امروز سالروز درگذشت آيت الله سيد مرتضى پسنديده برادر بزرگ و ارشد حضرت امام است. مرحوم پسنديده صبح ٢٢ آبان ١٣٧٥ بعد از چند روز اقامت در بيمارستان و در پى شكستگى لگن به رحمت خدا پيوست. من قم بودم و سحرگاه مرا مطلع كردند. ايشان سالهاى آخر عمر را در جماران و در مجموعه بيت و دفتر امام ساكن بودند و اين توفيقى بود كه بعد از رحلت پدرم هر هفته خدمتشان مى رسيدم. امسال ، سالروز وفات ايشان با درگذشت دختر گرامى و محترمه ايشان همراه شده است. اميد است خداوند آن مرحوم و صبيه مرحومه شان را غريق رحمت واسعه خويش گرداند. خدا بر درجات امام و ايشان بيافزايد، فكر نمى كنم امام براى كسى همانند ايشان احترام قائل بوده باشند. همانطور كه ميزان تكريم آن مرحوم نسبت به امام كم نظير بود و اين در حالى بود كه در موارد بسيارى نظر سياسى ايشان و زاويه نگاهشان با امام متفاوت و مغاير بود. 
بعد از تبعيد امام به تركيه و بعد هم به نجف،ايشان فردی خطرناک برای حکومت پهلوی شناخته می‌شود و بارها در دادگاه محاکمه شده و سرانجام به خمين تبعيد مى شوند اما چندی بعد بی‌توجه به تبعید، خمین را به مقصد قم ترک کرده و فعالیت‌هایشان را ادامه مى دهند تا آنکه به دلیل برپایی مراسم سوگواری در منزل حضرت امام دستگیر و دوباره به خمین تبعید مى شوند. بعد هم براى مدت سه سال به شهر كويرى انارك تبعيد مى گردند. امام در نامه هاى خويش از ايشان با عنوان "آقا" ياد مى كنند. مرحوم يادگار امام در باره شخصيت ايشان گفته اند:" حضرت آیت الله پسندیده را امام در حکم پدر خود می دانستند و بارها به من فرموده بودند که اگر ایشان نبود من نمی توانستم درس بخوانم و شدیدا به ایشان احترام می گذاشتند به حدی که وقتی امام از پاریس آمدند،آقای پسندیده در هواپیما امام را ملاقات کردند. وقتی خواستندازهواپیما پیاده شوند امام گفتند من جلوتر از آقای پسندیده نمی روم.اوضاع به هم خورد. من پیشنهاد کردم من با آقای عمو می روم در سالن فرودگاه،بعد بر می گردم با جنابعالی می روم که مورد قبول واقع شد. " 
بى ترديد مرحوم آيت الله پسنديده حق بزرگى بر گردن امام و انقلاب امام داشتند و بسيار كم لطفى است كه كمتر به نقش آن مرحوم اشاره مى شود.