به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ پایگاه اینترنتی نشنال جئوگرافیک در گزارشی به قلم "سایمون ورال" به ذکر حقایقی گفته نشده از تاریخ بازی‌های المپیک پرداخته است. در این گزارش آمده: المپیک ریو 2016 از هفته آینده و با حضور 10 هزار و 500 ورزشکار از 206 کشور جهان آغاز می‌شود. میزبانی بازی‌های المپیک ریو برای دولت برزیل بالغ بر 12 میلیارد دلار هزینه دربر داشته که 2 میلیارد دلار آن فقط صرف تامین امنیت بازی‌ها شده است. 

شهر ریو با تغییر ساختار کلی روبرو شده و سامانه حمل و نقل جدیدی در آن راه‌اندازی شده است. آماده‌سازی ریو برای میزبانی بازی‌های المپیک ده‌ها هزار نفر از ساکنان شهر را جابه‌جا و در برخی موارد آواره کرده است.

نگارنده گزارش بر چهره منفی و سیاه بازی‌های المپیک دست گذاشته و نوشت: المپیک فقط یک رقابت ورزشی نیست؛ بلکه به محلی برای فساد، رشوه، تحقیر ضعیفان و البته تقلب سیاستمداران تبدیل شده است. همانطور که در فدراسیون جهانی فوتبال، فیفا، فساد مقامات ارشد و در نهایت رئیس آن برملا شد، هیچ دور از ذهن نیست اگر به زودی شاهد چنین افشاگری‌هایی در مورد کمیته بین المللی المپیک باشیم.

شهر "سالت لِیک سیتی،" آمریکا، با پرداخت رشوه به اعضای هیات مدیره کمیته بین المللی المپیک –آی او سی-  و استفاده از برخی روابط پشت پرده توانست  میزبانی بازی‌های المپیک زمستانی سال 2002 را به دست آورد.

میزبانی بازی‌های المپیک بسیار پرهزینه است و اغلب فقیرترین مردم باید با پرداخت مالیات‌های سنگین، مخارج این میزبانی را تامین کنند. 

"پی‌یر دو کوبرتن،" تاریخ دان، آموزگار فرانسوی و بنیان‌گذار بازهای المپیک در عصر معاصر بود. او بازی‌های المپیک را از ساختار سنتی به شکلی مدرن تغییر داد. " دو کوبرتن" از بازی‌های المپیک، رقابتی مخصوص نجیب‌زادگان و اشراف ساخت. درخشش فیزیکی ورزشکاران نه تنها نشان‌دهنده روحیه قوی و مستحکم آنها و حجم بالای انرژی صرف شده‌شان بود؛ بلکه این ورزشکاران باید به الگویی برای دیگران نیز تبدیل می‌شدند.

اطلاعات زیادی از بازی‌های المپیک در دوران کهن در اختیار است.  در دوره باستان جشنها در ابتدا جنبه مذهبی داشته و برای ادای احترام به زئوس (پادشاه خدایان یونان) در صحن مربوط به او در المپیا برگزار می‌شد. در یونان باستان شرکت کنندگان متشکل از مردانی که ثروت و وقت کافی داشتند که به تمرین ورزشی بپردازند بودند. پس از احیا مسابقات در دوران مدرن، تا دهه هفتاد قرن بیستم میلادی شرکت کنندگان حتماً می‌بایست ورزشکاران غیر حرفه‌ای می‌بودند. ولی در طی دهه هشتاد قرن بیستم، درها به روی ورزشکاران حرفه‌ای هم باز شد.

در دوران باستان تنها مردان یونانی که آزاد (و نه برده) متولد شده بودند می‌توانستند در مسابقات در جشن مذهبی زئوس شرکت کنند. زنانی که مجرد بودند در تاریخ دیگری به احترام هرا همسر زئوس و مادر هرکول، به مسابقه می‌پرداختند. زنهای ازدواج کرده حق شرکت در مسابقات را نداشته و در صورت مخالفت باید بهای آن را با جانشان می‌پرداختند. مسابقات المپیک در میان یونانی‌ها از اهمیت زیادی برخوردار بود چنانکه مورخین یونانی در دوران باستان، از آن به عنوان یک واحد برای اندازه‌گیری زمان استفاده می‌کردند. یک "المپیاد" بیانگر چهار سال می‌بود.

در دوره‌های مختلف بازی‌های المپیک، تبعیض نژادی و جنسیتی فراوانی به چشم می‌خورد که رفته رفته برطرف شد. به عنوان مثال، زنان تا قبل از المپیک سال 1968 اجازه نداشتند در مسابقات دوی بالای 200 متر شرکت کنند. همزمان با تاسیس کمیته بین المللی المپیک در 23 ژوئن 1894، رقابت‌ها مردسالارانه برگزار می‌شد و کسی به حضور ورزشکاران زن در این رقابت‌ها اهمیت نمی‌داد.  تا سال 1924 کمتر از 100 ورزشکار زن در بازی‌های المپیک حضور داشتند و فقط رقابت‌های محدودی مانند شنا، شیرجه و تنیس برای آنها وجود داشت. زمانیکه در المپیک 1928 آمستردام، زنان اجازه یافتند در ماده های مختلف دو و میدانی حضور یابند، تحولی بزرگ در این رقابت‌ها بوجود آمد. البته در همان زمان نیز زنان اجازه نداشتند در مسابقات دوی 800 متر شرکت کنند زیرا کارشناسان کمیته بین‌المللی المپیک معتقد بودند دویدن در مسافت طولانی برای سلامت زنان مضر است. در المپیک 1968 این قانون برچیده شد و حتی در المپیک 1984 زنان اجازه یافتند در دوی ماراتن به رقابت بپردازند.

امروزه می‌توان گفت بازی‌های المپیک به توازن 50 درصدی میان مردان و زنان رسیده است. 

بازی‌های المپیک پکن 2008 بیشترین تعداد جابه‌جایی اجباری را در میان ساکنان حومه شهر در پی داشت. ساخت دهکده المپیک برای چینی‌ها 40 میلیارد دلار هزینه دربر داشت و بین نیم تا یک میلیون نفر مجبور به ترک محل زندگی خود شدند. در جریان آماده سازی شهر ریو برای میزبانی بازی‌های المپیک 2016 نیز 35 تا 70 هزار نفر از محل زندگی خود رانده شدند.

شمار شرکت کنندگان در المپیک از ۲۴۵ شرکت کننده از ۱۵ کشور جهان در سال ۱۸۹۶، به حدوداً 11 هزار و 100 ورزشکار از ۲۰۲ کشور جهان در المپیک تابستانی ۲۰۰۴ در آتن رسید. شمار شرکت کنندگان در المپیک زمستانی بسیار کمتر از شرکت کنندگان در المپیک تابستانی است؛ در المپیک زمستانی ۲۰۰۲ در سالت لیک سیتی، 2 هزار و 400 ورزشکار از ۷۷ کشور جهان در ۷۸ رویداد ورزشی با یکدیگر به رقابت پرداختند.

المپیک یکی از بزرگترین رویدادهای رسانه‌ای است. در المپیک سیدنی ۲۰۰۰ بیش از 16 هزار گزارشگر و روزنامه‌نگار حضور داشتند و حدود 8.3 میلیارد بیننده از طریق تلویزیون بازیها را مشاهده کردند. رشد المپیک یکی از بزرگترین مشکلاتی است که المپیک در حال حاضر با آن مواجه‌است. گرچه در دهه ۱۹۸۰، ورود ورزشکاران حرفه‌ای و کمک مالی توسط شرکت‌های بزرگ بین‌المللی مشکلات مالی را برطرف کرد، اما شمار زیاد ورزشکاران، خبرنگاران و تماشاچیان شهرهای میزبان را در مورد سازماندهی المپیک با مشکل مواجه می‌کند.

 با افزایش تعداد ورزشکاران حاضر در بازی‌های المپیک، فشار جسمی و روحی بر روی ورزشکاران نیز بیشتر می‌شود. ورزشکاران برای رسیدن به عنوان قهرمانی فشاری بیش از حد طبیعی بر خود وارد می‌کنند. طرفداران مسابقات دو در انتظار هستند تا ببینند آیا "اوسین بولت،" دونده جامائیکایی، می‌تواند همانند 2 المپیک گذشته 3 مدال طلای ماده‌های 100، 200 و 100در 400 را به خود اختصاص دهد یا خیر.

بولت لقب سریعترین مرد جهان را در اختیار دارد؛ اما با توجه به اینکه وی در دهه سوم عمر خود قرار دارد، رقابت با دونده‌های جوان و تازه نفس برایش دشوار خواهد بود؛ اما فشار روانی بر این دونده به اندازه‌ای است که وی تحت هر شرایطی برای تکرار سه مدال طلای المپیک خود مبارزه خواهد کرد.

نشنال جئوگرافیک در پایان نوشت: همانند اوسین بولت، بسیاری دیگر از ورزشکاران حاضر در رقابت‌های المپیک تاکنون ازدواج نکرده‌اند. آنها زندگی طبیعی خود را برای کسب عنوان افتخار در بازی‌های المپیک کنار گذاشتند، آنها اغلب حرفه‌ای برای معاش نمی‌آموزند و زندگی خود را وقف قهرمانی می‌کنند. به این ترتیب هدف بازی‌های المپیک از روح ورزش و تعالی انسانیت فاصله می‌گیرد.

انتهای پیام/