به گزارش
گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، دختر بچه ٤، ٥ ساله روی صندلی سینما مچاله نشسته و از شدت ترس خرس عروسكی‌اش را جلوی صورت و چشم هایش گرفته است، اما در دوسوی او پدر و مادرش با صورت‌هایی هیجان زده بی توجه به كودك و ترس‌هایش به تماشای فیلم نشسته و ادامه می‌دهند؛ سالن سینمای پردیس زندگی پر از تماشاچیانی است كه برای دیدن فیلم لانتوری آمده‌اند و در بین آنها تعدادی كودك و نوجوان دیده می‌شود؛ كودكانی كه با پایان فیلم به خوبی می‌شد ترس را در چهره‌های‌شان دید؛ آنها كه در تمام فیلم و به خصوص ٢٠ دقیقه پایانی صحنه‌های پر از خشونتی را شاهد بودند كه به نظر نمی‌رسد هیچ كارشناسان جامعه‌شناسی، روانشناسی و... آنها را برای كودكان و نوجوانان مناسب بداند؛ صحنه‌هایی مانند چاقو و قمه‌كشی، زورگیری، روسپیگری، اسیدپاشی، قصاص و...
جدای از اینكه فیلم لانتوری فیلم خوبی است یا نه كه منتقدان باید درباره آن صحبت كنند و اینكه چرا لانتوری تا این اندازه مورد توجه قرار گرفته است كه در یك هفته گذشته فروش بیش از یك میلیارد تومانی را رد كرده و پر مخاطب‌ترین فیلم جشنواره فجر بوده است؛ درباره اكران این فیلم نكات تامل برانگیزی وجود دارد كه به نظر می‌رسد باید مسوولان فرهنگی كشور، سازندگان فیلم و تماشاچیان به آن توجه كنند:
١- چرا برای این فیلم و تماشای آن برای كودكان و نوجوانان محدودیت‌های قانونی و سنی در نظر گرفته نشده است؟ مثلا ١٨+؛ چرا مسوولان سینماها و گیشه‌ها به خانواده‌ها تذكری درباره موضوع فیلم نمی‌دهند و مانع حضور كودكان و نوجوانان در سالنهای سینما نمی‌شوند؟ چرا عوامل فیلم به خصوص تهیه كننده در پوسترهای فیلم، تبلیغات سردرسینماها، سایت‌های بلیت‌فروشی و به خصوص شروع فیلم هیچ هشداری نسبت به موضوع فیلم نمی‌دهند و اعلام نمی‌كنند كه تماشای این فیلم برای گروه سنی ١٦+ یا ١٨+ توصیه نمی‌شود یا حتی ممنوع است؟ البته به صورت محدود در تبلیغات ماهواره‌ای فیلم اشاره‌ای به این موضوع شده ولی واقعیت این است كه نشان دادن صحنه‌های هیجان‌انگیز در تیزرهای ماهواره باعث شده این هشدار چندان كه باید و شاید از سوی مخاطبان دیده نشود.
٢- چرا پدر و مادرها كودكان خردسال و نوجوان خود را به تماشای فیلمی می‌برند كه سرتاسر آن خشونت را عریان و بی‌پروا به تصویر می‌كشد و حدود ٢٠ دقیقه بارها صورت اسیدپاشی شده زنی را (اگرچه كه گریم است و سینمایی) نشان می‌دهد؟ پدری كه كودك پنج ساله خود را به سینما برای تماشای لانتوری آورده بود می‌گفت كسی نبوده تا فرزندش را در خانه نگهدارد؛ پدر دیگری كه فرزند نوجوانش در هنگام پخش فیلم بارها جلوی چشمش را می‌گرفت و از ترس فریاد می‌زد، به فرزندش می‌گفت با موبایلش بازی كند تا فیلم تمام شود و مادر كودكی با تمام شدن فیلم و در پاسخ به اینكه چرا كودكش را به تماشای این فیلم آورده، پاسخ داد: «حقش هست، دایم می‌گفت من را به سینما ببرید» و....
آیا پدرو مادرها نباید به این فكر كنند كه فرزندان‌شان را به تماشای چه فیلمی می‌برند و نباید پیش از فیلم درباره موضوع آن تحقیق كنند؟ آیا وقتی پدری یا مادری در سینما دید كه صحنه زورگیری به نمایش درآمد یا اسیدپاشی پخش شد نباید فرزندش را از سینما بیرون ببرد؟ آیا اینكه كسی نیست بچه را در خانه نگهدارد توجیه بردن كودك به فیلمی است كه خشونت را عریان به تصویر می‌كشد؟ آیا پدر و مادر این كودكان به تاثیرات مخرب این فیلمها در ذهن و آینده زندگی كودك‌شان فكر می‌كنند و اینكه ذهن كودك‌شان صفحه‌ای زیبا و خالی است كه با تماشای این صحنه‌ها خط‌های تیره و عمیقی روی آن نقش می‌بندد كه پاك كردن آن به این سادگی‌ها نیست؟
جامعه ایران این روزها چه قبول كنیم چه نه، شاهد رشد انواع خشونت است و متاسفانه سن ارتكاب به جرم و بزه نیز در جامعه ما روزبه‌روز درحال پایین آمدن است؛ فقط كافی است به اخبار خودكشی دانش‌آموزان، اعتیاد كودكان، آمار كودكان زندانی در كانون اصلاح و تربیت، قتل توسط كودكان و... نگاهی بیندازید؛ آیا دیدن زودهنگام خشونت و نقش بستن آن در ذهن كودكان و نوجوانان نمی‌تواند آثار تخریب‌گر و ویران‌كننده‌ای در آینده آنها داشته باشد؟ آیا تماشای این تصاویر از سوی گروه‌های سنی اینچنینی نمی‌تواند خود رواج‌دهنده خشونت باشد؟
فقط برای لحظه‌ای به كودكی فكر كنید كه در سالن سینما خرس عروسكی‌اش را جلوی صورتش گرفته بود تا اسیدپاشی و قصاص اسیدپاش را نبیند؛ و به این فكر كنید كه كودك شب‌های گذشته را چگونه صبح كرده است؟
منبع: روزنامه اعتماد
انتهای پیام/
