لیلا رجبی در گفت و گو با خبرنگار حوزه پایه و آبی گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان ، درباره وضعیت فعلی اش اظهارکرد : خیلی‌ها دوست ندارند که من ایرانی باشم. با این حال همسرم ایرانی است، همه چیز من ایران است و جایی ندارم که بروم.
 
وی گفت: اگر قرار باشد حرفی بزنم شاید خیلی‌ها بگویند بهانه می‌ آورد. در مورد امکانات تنها وعده و وعید شنیدم. هیچ چیز مطابق انتظارم رقم نخورد. بدون حمایت، بدون اردو و بدون مربی به المپیک رفتم. دنبال توجیه نتیجه ضعیفم نیستم اما کلا شرایط برای من ایده‌آل نبود و حتی نتوانستم انتظارات خودم را برآورده کنم.
 
رجبی ادامه داد: قبل از المپیک خیلی اذیت شدم. حداقل انتظاری که داشتم، این بود که فدراسیون حمایتم کند اما تمریناتم را زیر نظر همسرم شروع کردم.  با وجود کسب سهمیه به دلیل فشار بیش از حد می خواستم قید المپیک را بزنم. اگر حمایت های همسرم نبود، قطعا پیش از المپیک با دوومیدانی خداحافظی می کردم.

پرتابگر وزنه کشورمان اظهار داشت: من ايراني الاصل نيستم و حدود 9 سال است که تابعيت ايران را پذيرفته ام و اينجا را كشور خودم ميدانم و بارها توانسته ام پرچم سه رنگ ايران را در ميادين بين المللي به اهتزار در آورده ام كه اين افتخار بزرگي براي من بوده است كه حداقل توانستم اين كار كوچك را براي ایران انجام بدهم.
 
وی درباره شرایط برزیل و این که او حتی نتوانست به رکوردهای شخصی خودش نزدیک شود،پاسخ داد : غیر از حسین تفتیان کدام‌یک از ورزشکاران دوومیدانی نتایج مطلوبی را در المپیک ریو 2016 کسب کردند من در ریو بدنم خالی کرده بود. نمی‌دانم چرا، حتی نمی‌توانستم ۱۷ متر پرتاب کنم. قبل از شروع مسابقه وقتی کمترین پرتاب را انجام دادم، متوجه شدم روز بدی در انتظارم خواهم بود.

لیلا رجبی در پایان خاطر نشان کرد: با توجه به صحبت های مطرح شده در خصوص نتایج ضعیفم در مسابقات المپیک،قصدی برای بازگشت به دو و میدانی ندارم چرا که با مشکلات زیادی در چند سال اخیر دست و پنجه نرم کردم. حتی به مربی گری هم فکر نمی کنم چرا که دوست دارم مانند مردم عادی زندگی کنم