به گزارش خبرنگار پایه و آبی گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان؛ تقی عسگری از یادگارها و مدال‌آوران بازی‌های آسیایی 1951 دهلی نو است. مدال‌هایی که او در بازی های آسیایی دهلی کسب کرده است، اولین مدال تاریخ شیرجه ایران محسوب می‌شود. نام عسگری سال هاست در میان بی توجهی مسئولان و رشته های پرادعا که جیبشان هرگز پر نمی شود، گم شده است. او با 92 سال سن هنوز فعالیت می کند و مسئولیت کمیته عمران فدراسیون شنا،شیرجه و واترپلو را بر عهده دارد و این در حد خود هرچند با در آمدی کم اما از سوی فدراسیون این اقدام جای تقدیر دارد. به بهانه احوال پرسی از او و اطلاع از وضعیتش به اتاق کوچکش در فدراسیون رفتیم،کوچکی اتاق در بزرگی روح این پیرمرد ورزشکار هضم شده بود و فضا را بزرگتر از آنچه بود،می نمود.

* از پشتک زدن در آب تا اولین مدال و کار های ساختمانی تا امرار معاش در سن 92 سالگی

عسگری درمعرفی کوتاهی از خود گفت: متولد سال 1303 در تجریش هستم. از همان ابتدا به شنا علاقه داشتم. تابستان با بچه‌های محل به استخر منظریه می‌رفتیم در این استخر یک تخته‌ی چوب 1 متری و دو سکوی 2.5 متر و 4 متر وجود داشت. اولین بار که وارد استخر شدم ابتدا با دقت به افرادی که از روی تخته و سکو شیرجه می‌رفتند نگاه می‌کردم چون تا آن روز از ارتفاع شیرجه نرفته بودم. با احتیاط پشتک و وارو را از روی تخته‌ی 1 متر انجام می‌دادم همان روز اول مسئول استخر مرحوم امیر علایی متوجه حرکاتم شد. با تشویق اعلایی هر روز به استخر می‌رفتم و او با علاقه به من آموزش می‌داد. پس از چند هفته مسابقه‌ای برگزار شد. مربی ام از من خواست در آن مسابقه شرکت کنم. با وجود شرکت چند شیرجه‌روی تهرانی در آن رقابت ها از سکوی 4 متر اول شدم. برای این مقام کاپی به من اهدا شد از خوشحالی در پوست خود نمی‌گنجیدم همان کاپ انگیزه‌ام را را برای ادامه شیرجه چند برابر کرد. بعد از آن با تشویق و راهنمایی مربی ام به امجدیه رفتم. مربی این استخر مرحوم دکتر بنایی بود. چند هفته زیر نظر ایشان تمرین کردم با اصرار او در مسابقات قهرمانی کشور سال 1323 شرکت نموده و در عین ناباوری نفر دوم شدم. تا سن 41 سالگی 11 بار در مسابقات قهرمانی کشور حضور یافتم که در این رقابت ها  9 بار به مقام  اول و 2 بار به مقام دوم رسیدم. آخرین حضورم در مسابقات کشوری را در سن 41 سالگی و با مقام قهرمانی به پایان رساندم. مدتی در عرصه مربیگری مشغول شدم. مدرک داوری بین المللی در شیرجه را کسب کردم و دو بار با دعوت فدراسیون جهانی، دو مسابقه بین المللی را قضاوت کردم. البته به دلیل مشغله به کار ساختمانی، خیلی زود مربیگری را کنار گذاشتم.

* اولین مدال آور ایران که پاداشش در استخر های مدیریت غرق شد

عسگری درباره کسب اولین مدال شیرجه تاریخ ایران اظهار داشت: 66 سال پیش در اولین دوره بازی های آسیایی که سال  1951 در دهلی نو برگزار شد، موفق شدم در بخش سکو به مدال نقره و در بخش تخته به مدال برنز برسم. این دو مدال اولین مدال های تاریخ شیرجه ایران بودند. بعد از من در سومین دوره بازی های آسیایی در ژاپن منوچهر فصیحی و حسن اعظمی نیز موفق به کسب مدال برنز شدند. وی درباره این که آیا در همان زمان برای کسب مدال برنز و نقره پاداشی دریافت کرده است، تصریح کرد: هرگز برای کسب افتخاراتم در دهلی نو کسی به من جایزه و یا پاداشی نداد. 

* وقتی از دور تو را می بینند اما کنار خودی ها گم می شوی

پدر شیرجه درباره چگونگی حضورش در افتتاحیه بازی‌های آسیایی گوانجو اظهار گفت: 4 سال پیش هیئتی از کنفدراسیون شنای آسیا برای گسترش روابط بین ایران و آسیا وارد کشور شد. دریکی از این جلسات به این هیئت معرفی شدم. اعضا از دیدن بنده متعجب شدند و مرا بسیار تحسین کردند. همان جا از من دعوت شد تا به عنوان مهمان ویژه کنفدراسیون شنای آسیا، در افتتاحیه بازی‌های آسیایی گوانجو حضور پیدا کنم. با احترام فراوان به گوانجو رفتم و به عنوان مهمان ویژه در افتتاحیه و اهدا و توزیع مدال ها حضور یافتم. هرگز در عمرم چنین تقدیری از من به عمل نیامده بود. در گوانجو به سعیدلو رئیس وقت سازمان تربیت بدنی معرفی شدم، وی به من قول داد زمانی که به تهران برگردیم جایزه نفیسی به من اهدا خواهد کرد اما این اتفاق هرگز نیفتاد. حضور من نیز در مسابقات افتتاحیه بازی های آسیا در کشور هیچ بازتابی نداشت. در حالی که این افتخاری برای ایران بود نه من!

*یک ایران و یک استخر جای تاسف دارد

تقی عسگری درباره وظیفه اش در فدراسیون تصریح کرد: بنده مسئول کمیته عمران فدراسیون هستم. فینا( فدراسیون جهانی شنا) نقشه هایی را در اختیار فدراسیون ها قرار می دهد. این نقشه ها استانداردهای لازم برای استخرها، دایوها و تمامی اماکن و تجهیزات مورد نیاز رشته های آبی را مشخص می کند. وظیفه بنده نظارت بر ساخت استخرها بر اساس این استاندارها است. نقشه هایی بر اساس قوانین کتاب جدید فینا طراحی کردم  و در اختیار فدراسیون گذاشتم.

البته عسگری به ما گفت که تنها یک مجموعه ورزشی در کشور وجود دارد که با تمامی استانداردهای فدراسیون جهانی مطابقت دارد و مابقی غیراستاندارد هستند. از جمله این مجموعه های استاندار، استخر سه‌گانه بین‌المللی 9 دی در تهران و یک استخر چند منظوره مربوط به بخش خصوصی در قزوین است.  

پیشکسوت شیرجه افزود: 10 سالی است در استان های تبریز، کرمانشاه، اصفهان و مشهد استخرهای سه گانه بین المللی احداث شده است. نقشه این استخرها توسط مشاورین مربوطه طراحی شده اند و شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی کارفرمای این پروژه هاست. متاسفانه هیچ کدام از این استخرها با قوانین فینا مطابقت ندارد و نیمه کاره رها شده است. از مسئولان انتظار دارم ساز و کاری فراهم کند تا نقشه های استخر ها و مجموعه های آّبی ابتدا به تایید فدراسیون برسد، سپس اجرایی شود زیرا برای ساخت استخرها هزینه های فراوانی صرف می شود. 

او با اشاره به امکانات ضعیف ورزش های آبی در استان ها خاطر نشان کرد: تعداد محدودی استخر در استان های کشور وجود دارد که بیشتر آن ها اجاره داده می شود و به طور کامل در اختیار تیم های ملی قرار نمی گیرد. همین موضوع سد بزرگی در برابر پیشرفت این رشته هاست. چند استان از جمله تبریز، مشهد، اصفهان، شیراز، اراک و کرمانشاه چند سکو و تخته فرسوده دارند. استان های دیگر که همین تعداد تجهیزات فرسوده را نیز ندارند البته فدراسیون تمام تلاش خود را برای ورود این تجهیزات انجام داده است. فدراسیون جهانی نیز قرار است تعدادی امکانات مورد نیاز شیرجه را با تخفیف در اختیار ایران بگذارد که هنوز خبری نیست. 

* صندوق حمایت از پیشکسوتان 200 هزار تومان به من حقوق می دهد

پیشکسوت شیرجه در توصیف وضعیت کنونی‌اش حرف های تکان دهنده ای می زند: « زندگی‌ام تلخ، پیچیده و مبهم است، من یک مهره سوخته فراموش شده هستم. از ابتدای جوانی هیچ گاه برای پول کار نکرده‌ام و به دنبال آن نیستم. در حال حاضر ماهیانه 430 تومان از فدراسیون‌، 950 تومان از بازنشستگی و 200 تومان از صندوق حمایت از پیششکسوتان و قهرمانان دریافت می‌کنم. فرزندانم در خارج از کشور هستند و من به همراه همسرم که بیمار است زندگی می‌کنم. از مسئولان هیچ انتظاری نداشته‌ام و ندارم. زیرا انتظار چیزی جز عذاب به همراه نمی‌آورد."

* نسخه هایی که دردی را دوا نکرد 

عسگری می گوید: من مستمری بگیر سازمان تأمین اجتماعی هستم دریافتی‌ام در ماه حدود یک میلیون تومان است و برای جبران کمبود هزینه‌های زندگی مشغول کارهای جانبی هستم.صندوق حمایت از قهرمانان و پیشکسوتان ماهی چند ده تومان برای بیمه تکمیلی از دریافتی ناچیزم کم می‌‌کند. ماه پیش نسخه‌های پزشکی خود و همسرم را به صندوق ارائه دادم به من گفته شد نسخه‌های دارو جزو بیمه نیست بقیه هم از تاریخ آن گذشته است، با ناراحتی نسخه‌ها را پاره کردم و بیرون آمدم آن جا بود که معنی بیمه تکمیلی برایم روشن شد.

* خواب ناز مسئولان سوهان روح پیشکسوتان 

سال هاست همیشه و همه جا اهالی ورزش از مسئولان و حتی از خود ورزشکاران درخواست کرده اند حرمت پیشکسوتات را حفظ کنند و نسبت به وضعیت زندگی آنان حساس باشند. هرگز حق یک قهرمان که جوانی و زندگی خود را در راه ورزش گذاشته است و افتخاراتی را برای میهن عزیزمان کسب کرده این نیست که در دوران کهنسالی مورد بی مهری قرار بگیرد و کامش از یادآوری دوران غرور انگیز جوانی اش تلخ شود. عسگری اولین و آخرین نفری نخواهد بود که این چنین به فراموشی سپرده می شود. حقوق های ناچیز، بیماری و تنهایی شاید برای یک سالمند به سختی قابل تحمل باشد اما احساس نادیده گرفته شدن و فراموش شدن را هرگز برنمی تابد. علی پروین چه نیکو می گوید که ما منتظر هستیم پیشکسوتان از دنیا بروند تا آن ها را دور ورزشگاه ها تشییع کنیم. جامعه ما از گذشته تا کنون برای سالمندان احترام ویژه ای قائل بوده است. اگر مسئولان دست به کار نمی شوند هر کدام از ما با پیروی از فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی باید هر چه بیشتر پیشکسوتان را ارج نهیم و در مقابله با مشکلات زبان گویای آنان در برابر مسئولان باشیم. 

انتهای پیام/