگی‌های زوج فیلم می شویم و این اثر سینمایی بدون داشتن هیچ گونه نقطه عطفی جلو می رود. در فیلم اتفاق خاصی رخ نداده و گرهی ایجاد نمی شود. در واقع می توان گفت که فیلم «ایتالیا ایتالیا» هرچه قدر به فرم و تکنیک توجه دارد، از روایت قصه بازمانده است و هر دقیقه ای که بخواهیم را می توانیم نقطه پایان فیلم بنامیم.

اما نکته بارزی که در فیلم وجود دارد، کلیپ های فراوان آن است که نه در قالب سینما بلکه به شکل یک تیزر تبلیغاتی در میان سکانس های فیلم جا خوش کرده اند و نظر بیننده را به خود جلب می کنند. وجود این کلیپ ها را در فیلم، نمی توان خوب یا بد نامید و به سلیقه شخصی خود کارگردان مربوط می شود.

«ایتالیا ایتالیا» از تدوین و موسیقی خوبی برخوردار است و بازی حامد کمیلی و سارا بهرامی بسیار چشمگیر است و بازی کردنشان در این فیلم، تجربه ای متفاوت را در کارنامه کاری‌شان ثبت می کند.

می توان گفت که این  فیلم هنر و گیشه را به موازات هم پیش می برد و همان قدری که از المان‌های فروش در گیشه برخوردار است، به مسائل هنری فیلم، حتی اشتباه،  توجه شده است و شاید اگر به فیلمنامه اثر، توجه می شد شامل یک اثر قصه گو با فرمی جدید بودیم که متاسفانه تمام ویژگی های خوب کار، زیر سایه نداشتن قصه و فیلمنامه از دست رفته است.

«ایتالیا ایتالیا» فیلمی است که قابلیت شاخص شدن را می توانست داشته باشد، به شرطی که به پرداخت قصه اش بیشتر توجه می شد؛ اما همین حد از فیلم هم می تواند نشانگر ورود کارگردانی خوب در سینما ما باشد. کارگردانی که هم هنر و سینما را می شناسد و هم خوب بلد است که چطور مردم را پای گیشه سینما بکشاند.



یادداشت از ملیکا نصیری صنعتی

انتهای پیام/