فرهاد نظری با اشاره به اهمیت میراث فرهنگی ناملموس و پاسداری از آن از سوی جامعه جهانی با تصویب کنوانسیون 2003 یونسکو و الحاق جمهوری اسلامی ایران به این کنوانسیون در سال 1384 گفت: یکی از مصادیق پاسداری و موثرترین راه ها برای پاسداری پایدار از میراث ناملموس، تضمین استمرار و توسعه ی دانش و مهارت حاملان و مجریان آنها و انتقال و آموزش آن به جوانتر ها و نسل های بعدی است.

او افزود: به همین منظور نخستین اقدام مهم در راستای پاسداری از میراث ناملموس و حاملان آن، تضمین شناسایی این عناصر و افراد و گروه ها به وسیله ایجاد و به روز رسانی فهرست های ملی است. از این رو با توجه به مهارت های استاد نبی پور در دانش سنتی و پایش قنات نام وی را در این فهرست به ثبت رساندیم.

نظری با اشاره به ماده 2 کنوانسیون 2003 مبنی بر اینکه میراث فرهنگی ناملموس به جوامع، گروها و افراد حس هویت و استمرار می بخشد و ضامن توسعه پایدار است اظهار داشت: بسیاری از بیان ها و ادبیات شفاهی، هنرهای اجرایی، آئین ها و مراسم اجتماعی و آئینی، دانش و مهارت های سنتی، صناعت و کسب و کار سنتی و .. به علت تعداد در حال کاهش حاملان و مجریان این مهارتها، بی علاقگی رو به افزایش جوانان و نیز کمبود بودجه در خطر نابودی هستند

نظری با تاکید بر اینکه به همین منظور باید حاملان و مجریان کم نظیر میراث ناملموس پس از شناسایی، به رسمیت شناخته و تکریم شوند گفت: در این زمینه همزمان باید کلیه اقدامات لازم در خصوص پاسداری از دانش و مهارتهای این حاملان شامل انتقال و آموزش به نسل های بعدی، مستند نگاری، توسعه و ترویج انجام گیرد.

استاد غلامرضا نبی پور متولد 10 مرداد ماه 1302 از شهرستان گناباد در خراسان رضوی و از استادان قناتی بنام کشور در فنون بومی و سنتی و دانش پایش قنات است.

وی سراسر عمر 93 ساله خود را برای یادگیری مهارتهای حفر قنات از اساتید و بعدها برای به کار بردن این دانش ها جهت حفر قنات صرف کرده و در حال حاضر نیز با توجه به روحیه روستایی از سلامت جسمانی خوبی برخوردار است.

انتقال این دانش بومی به نسل های اینده از مهم ترین دغدغه های استاد نبی پور است .او خود را مسئول می داند و به طور دائم دانسته ها و تجربیات خود را در اختیار جوانتر ها که دوست دارند قناتی شوند و یا در این حرفه مشغول به کار هستند، قرار می دهد.

پرونده «دانش بومی حفر قنات در گناباد» بر پایه مصاحبه با استاد نبی پور و آقای صدیقی از سوی دفتر ثبت آثار ملی خراسان رضوی تهیه و پس از ارائه در شورای سیاستگزاری ثبت، به شماره 80 در تاریخ 15/11/93 در فهرست میراث ناملموس به ثبت رسیده است.

انتهای پیام // ح ت