به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با جشنواره ای به نام فیلم کوتاه تهران، که سالی یکبار فیلمسازان کوتاه را در زمانی یک هفته ای قهرمان جشنواره های سینمایی کشور می کند.

این جشنواره همچون جشنواره های دیگر برگزار می شود و به پایان می رسد اما از همان ساعت اتمام آن پایه هایش برای خیز به روندی رو به رشد و توجه به فیلم کوتاه در همه ایام جشنواره  دچار حاشیه می شود و می لرزد. 

امسال جشنواره فیلم کوتاه سی و سومین دوره خود را گذراند  و سی و سه سالگی خود را در حالی جشن گرفت که همچنان سوال های ریشه ای و بنیادی برای اهالی فیلم کوتاه باقی مانده است، سوال ها و نقاط مبهمی که هر ساله بعد از جشنواره در ذهن ها انباشته می شود اما بعد از گذران جشنواره دوباره در حواشی دیگر سینما گم می شود. سوال هایی که لایه های مختلفی دارد و می تواند با این علامت سوال شروع شود که چرا هر ساله جشنواره باید از سیاست و سیستم یک ارگان دولتی چراغش روشن شود و با سیاست های آن ارگان حال چه درست و غلط به مرحله برگزاری برسد؟ و چرا مسئولان در بعضی از دوره های جشنواره به آثار تولید شده زیر نظر خودشان توجه می کنند و فیلم های مستقل مهجور باقی می ماند؟ 

 
چرا فیلم هایی که با شرایط سخت مالی ساخته می شوند تازه اگر برگزیده شوند باز هم اتفاقی برای آن فیلمساز نمی افتد و در خوشبینانه ترین حالت از فیلم کوتاه بعدی فیلمساز حمایت می شود که دوباره فیلم بعدی اش را بسازد و بازهم در همان جشنواره حضور داشته باشد و نمایش دهد؟ 

 چرا در روند تولید فیلم کوتاه تنها باید یک ارگان به عنوان متولی فیلم کوتاه شناخته شود و نگاه انحصار طلبانه باید در مدیریت آن وجود داشته باشد ؟  

 چرا نباید امکانات تولید فیلم چه سخت افزاری و چه نرم افزاری با هدف آرامش کامل فیلمساز برنامه ریزی شود، آرامشی که فیلمساز بتواند در حین ساخت تنها به کیفیت فیلم فکر کند و به وقت آن به حواشی قیمت دوربین و خسارت تجهیزات فرسوده تلف نشود؟ 

 
همه این سوال ها زنگ خطری است که مدیریت فرهنگی فیلم کوتاه تا نتواند به آن پاسخ بدهد نمی تواند  فیلم کوتاه را به شرایط  متعادلی برساند.
 
حال در این شرایط و با پایان جشنواره سی و سوم دوباره جمعی از فیلمسازان فیلم کوتاه به نکاتی که سالهای متمادی  پشت حواشی پر زرق و برق و آمار های بلند بالای  فیلم های تولید شده خاک می خوردند، رسیده اند. نکاتی مثل نبود تخصیص بودجه کافی، حذف فیلم کوتاه از جشنواره فیلم فجر، نبود رسیدگی کافی به وضع معیشتی فیلمسازان فیلم کوتاه ضعف مدیریتی انجمن سینمای جوانان ایران،  حذفِ "هیات انتخاب" از جشنواره فیلم کوتاه تهران که جایگاهی با اهمیت در تمام جشنواره‌های مهم دنیاست و انتخاب فیلم‌ها توسط دبیر جشنواره، چگونگی انتخاب داوران، مناسب نبودنِ محل برگزاری بازگرداندن فیلم کوتاه به جشنواره ملی و بین المللی فجر ،  
معضلاتی که هیچ کدامشان تازگی ندارند اما هرساله چون زخمی کهنه با نزدیکی به جشنواره و اتمام آن سرباز می زنند.   
 
تمامی این معضلات تا وقتی که به شکل ریشه ای مطرح و برای همه اهالی فیلم کوتاه شفاف نشوند، بدنه فیلم کوتاه دچار نا امیدی بلند مدت می شود و با این منوال ،  صنعت فیلم کوتاه با انبوه نابودی خلاقیت و استعدادهای جوان در سینمای ایران  مواجه خواهد شد.

انتهای پیام/