احمدرضا درویش در مراسم اکران فیلم «هیهات» ضمن خیرمقدم و تشکر از خانواده‌های شهدای دفاع مقدس و شهدای مدافع حرم، گفت: شما میراث گران‌سنگ جامعه دینی در کشور عزیزمان و کشورهای همسایه در حوزه مقاومت هستید. عزیزانی که در عمل و میدان سهم بزرگ خود را به پایداری در برابر ستمی که در منطقه ما جاری است به خوبی اثبات کرده‌اند.

وی ادامه داد: من هنوز توفیق تماشای «هیهات» را نداشتم البته از روند ساخت فیلم و موضوع و وزین بودن فیلم اطلاع دارم و خیلی خوشحال شدم که قبل از آن که برای تماشای فیلم بروم ودعوت شدم به تماشای هیهات.

رویش اظهار داشت: خوشحالم از اینکه در کنار کسانی این فیلم را تماشا می کنم که صاحب اصلی این مجلس هستند و سازندگان فیلم مهمان هستند، من به محمدرضا شفیعی تهیه کننده فیلم گفتم که این فیلم در قواعد حرفه ای سینمای ایران نمی گنجد و اگر بخواهیم معادلات سینممای حرفه ای مقایسه کنیم ساختن آن غیرمنطقی است. تولید این آثار سرمایه گذاری  و بذرافشانی است.

کارگردان «رستاخیز » به تک تک عوامل «هیهات» به ویژه محمدرضا شفیعی تهیه کننده فیلم که مجاهدت بزرگی انجام دادند تبریک گفت که زیرساخت جدیدی را در سینما پایه گذاری کردند و جدای کنشی سینمایی، ساخت «هیهات» مجاهدت هم محسوب می شود.

وی ادامه داد: تبریک میگم به خودم و سینما که در صحنه عمل چیزی مشاهد کردیم که در فضای حال حاضر که متاسفانه وحدت رویه و همدلی وجود ندارد اما تولید این فیلم توسط چهار استعداد جوان و کنش گر مستعد ثابت کرد که در سینمای ما همدلی وجود دارد، این وحدت رویه قطعا مرتبط به مضمون «هیهات» است و معنویت جاری در فیلم حتما در ارتباط آن ها تاثیرگزار است.

در ادامه درویش با قرائت متنی برگرفته از تصنیف «بانگ جرس» با صدای محمد علیزاده، آلبوم موسیقی نینوا با صدای حسین علیزاده و سخنان سردار سلیمانی در مراسم «پرچمداران دوکوهه» صبحت‌های خود را به پایان رساند.

سرزمین ایران، کشوری ثروتمند است آب و خاک و هوای این دیار، نفس کشیدنی، کاشتنی و آشامیدنی‌ست. ایران ما دریا دارد، نفت دارد، فولاد، مس و روی دارد، دیلمان و شهداد و البرز و چهارمحال دارد. ایران، ری، اصفهان، مشهد الرضا و خرمشهر دارد. ایران گندم و گردو، نخل و نارنج، سیب، و سنجد، ایران، دامن دامن انار دارد.

داشته‌های سرزمین ما شمردنی‌ست.

ایران اما «طلای سرخ» دارد. عطر و طعم «یاقوت» ما را همه جهانیان چشیده‌اند.

«زعفران ایران» برای انسان بی قرار، عبوس تلخ و نهیف و نگران، نسخه‌ای شفابخش است.

هر گل برگ باغستان سرخ ایران، سازی ‌ست دلنواز که شکوه ارکستر رستگاری را پژواک می‌دهد. ابن سینا، عین القضات، حافظ، ملاصدرا، خواجه نصیر، جامی، غزالی، سعدی، مولانا، عطار، امیرکبیر، مراغه‌ای، نیما، پروین، حنانه، کمال الملک، صبا، چمران، همت، باکری و.‌.. بر ریشه‌های تشنه باغستان زعفاران ما زلال آب افشانده‌اند، آنچنان که فردوسی بزرگ در شاهنامه سرود:

از آن میوه زعفران ریز شد               که چون زعفران شادی انگیز شد             
تنش در نگار از اکران تا کران             چو داغ گل سرخ بر زعفران

مزرعه زعفران ایران، اکسیر زندگی و نشان تاریخ و فرهنگ و هویت ماست، چراکه قرآن دارد، علی و حسین دارد و «شهید» دارد. وه که «بانگ جرس» با نوای سراج و نای «نینوا» علیزاده در پیچ و تاب گلهای زعفران چه شنیدنی ست.

طلای سرخ ایران، نمونه‌ای بدلی نیز دارد!

آب اگر نباشد، خاک بی‌ثمر، هوا وارونه و خورشید سوسو می‌زند بر اندام خشک گل زعفران.

زخمه بر ساز ناکوک، خیش ناخن می‌شود بر سطح یخ!

زعفرانی بدلی در سفره‌ی گرسنگان سعادت، خریدار ندارد.

در معرکه‌ی استیلای زر و زور و تزویر بر حریم عشق در جهان، کشت کاران زعفران سعادت، رو به روی کعبه نینوا و گوش به بانک جرسی خواهند سپرد که عاشقان را به دفاع از بوستان «طلای سرخ» و حریم رستگاری، صلا می‌دهد؛ او ایستاده در برابر توفان ریشه برافکن، نه با نهیب «برو» که صلا می‌دهد «بیا»

عشق چو ابر گران ریخت بر این و بر آن         شد طرفی زعفران، شد طرفی لاله زار (مولانا جلال الدین محمد بلخی)

انتهای پیام/