طباطبایی در پست خود نوشت:ما داریم میریم...دور و دورتر...جایی که شاید آینده سها روشن تر باشه...بخاطر ترس همیشگی مادران اوتیسم؛  من نباشم چه بر سر فرشته ام میاد؟نه...دلتنگ نمیشم، اگر خیالم راحت باشه... همه جای دنیا خونه من خواهد بود، اگر بتونم مفید و مثبت باشم....خیلی صبوری کردیم....چهار سال...چقدر حرف شنیدیم، دشمنی دیدیم، دروغ شنیدیم.
چه سنگها که جلوی راهمان ننداختند، چه اشکالاتی که نتراشیدند. ...چقدر انرژی من بیهوده تلف شد و وقت گرانبهای سها از دست رفت..
چقدر گذاشتمش کلاس، مربی گرفتم، حتی مدرسه اوتیسم گذاشتم و چقدر دوست داشت...نگذاشتند. ..هزار حرف و تهمت و توهین هزار انگ و نفرین جایی رسید که دوستان معدودی دیگه به من باور داشتند...میگفتن با مسخره؛ یهودی سرگردان! متوهم ! روانی!میگفتند؛  نمیتونی! عرضه نداری! غیرممکنه! ولی دوستان واقعی ام رو شناختم...و این صفحه .... و شما دوستان و همراهان جان... هرگز فراموش نمی کنم که چقدر در بدترین زمانها کنارم بودید...بهم انرژی دادید....دعا کردید...و من بودم و هستم....من از پا نمی نشینم...زندگی زیباست. ..با همه چالش ها و نبردهاش. ..خدایا شکرت....
خوشحالم که همیشه فقط و فقط به تو توکل کردم. ...دست همه شما رو میبوسم.هشتم جولای دوهزار و شانزده هجدهم تیر ماه نود و پنج.