به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛ به نقل از گیزمگ، با توسعه بسیار سریع فناوری در سال‌های اخیر، تغییرات زیادی در همه حوزه‌های انسانی به وجود آمده است، اما این پیشرفت‌ها چه تاثیری می‌توانند بر ورزشکاران جهان داشته باشند؟

در اینجا به تغییراتی که فناوری‌های در حال توسعه کنونی ممکن است در 40 سال آینده بر المپیک داشته باشد، اشاره شده است.

روش اصلاح ژنتیکی کریسپر


امروزه مسابقات المپیک به عنوان یک رویداد عادلانه برگزار می‌شود و همه شرکت‌کنندگان از ژنتیکی برخوردارند که با آن متولد شده‌اند. اما با پیشرفت‌های آینده، افراد می‌توانند فارغ از توانایی‌های محدودی که از والدینشان به آن‌ها منتقل شده، قابلیت‌های خارق‌العاده‌ای را به نمایش بگذارند. البته این امر ممکن است با قوانین بازی منصفانه کنونی المپیک سازگار نباشد.

جهان ژنتیک در سال‌های اخیر پیشرفت زیادی را به نمایش گذاشته و برای مثال، روش کریسپر که شامل ویرایش دی‌.ان‌.ای است،  به حذف عیوب موجود در ژن‌ها پرداخته است.

در اصل، تمرکز بیشتر تحقیقات به رفع عیوب دی‌.ان‌.ای که مسئول بیماری‌های ارثی هستند، مربوط بوده است. اما می‌توان تصور کرد که در آینده این روش توسط تیم‌های ورزشی برای افزودن مزایای ژنتیکی خاص به درون دی‌.ان‌.ای انسان استفاده شود. برای مثال رشد قد را در بازیکنان بسکتبال یا والیبال افزایش داده، انعطاف بیشتری به بدن ژیمناستیک‌کاران ارائه کرد یا میزان وزن قابل تحمل توسط وزنه‌برداران را افزایش داد.

بر این اساس، المپیک سال 2056 شاید شاهد گروه جدیدی از ورزشکاران بر اساس قابلیت‌های ژنتیکی طبیعی یا اصلاح شده باشد تا منصفانه بودن بازی‌ها حفظ شود.

حسگرها و واقعیت افزوده


در بسیاری از ورزش‌ها، اطلاعات می‌توانند نقش مهمی در موفقیت داشته باشند. شناگران در حال حاضر به حسگرهایی مجهز هستند که بازخوردهای صوتی را برای ارتقای تکنیک به آن‌ها ارائه می‌کند. بازخوردهای زمان واقعی این‌چنینی می‌تواند ورزشکار را بسیار سریعتر در مسیر تمرینی درست قرار دهد.

نظارت بلادرنگ بر سطوح مواد مغذی، هورمون‌ها و سایر علائم پزشکی می‌تواند به ورزشکاران برای رسیدن به جایگاه اول کمک کند. مربیان نیز می‌توانند از این فناوری برای نظارت بر فیزیولوژی ورزشکاران و نه فقط اجرای آن‌ها نظارت کنند.

فناوری واقعیت افزوده نیز که در آن، اطلاعات بر روی جهان قابل مشاهده قرار داده می‌شود، اخیرا رشد زیادی داشته و می‌تواند برای بازیکنان المپیکی بسیار سودمند باشد. برای مثال می‌توان عینکهای واقعیت افزوده را در نظر گرفت که پرش تیر یک کماندار را با جهت دقیق و شرایط آب‌وهوایی پیش‌بینی می‌کند یا نمونه‌ای که به دونده دو ومیدانی اطلاعاتی در مورد سرعت و موقعیت حریفان می‌دهد.

پروتزها و اندام بیونیکی


بزودی اندام بیونیکی می‌توانند قابلیت بدن یک ورزشکار سالم را به ورزشکاران پارالمپیکی ارائه کنند. برای مثال، پاهای پروتزی امروزی به معلولان اجازه داده تا از آن‌ها در ورزش‌های مختلف استفاده کنند. در حال حاضر، آن‌ها به شکل تیغه‌مانند ساده هستند، اما برخی همین‌ها را نیز غیرعادلانه خوانده‌اند.

اسکار پیستوریوس، دونده معلول آفریقایی با یک جفت پروتز تیغه‌ای در المپیک 2012 مسابقه داد اما پیش از آن در آزمایشاتی شرکت کرده که نشان می‌داد، تیغه‌های فیبرکربن پای مصنوعی وی هیچ مزیت ابرانسانی بر سایر معلولان ندارد.

در حال حاضر مفاصل زانو و مچ پای قدرتی در حال ساخت هستند که بسیار بهتر از اندام انسانی عمل خواهند کرد. از سوی دیگر باید به لنزهای بیونیکی اشاره کرد که دید سه برابر بیشتر از چشم انسان ارائه می‌کنند. دست‌های مصنوعی جدید نیز در حال تولید هستند که باقدرت فکر کار می‌کنند و  حس لامسه دارند. حتی ممکن است یک قلب بیونیکی نیز تولید شود که یک جریان ثابت خون را بدون نبض در ثانیه ارائه کند.

تحریک نورون، مغز و تکینگی


در المپیک امسال، برخی ورزشکاران تلاش دارند تا از مزایای تحریک نورون استفاده کنند. هدست‌های نوظهور "Neuropriming" به تحریک الکتریکی مغز پرداخته تا آن را برای فعالیت آماده سازند و شرکت Halo، سازنده آن مدعی است که قدرت و سازماندهی سیگنال‌های ارسالی به عضلات را ارتقا می‌بخشد.

از دیگر فناوری بزرگ قابل پیش‌بینی در 40 سال آینده می‌توان به "تکینگی فناوری" اشاره کرد که در آن می‌توان یک رایانه هوشمندتر از باهوش‌ترین مغز انسانی ساخت. همه فناوری‌های امروزی محصول تفکر سخت‌افزار محدود اما پیچیده داخلی بدن انسان هستند. اما مغز انسان در برابر این جهان بزرگ بسیار محدود است. با ساخت رایانه‌های پیشرفته‌تر می‌توان به درک بهتر جهان امیدوار شد. این هوش برتر می‌تواند به ابداعات پیشرفته و هوشمندتر منتهی شود.

یک ایده قابل پیش‌بینی، "ترابشریت" است که شامل انتقال آگاهی تجربه بشری از بدن و مغز فیزیکی معیوب، بیمار، مستعد آسیب و رو به زوال وی به شکل دیگری است که با تکامل فناوری، تکامل می‌یابد. همه قابلیت‌های فیزیکی و روحی را که در حال حاضر فاقد آن هستیم، می‌توان به بدن افزود.

شاید در آینده مفهوم یک مسابقه جهانی بیشتر با همکاری ارزش‌گذاری شود تا رقابت. باید منتظر ماند و دید.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/