به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از لس آنجلس تایمز، نشاط نواطی، به امید این که بفهمد چه موقع می تواند به خانه برگردد، وارد وزارت مسکن حماس شد.

در تابستان سال 2014، ساختمان چهارطبقه ای که محل سکونت نشاط و اعضای خانواده او بود، طی جنگ شش هفته ای صهیونیست ها علیه فلسطینیان، با بمب صهیونیست ها به تلی از آوار تبدیل شد.

دو سال بعد از آن، نواطی و شش فرزند او هنوز در اقامتگاهی به سر می برند که نصف مساحت آپارتمان قبلی است و هنوز کمک های خارجی وعده داده شده برای بازسازی آن از راه نرسیده است.

نواطی 48 ساله که کارمند از کار بیکار شده دولتی با لباس هایی مندرس است و دلواپسی از چهره اش هویداست، می گوید: «من در جنگ، خانه ام را از دست دادم. از آن به بعد، من در یک خانه اجاره ای قدیمی زندگی می کنم تا نیازهای اولیه ام را برآورده کند.»

نواطی یکی از 75 هزار آواره غزه ای است که در اثر عقب افتادن تعهدات بین المللی در زمان صلح، از خانه خود رانده شده اند.

مقامات فلسطینی و بین المللی نگران هستند که وضعیت نابسامان اقتصادی و انسانی در نوار غزه، باعث بی ثباتی شود و طولی نکشد که به جنگ دیگری منجر شود. سازمان ملل متحد، سال گذشته هشدار داد اگر تغییری در وضعیت اقتصادی اهالی نوار غزه رخ ندهد، این منطقه تا سال 2020، غیر قابل سکونت خواهد شد.

سفیر نروژ در سرزمین های اشغالی در ماه آوریل اعلام کرد: «بازسازی غزه بیش از حد کند است. زمان از دست رفته و باید آن را بازپس گرفت. وضعیت غزه مانند همیشه، فاجعه بار است.»

خطوط لوله غزه و تنها نیروگاه منطقه در طول جنگ، آسیب دیدند و منجر به قطعی برق 12 تا 18 ساعته در روز شدند. این نیروگاه، اکنون توان تامین برق مصرفی نیمی از جمعیت غزه را دارد.

کمبود برق، باعث توقف کار سیستم فاضلاب غزه شده است و روزانه 24 میلیون لیتر فاضلاب آن وارد دریا می شود و در حاشیه ساحل، منظره ناگواری را به وجود آورده است. مدارس، کسب و کارها، مزرعه ها و مراکز بهداشتی هم ده ها میلیون دلار آسیب دیده اند.

چندین معضل وجود دارد که مانع اجرای پروژه های بازسازی می شود: منطقه یک میلیون و هشتصد هزار نفری تحت کنترل حماس، از اطراف توسط صهیونیست ها و مصری ها در محاصره است و مصالح ساختمانی مانند سیمان نیز کمیاب هستند.

سیستم اداره سازمان ملل متحد تحت نظارت صهیونیست ها نیز بابت کندی پیشرفت و موانع صهیونیست ها، به شدت مورد انتقاد است.

سازمان ملل متحد می گوید بزرگ ترین مشکل، تامین بودجه است. به گزارش بانک جهانی، فقط 50 درصد کمک های وعده داده شده، یعنی یک میلیارد و چهارصد میلیون دلار تا پایان ماه مارس به این منطقه تحویل شده است.

آمریکا، کل 200 میلیون دلار وعده داده شده را پرداخت کرده است اما کشورهای حاشیه خلیج فارس مانند کویت، قطر، امارات، و عربستان سعودی، به اندازه 15 درصد یا کمتر از وعده های خود را واریز کرده اند.

نواطی ماهی دوبار به وزارت مسکن غزه می رود تا خبری از پیشرفت کارهای بازسازی بگیرد. از راه رسیدن کمک های کویت در ماه می باعث افزایش روحیه کوتاه مدت او شد؛ اما بعد از مدتی، پاسخ همیشگی را به او دادند.

نواطی یک خبرنگار را با خود به خانه اش در شرق شهر غزه می برد. حدود یک کیلومتر دورتر، محلی بود که حماس در آن تونل های خود را حفر کرده بود. از خانه چیزی باقی نمانده است.

خرابه های خانه قبلی نواطی منتقل شده است. حالا فقط یک تکه زمین خالی به چشم می خورد و یک چادر کوچک دیده می شود که خویشاوندان و همسایگان در آن زندگی می کنند.

کمی دورتر، برادر نواطی هم خود را با یک باغچه سبزیجات، مشغول کرده است. کارگر ساختمانی که همسایه برادر او است می گوید به خاطر کمبود مصالح ناشی از ممنوعیت وارد شدن سیمان به منطقه از ماه آوریل، بیکار شده است.

نبود مصالح ساختمانی و محدودیت در خصوص ورود ژنراتور و ماشین آلات سنگین به منطقه نیز سبب کندی کار شده است. به گفته یکی از سازمان های حقوق بشری اسرائیلی، تا انتهای سال 2015، فقط 14 درصد مصالح ساختمانی مورد نیاز بازسازی غزه به این منطقه وارد شده است.

مقامات صهیونیستی ادعا می کنند دلیل این محدودیت ها، جلوگیری از دست یابی حماس به این مصالح و بازسازی زیرساخت های نظامی توسط آن است.

اهالی غزه با نرخ بیکاری 60 درصدی دست به گریبان هستند. آن ها ارتش صهیونیستی را بابت محدودیت ها و دولت های عرب را بابت عمل نکردن به تعهدات خود، مسوول این وضعیت می دانند.