دوسال پیش در چنین روزی خاله جان عزیزتر از جانم رو از دست دادم ،خاله جان فقط خاله نبود ،مادر بود،خواهر بود ،دوست بود ،انسان بود اونم یه انسان واقعی ،هنوزم نبودنش رو باور ندارم ولی دوستان عزیزم. زندگی کوتاهتر و دنیا بی ارزش تر از این حرفهاست که این جسم و مسائل دنیوی و ظاهر و قیافه و لباس و فیزیک افراد اینقدر جای حرف داشته باشه که هر روز به خودمون اجازه بدیم که راجع بهش حرف بزنیم و نظر بدیم ،چاق یا لاغر ،زشت یا زیبا ،خوش لباس یا بد لباس ،پولدار یا بی پول همگی حتی از دوثانیه دیگه امون خبر نداریم چون ممکنه اون نفر بعدی یکی از ما باشیم که عازمه اونم عازم یه سفری بی بازگشت ،پس اینقدر خودمون رو درگیر شکل و شمایل بقیه و خودمون نکنیم و فقط سعی کنیم انسان باشیم ،که وقتی چند سال هم از مرگمون گذشت همینطور اطرافیانمون ازمون به نیکی یاد کنند ،حالا هی خودتون رو درگیر چاقی من کنید بابا من راضیم از خودم همه که نباید مانکن باشند ،خدارو شکر حق شمارو هم که نمیخورم ،محتاج کمک شما هم که نیستم پس به زندگی خودتون برسید و اینقدر درگیر ظاهر این بازیگران بخت برگشته نباشید ،به خدا من اگه لاغرم بودم یه چیز دیگه میگفتین ،امیدوارم همتون به یه کار خوب مشغول بشید و اینقدر سرتون شلوغ بشه که به این چیزهای ظاهری حتی فکر هم نکنید ،پس یادمون نره که مرگ برای همسایه نیست عزیزانم پس خوب باشیم و خوب بمونیم که جز نام نیک چیزی از آدم نمیمونه ،مثل خاله جان من که یه انسان واقعی بودند و عاشقونه دوستشون دارم .

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت
پاشنه کفش فردا رو ور کشید
آستین همت و بالا زد و رفت
یه دفعه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشه فردا زدو رفت
حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوّا زد و رفت
دفتر گذشته ها رو پاره کرد 
نامه فردا ها رو تا زد و رفت... زنده ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده ها جا زد و رفت
هوای تازه دلش میخواست ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت
دنبال کلید خوشبختی می گشت
خودشم قفلی رو قفلها زدو رفت