به گزارش خبرنگار تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛ انسان به دلیل فطرت خداجوی خود همواره طالب خوبی ها و زیبایی هاست و اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام که نماد خوبی ها و کمال زیبایی ها هستند برای انسان زمینی که چشم به آسمان ها دوخته؛ از جایگاه ویژه ای برخوردارند.

چند سالی است که عاشقان و شیفتگان ابا عبدالله الحسین (ع) در جریان راهپیمایی عظیم و با شکوهی؛ عشق و ارادت خود به امام و مولایشان را بیش از پیش به رخ جهانیان کشیده اند.

دلدادگان آقا اباعبدالله الحسین (ع) در میان زن و مرد، پیر و جوان با قدم هایی مملو از عشق راه مولایشان را پیش گرفته تا در چهلمین روز عاشقانگی؛ اربعین را در جوار نورانی و قدسی آن حضرت و با حال و هوایی وصف ناشدنی تجربه کنند. اما نکته ای که نمی توان به سادگی از آن گذشت اینکه همواره در اموری که با معنویت بیشتری همراه است این کهنسالان و سالخوردگان هستند که بیشترمشارکت داشته و به چشم می آیند در حالی که در این پیاده روی میلیونی و عرض ارادت به ساحت مقدس سیدالشهدا (ع) جوانان سهم بیشتری داشته و در خیل مشتاقان بیشتر می درخشند. 

راهپیمایان حسینی در این حرکت با شکوه دل هایشان را در دست گرفته و این چنین سفر عشق را آغاز می کنند. سفری که گویای فرهنگ حسینی بوده و عظمت امام حسین (ع) را در چشم و گوش جهانیان طنین انداز می کند.

در این سفر معنوی تفاوتی نمی کند که متعلق به کدام نقطه از سرزمینی، رنگ و نژاد هم معنایی ندارد، تنها چیزی که مشاهده می شود این که شیعه و سنی دوشادوش یکدیگر خود را به کاروان دلدادگان رسانده تا به دشمنان اسلام ثابت کنند بین صفوف مسلمانان نمی توان فاصله انداخت. در این پیاده روی تنها یک چیز مهم است و آن این که عشق «اباعبدالله» را در سینه پرورانده و در زیر بیرق سیدالشهدا غریو عدالت را سر بدهی...

شاید بتوان گفت قدم گذاشتن در این راه یک تمرین است. تمرینی برای ایستادگی در مقابل هوای نفس و هر آنچه دنیا را برای ما خواستنی تر می کند. در این راه عشق به مرحله ظهور رسیده و دیگر بار نشان پیروزی را از آن خود می کند.

اما در این میان برخی از دلدادگان حسینی به دلایلی در خیل عاشقان حضور نداشته و از جاماندگان این سفر معنوی هستند که با دل هایی جامانده در کربلا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی را در پیش گرفته تا به سخن امام هادی (ع) که «زیارت عبدالعظیم حسنی در ری به مثابه زیارت امام حسین (ع) است» لبیک بگویند.   

براستی هر حرکت و قدمی که در این راه برداشته شود شیطان را به مرز نا امیدی کشانده و شاید بتوان گفت نیروی عشق در هستی آدمی همان چیزی بود که شیطان باید آن را سجده می کرد. عشقی که زمین و زمان نمی شناسد، فاصله ها را درمی نوردد و در عالی ترین درجه خود اباعبدالله الحسین (ع) را خلاصه می شود.

 
یادداشت از لیلا بیک زاده



انتهای پیام/