وی نوشت:

"بزرگ بود و از اهالی ِامروز بود و با تمام افق های باز نسبت داشت و لحنِ آب و زمین را چه خوب می فهميد،صداش به شکل ِحزنِ پریشان واقعیت بود و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد، برای ما یک شب سجود ِسبز ِمحبت را چنان صریح ادا کرد که ما به عاطفه ی سطح ِخاک دست کشیدیم و مثل لهجه ی یک سطل آب تازه شدیم و بارها دیدیم که با چقدر سبد برای چیدن یک خوشه بشارت رفت ولی نشد که روبروی وضوح کبوتران بنشیند و رفت تا لب هیچ و پشت حوصله نورها دراز کشید و هیچ فکر نکرد که ما میان پریشانی تلفظ درها برای خوردن یک سیب چقدر تنها ماندیم."