به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در طهران قدیم مردم کوچه و خیابان زیاد تشنه می‌شدند؛ به‌ویژه در صلاة ظهر. نه آب لوله‌کشی بود و نه آب‌سردکنی بود و نه بطری‌های آب معدنی. این شد که کم‌کم شغل سقایی به وجود آمد.

سقاها خیلی زود بین مردم ارج و قرب یافتند چرا که، نام سقا همه را یاد سقای کربلا می‌انداخت که تشنه‌لب به شهادت رسیده بود.  
 
سقاها کوزه‌ای آب در دست می‌گرفتند و به بهایی کم، لیوانی آب دست مردم می‌دادند. بعد‌ها مردم خیّری پیدا شدند که کوزه را یکجا می‌خریدند تا سقا آب را بین مردم خیرات کند.  
 
رفنه رفته سقاها کوزه را کنار گذاشتند و مشک به دوش گرفتند. بعد هم ظرف بزرگ و مسی را به نام «دوستکامی» پر آب یا شربت می‌کردند. دوستکامی از جنس سنگ و مس و شبیه گلدان‌های بزرگی بود و مردم خیّر آن را سر راه یا جلو مسجد می‌گذاشتند. آب و آبرسانی مقدس بود و مورد علاقه مردم و برای همین کم‌کم دوستکامی‌های پایه‌دار هم رایج شد.