دورافتاده‌ترین اجتماع انسانی استرالیا و برنده شدن جایزه توسعه پایدار اروپا + تصاویر
کلینیک سلامت اجتماع وانارن با تلفیقی از فرهنگ و هنر توانست شگفتی ساز شود.
به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از سی ان ان، بیابان گیبسون استرالیا با شنزارهای قرمز یکی از دورافتاده‌ترین و سخت‌ترین مکان‌ها بر روی زمین است. با وجود جمعیت پایین، منابع محدود، آفتاب سوزان و دمای بالا – اغلب بالای 50 درجه سانتیگراد – به نظر این مکان آخرین جایی است که می‌توان یک معمار برنده جایزه معماری را مشاهده کرد.
با این حال، یک معمار نشان داده که در دل این بیابان و در اجتماع‌های بومی کوچک مانند "وانارن" ، چگونگه یک همفکری عمیق با جمعیت محلی می‌تواند یک کلینیک ساده سلامت را به محل هنر و نجات زندگی افراد بدل کند.
بر این اساس، دیوید کونیتز – یک معمار استرالیایی -- سه ماه در اجتماع وانارن زندگی کرد. این اجتماع کوچک و منزوی با آلیس اسپرینگ، بزرگترین شهر نزدیک به خود بیش از 900 کیلومتر فاصله دارد. جمعیت این اجتماع تنها 180 نفر است که بیشتر آنها را بومیان استرالیایی تشکیل می‌دهند. به صورت عمومی این اجتماع‌ها فقیر هستند و با مشکلات عدیده‌‌ای در حوزه سلامت مانند آمار بالای دیابت نوع دو و بیماری‌های قلبی عروقی دست به گریبانند. با توجه به اینکه نزدیکترین بیمارستان به این اجتماع در آلیس اسپرینگ است، دسترسی آسان به مراقبت‌های بهداشتی حیاتی به نظر می‌رسد.
کونیتز به عنوان یک معمار با مشکلات زیادی مواجه بود. وی می‌گوید: مردم جوامع کوچک پر حرف نیستند. واقعیت این است که بومیان استرالیا به صورت باور نکردنی کسل هستند. گام نخست او برای ایجاد اعتماد میان محلی‌ها با برخوردهای متفاوتی همراه بود. شرایط بیابان و دور افتاده بودن محل به پیچیدگی پروژه دامن زد. بیشتر منابع باید از شهر آلیس اسپرینگ تامین می‌شد.
با این وجود، کونیتز موفق شد اعتماد ریش سفیدان محلی را به خود جلب و با آنها برای اجرای این پروژه همکاری کند. او اقدامات لازم برای اجرای این پروژه را انجام داد. وی تاکید دارد که بیشترین انتقادات در زمان همفکری مربوط به مسائل فرهنگی بود.
دیوارهای هنری آلومینیومی به وسیله دو زن هنرمند محلی طراحی شدند که گویای داستان بومی به نام "رویاهای هفت دختر" است. با این وجود، کونتیز معتقد است مهمترین جنبه فرهنگی این سازه دیوار سنگی است که بیرون ساختمان را زینت داد. در نهایت این کلینیک در اوایل سال 2015 افتتاح شد. نتیجه پایانی این پروژه یک سازه پایدار زیست محیطی بود که زیبا، کاربردی و با حساسیت فرهنگی ساخته شده بود. این سازه علاوه بر هزاران دلار صرفه‌جویی، این طرح را با بودجه مقرر به اتمام رساند. این کلینیک دارای یک اتاق دیالیز و دو دستگاه دیالیز است.
این کلینیک توانست جایزه بهترین طرح توسعه پایدار اروپا را در سال 2015 به خود اختصاص دهد. کونیتز معتقد است دو دستگاه دیالیز می‌تواند به زنده ماندن برخی از این کهنسالان کمک کند. تاثیر این اقدام بسیار زیاد است. این امر تاثیر زیادی بر روی جوانان این اجتماع که این مربیان (کهنسالان) را در کنارشان خواهند داشت و با داشتن آن فرهنگ خود را ادامه خواهند داد، دارد.
با این حال، یک معمار نشان داده که در دل این بیابان و در اجتماع‌های بومی کوچک مانند "وانارن" ، چگونگه یک همفکری عمیق با جمعیت محلی می‌تواند یک کلینیک ساده سلامت را به محل هنر و نجات زندگی افراد بدل کند.
بر این اساس، دیوید کونیتز – یک معمار استرالیایی -- سه ماه در اجتماع وانارن زندگی کرد. این اجتماع کوچک و منزوی با آلیس اسپرینگ، بزرگترین شهر نزدیک به خود بیش از 900 کیلومتر فاصله دارد. جمعیت این اجتماع تنها 180 نفر است که بیشتر آنها را بومیان استرالیایی تشکیل می‌دهند. به صورت عمومی این اجتماع‌ها فقیر هستند و با مشکلات عدیده‌‌ای در حوزه سلامت مانند آمار بالای دیابت نوع دو و بیماری‌های قلبی عروقی دست به گریبانند. با توجه به اینکه نزدیکترین بیمارستان به این اجتماع در آلیس اسپرینگ است، دسترسی آسان به مراقبت‌های بهداشتی حیاتی به نظر می‌رسد.
کونیتز به عنوان یک معمار با مشکلات زیادی مواجه بود. وی می‌گوید: مردم جوامع کوچک پر حرف نیستند. واقعیت این است که بومیان استرالیا به صورت باور نکردنی کسل هستند. گام نخست او برای ایجاد اعتماد میان محلی‌ها با برخوردهای متفاوتی همراه بود. شرایط بیابان و دور افتاده بودن محل به پیچیدگی پروژه دامن زد. بیشتر منابع باید از شهر آلیس اسپرینگ تامین می‌شد.
با این وجود، کونیتز موفق شد اعتماد ریش سفیدان محلی را به خود جلب و با آنها برای اجرای این پروژه همکاری کند. او اقدامات لازم برای اجرای این پروژه را انجام داد. وی تاکید دارد که بیشترین انتقادات در زمان همفکری مربوط به مسائل فرهنگی بود.
دیوارهای هنری آلومینیومی به وسیله دو زن هنرمند محلی طراحی شدند که گویای داستان بومی به نام "رویاهای هفت دختر" است. با این وجود، کونتیز معتقد است مهمترین جنبه فرهنگی این سازه دیوار سنگی است که بیرون ساختمان را زینت داد. در نهایت این کلینیک در اوایل سال 2015 افتتاح شد. نتیجه پایانی این پروژه یک سازه پایدار زیست محیطی بود که زیبا، کاربردی و با حساسیت فرهنگی ساخته شده بود. این سازه علاوه بر هزاران دلار صرفه‌جویی، این طرح را با بودجه مقرر به اتمام رساند. این کلینیک دارای یک اتاق دیالیز و دو دستگاه دیالیز است.
این کلینیک توانست جایزه بهترین طرح توسعه پایدار اروپا را در سال 2015 به خود اختصاص دهد. کونیتز معتقد است دو دستگاه دیالیز می‌تواند به زنده ماندن برخی از این کهنسالان کمک کند. تاثیر این اقدام بسیار زیاد است. این امر تاثیر زیادی بر روی جوانان این اجتماع که این مربیان (کهنسالان) را در کنارشان خواهند داشت و با داشتن آن فرهنگ خود را ادامه خواهند داد، دارد.
انتهای پیام/
