س: در بعضى از موارد بيمارىهاى روانى فرد بيمار چون به اهداف و اميال مورد نظر دست پيدا نکرده است براى کمتر کردن بار فشار روانى ناشى از عدم توفيق به اهداف خود را در اين حالت تصور مىکند و گاه اين تا جايى پيش مىرود که فرد اين وضعيت را کاملاً باور نموده و براى ديگران وضعيت خود را آنگونه که تصور دارد و غاية الامال خويش مىداند تعريف مىکند آيا اين بيماران را حرجى است که با اين کار بار روانى را از دوش خود بردارند ولو به ارتکاب معصيت دروغ؟
ج) اگر مشاعر او همانند ساير عقلا کار مىکند، دروغ بر او شرعاً حرام است ولى بيان حالات خود بدانگونه که هست براى ديگران اشکال ندارد.
س: حرفى را که فکر مىکردم صحيح است گفتم و بعد فهميدم که اشتباه کردهام (يعنى دروغ گفتهام) آيا نيازى هست که آن را تصحيح کنم؟
ج) فى نفسه لزومى ندارد مگر آنکه حکم شرعى را اشتباهاً بيان کرده باشيد و يا در اثر حرف شما حقى از كسى ضايع شود و امثال اين مورد، که در اين صورت بايد کلام خود را تصحيح نماييد.
س: اگر شك داشته باشيم كه مطلبى درست است يا نه و آن را به نقل از منبعى بگوييم، آيا مرتکب گناه شدهايم يا نه؟ و اگر شدهايم حق ا... است يا حق الناس؟
ج) مىتوانيد چيزى را که اطمينان به صحّتش نداريد به نقل از منبع بازگو كنيد.