وی با اشاره به اینکه صلح کردن همه جا بد نیست، گفت: ملاک در صلح و جنگ، منفعت و پیروزی مسلمانان است، لذا شعار همیشه جنگیدن یا همیشه صلح کردن خوب نیست.

این مفسر قرآن اظهار کرد: برخی بر این باورند که امام حسن(ع) از روی ترس صلح کرد، در حالی که امام حسن(ع) به اقتدار و شجاعت معروف بود، تاریخ گواه است این امام همام در جنگ ها چنان شمشیر می زدند که امام علی(ع) تعجب می کردند.

وی ادامه داد: متاسفانه معاویه در آن زمان از جایگاه خوبی برخوردار بود و مردم او را به عنوان صحابه پیامبر، کاتب وحی، مستجاب دعا و از بزرگان عرب می شناختند، لذا در مرحله اول، جنگیدن با چنین فردی به صلاح اسلام نبود.

حجت الاسلام قرائتی ابراز کرد: لشگر معاویه از شام و لشگر امام حسن(ع) از کوفه حرکت کرد، اما با این تفاوت که امام حسن(ع) پایشان زخمی بود و بسیاری از فرماندهان لشگر امام نیز از کارگزاران و جاسوسان معاویه بودند.

وی ادامه داد: وقتی این دو لشگر به هم رسیدند، معاویه با زبان بازی به مردم گفت «من نمی خواهم خون مسلمانی ریخته شود، پس برگه سفیدی در اختیار امام حسن(ع) قرار می دهم تا هرچه او می گوید مرقوم شود و بین ما و شما صلح واقع گردد» در اینجا امام(ع) راهی جز صلح نداشت و ایشان نیز چندین بند محکم و مهم را در آن صلح نامه آورد تا با گذر زمان چهره اصلی معاویه نمایان شود.

این مفسر قرآن عنوان کرد: پس از گذشت چندی، معاویه به صلح نامه عمل نکرد و چهره اصلی خود را به مردم نشان داد و در آنجا بود که مردم نسبت به او شناخت حاصل کردند و زمینه انقلاب فکری ایجاد شد.

انتهای پیام//