چرا کیروش می‌گوید بازی «مرگ و زندگی» در پیش است؟
اهمیت بازی با ازبکستان وقتی دو چندان می‌شود که پیروزی یا حتی تساوی برابر این تیم می‌تواند به معنای گام بزرگ فوتبال ایران برای صعود به جام‌جهانی باشد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،تیم ملی فوتبال ایران روزهای حساس خود را برای دو دیدار برابر ازبکستان و کره جنوبی پشت سر می گذارد؛ دیدارهایی که کارلوس کی روش از آنها به عنوان بازیهای «مرگ یا زندگی» نام برده است. در واقع با این دو بازی است که می توان درباره صعود تیم ملی به جام جهانی و تبدیل یک «غیرممکن» به «ممکن» و دومین صعود پیاپی به بزرگترین رقابتهای فوتبالی جهان صحبت کرد.
از ایروان اخبار امیدوارکننده ای به گوش می رسد و آن اینکه ملی پوشان فوتبال ایران در فاصله دو هفته تا بازی با ازبکستان هم قسم شده اند تا با تمرکزی که از همین ابتدا بر روی کارشان ایجاد کرده اند، بازی با ازبکستان را با موفقیت پشت سر بگذارند. اهمیت بازی با ازبکستان وقتی دو چندان می شود که پیروزی یا حتی تساوی برابر این تیم می تواند به معنای گام بزرگ فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی باشد و از آن طرف خدایی ناکرده از دست دادن سه امتیاز این دیدار مهم می تواند، ازبکستان را از ایران و کره جنوبی در کورس صعود به جام جهانی جدا کند. تنها و تنها 5 روز پس از این بازی، مردان کارلوس کی روش باید در ورزشگاه آزادی به مصاف تیم ملی کره جنوبی بروند؛ تیمی که با توجه به سه شکست پیاپی مقابل تیم ملی ایران، انگیزه بسیار زیادی دارد که بتواند در ورزشگاه ترسناک تهران از ایران امتیاز بگیرد. همین دو موضوع و امتیازهای حساس این دو مصاف است که کارلوس کی روش را به صرافت انداخته تا فوتبال ایران را متوجه اهمیت دو دیدار پیش رو کند.
بیانیه ای که او آخر هفته قبل منتشر کرد و با زبانی مستدل و منطقی مشکلات گذشته فوتبال ایران را به چالش کشید، سوال بزرگی برای کسانی بود که معتقدند صعود به جام جهانی دیگر برای فوتبال ایران یک رویا یا یک هدف نیست اما کی روش بسیار محترمانه و با ادبیاتی حرفه ای این سوال را پیش پای فوتبال ایران قرار داد که اگر بنا به ادعای بسیاری، فوتبال ایران در سالهای گذشته روسای فدراسیون، بازیکنان و مربیان مجربی در اختیار داشته پس چرا هیچ بار تحت هدایت این افراد کاربلد تیم ملی ایران نتوانسته دو بار پیاپی به جام جهانی صعود کند؟ البته شاید تنها بخشی از هدف کارلوس کی روش از صدور این بیانیه پاسخ غیرمستقیم به انتقادهای اخیر بوده و دلیل اصلی او از این کار زدن تلنگری به فوتبال ایران بوده که در آستانه دو بازی حساس برابر ازبکستان و کره جنوبی به خودش بیاید و به جای برخی سنگ اندازیها، راه حمایت از تیم ملی را در پیش بگیرد. کی روش از خودش، کادرش و بازیکنانش مطمئن است و می داند که قرار است در این بیست روز تیمش برای رسیدن به موفقیت تا سر حد مرگ بجنگد چرا که به گفته او این دو بازی مرز بین «بودن یا نبودن» است. در این شرایط این سوال مهم باقی می ماند که آیا فوتبال ایران برای دومین صعود پیاپی و شکست طلسم ناکامی در دو صعود پیاپی به جام جهانی به اندازه کافی و در عمل و نه در حرف و ادعا آماده است یا خیر.
*تیم ملی مهم است اما...
در این چند هفته اخیر، جدال یک طرفه بر سر تعطیلات بین بازیهای لیگ برتر به خاطر بازیهای ملی به اوج رسیده است. هر چند تیم ملی و کادر فنی هوشمندانه سیاست سکوت در پیش گرفته اما از آن طرف تقریبا اکثر مربیان باشگاهی به این تعطیلی ها واکنش نشان دادند و البته جالب اینکه همه آنها معترف بودند به اهمیت تیم ملی و حساسیت مردم به صعود این تیم به جام جهانی. در این شرایط و در حالی که از آخرین موفقیت تیمهای باشگاهی ایران در آسیا به حدود 26 سال قبل باز می گردد، به نظر می رسد اتحاد تیم های باشگاهی با تیم ملی در عمل و نه در حرف بتواند بهترین نتیجه را به همراه داشته باشد. اگر قرار باشد که مربیان تیمهای باشگاهی مقصر همه تساوی ها یا ناکامی گلزنان شان را تیم ملی و برنامه های تمرینی کادر فنی تیم ملی بدانند، قطعا در این میان و در مقطع حساس کنونی کسی از این فوتبال به منفعتی نمی رسد مگر افرادی که بیرون از گود نشسته اند و سهمی در موفقیتها یا شکستهای تیمهای باشگاهی و ملی ندارند و فقط می توان اظهارنظرهایشان را به عنوان یک «هوادار» و نه بیشتر گوش داد و از کنار آن بی توجه عبور کرد.
منبع:خبرآنلاین
انتهای پیام/
از ایروان اخبار امیدوارکننده ای به گوش می رسد و آن اینکه ملی پوشان فوتبال ایران در فاصله دو هفته تا بازی با ازبکستان هم قسم شده اند تا با تمرکزی که از همین ابتدا بر روی کارشان ایجاد کرده اند، بازی با ازبکستان را با موفقیت پشت سر بگذارند. اهمیت بازی با ازبکستان وقتی دو چندان می شود که پیروزی یا حتی تساوی برابر این تیم می تواند به معنای گام بزرگ فوتبال ایران برای صعود به جام جهانی باشد و از آن طرف خدایی ناکرده از دست دادن سه امتیاز این دیدار مهم می تواند، ازبکستان را از ایران و کره جنوبی در کورس صعود به جام جهانی جدا کند. تنها و تنها 5 روز پس از این بازی، مردان کارلوس کی روش باید در ورزشگاه آزادی به مصاف تیم ملی کره جنوبی بروند؛ تیمی که با توجه به سه شکست پیاپی مقابل تیم ملی ایران، انگیزه بسیار زیادی دارد که بتواند در ورزشگاه ترسناک تهران از ایران امتیاز بگیرد. همین دو موضوع و امتیازهای حساس این دو مصاف است که کارلوس کی روش را به صرافت انداخته تا فوتبال ایران را متوجه اهمیت دو دیدار پیش رو کند.
بیانیه ای که او آخر هفته قبل منتشر کرد و با زبانی مستدل و منطقی مشکلات گذشته فوتبال ایران را به چالش کشید، سوال بزرگی برای کسانی بود که معتقدند صعود به جام جهانی دیگر برای فوتبال ایران یک رویا یا یک هدف نیست اما کی روش بسیار محترمانه و با ادبیاتی حرفه ای این سوال را پیش پای فوتبال ایران قرار داد که اگر بنا به ادعای بسیاری، فوتبال ایران در سالهای گذشته روسای فدراسیون، بازیکنان و مربیان مجربی در اختیار داشته پس چرا هیچ بار تحت هدایت این افراد کاربلد تیم ملی ایران نتوانسته دو بار پیاپی به جام جهانی صعود کند؟ البته شاید تنها بخشی از هدف کارلوس کی روش از صدور این بیانیه پاسخ غیرمستقیم به انتقادهای اخیر بوده و دلیل اصلی او از این کار زدن تلنگری به فوتبال ایران بوده که در آستانه دو بازی حساس برابر ازبکستان و کره جنوبی به خودش بیاید و به جای برخی سنگ اندازیها، راه حمایت از تیم ملی را در پیش بگیرد. کی روش از خودش، کادرش و بازیکنانش مطمئن است و می داند که قرار است در این بیست روز تیمش برای رسیدن به موفقیت تا سر حد مرگ بجنگد چرا که به گفته او این دو بازی مرز بین «بودن یا نبودن» است. در این شرایط این سوال مهم باقی می ماند که آیا فوتبال ایران برای دومین صعود پیاپی و شکست طلسم ناکامی در دو صعود پیاپی به جام جهانی به اندازه کافی و در عمل و نه در حرف و ادعا آماده است یا خیر.
*تیم ملی مهم است اما...
در این چند هفته اخیر، جدال یک طرفه بر سر تعطیلات بین بازیهای لیگ برتر به خاطر بازیهای ملی به اوج رسیده است. هر چند تیم ملی و کادر فنی هوشمندانه سیاست سکوت در پیش گرفته اما از آن طرف تقریبا اکثر مربیان باشگاهی به این تعطیلی ها واکنش نشان دادند و البته جالب اینکه همه آنها معترف بودند به اهمیت تیم ملی و حساسیت مردم به صعود این تیم به جام جهانی. در این شرایط و در حالی که از آخرین موفقیت تیمهای باشگاهی ایران در آسیا به حدود 26 سال قبل باز می گردد، به نظر می رسد اتحاد تیم های باشگاهی با تیم ملی در عمل و نه در حرف بتواند بهترین نتیجه را به همراه داشته باشد. اگر قرار باشد که مربیان تیمهای باشگاهی مقصر همه تساوی ها یا ناکامی گلزنان شان را تیم ملی و برنامه های تمرینی کادر فنی تیم ملی بدانند، قطعا در این میان و در مقطع حساس کنونی کسی از این فوتبال به منفعتی نمی رسد مگر افرادی که بیرون از گود نشسته اند و سهمی در موفقیتها یا شکستهای تیمهای باشگاهی و ملی ندارند و فقط می توان اظهارنظرهایشان را به عنوان یک «هوادار» و نه بیشتر گوش داد و از کنار آن بی توجه عبور کرد.
منبع:خبرآنلاین
انتهای پیام/
