به گزارش نیویورک تایمز، در سالی که بیش از یک‌میلیون نفر خود را به سواحل اروپا رسانده‌اند، کمیساریای‌عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR) گفت که درگیری‌ها و اذیت و آزار‌های ادامه‌دار در مناطقی مثل سوریه و افغانستان باعث افزایش حدودا ١٠‌درصدی در تعداد کل پناهندگان و آوارگان در‌ سال ٢٠١٥ شده است.

«فیلیپو گراندی»، کمیسر عالی پناهندگان سازمان ملل می‌گوید: «امیدوارم پیامی که از طریق آوارگان انتقال پیدا کرده، به گوش رهبران جهان برسد: ما نیاز به عمل داریم. عمل سیاسی برای متوقف کردن نزاع‌ها و درگیری‌ها. پیامی که آنها منتقل کرده‌اند، این است که اگر شما، مشکلات را حل نکنید، مشکلات به سراغ شما [هم] می‌آیند».

آمار و ارقامی که آژانس مستقر در ژنو در روز دوشنبه، متقارن با «روز جهانی پناهندگان» منتشر کرد، نشان می‌دهد که برای نخستين‌بار بعد از جنگ جهانی دوم، رکورد ٦٠‌میلیون آواره شکسته شد. این تعداد آواره، حتی از جمعیت ٦٤,٦‌میلیون نفری بریتانیا نیز بیشتر است.

این گزارش می‌گوید: «اگر این ٦٥,٣‌میلیون نفر آواره، یک کشور را تشکیل می‌دادند، می‌توانستند بيست‌ويكمين کشور بزرگ جهان را تشکیل دهند».

کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان با در نظر گرفتن جزییات کامل، می‌گوید که به‌طور میانگین در طی‌ سال گذشته، در هر دقیقه از شبانه‌روز، ٢٤ نفر، آواره شده‌اند؛ به عبارت دیگر، ٣٤‌هزار نفر در هر روز. این میزان، از ‌سال ٢٠٠٥ که در هر دقیقه ٦ نفر آواره شدند، بسیار بیشتر است. جمعیت آوارگان در سراسر جهان از ‌سال ١٩٩٧ تقریبا دو برابر شده است و تنها از ‌سال ٢٠١١ -یعنی از آغاز جنگ در سوریه- ٥٠‌درصد افزایش پیدا کرده است.

کمیساریای عالی سازمان ملل متحد می‌گوید: «در حدود ١١,٥‌میلیون نفر در سوریه از خانه‌های خود فرار کرده‌اند؛ ٦.٦‌میلیون نفر در داخل کشور جنگ‌زده و ٤.٩‌میلیون نفر از کشور خارج شده‌اند. بیش از نیمی از کل پناهندگان تنها از سه کشور آمده‌اند؛ سوریه، افغانستان و سومالی و بیش از نیمی از کل آوارگان کودکان هستند».

در این میان ترکیه، برای دومین‌ سال پیاپی، میزبان بیشترین تعداد پناهندگان بود و با جای دادن ٢,٥‌میلیون نفر که تقریبا همه آنها از کشور همسایه، سوریه هستند، در صدر جدول کشورهای میزبان قرار دارد. پاکستان که همسایه افغانستان است، میزبان ١.٦‌میلیون نفر بود (با جمعیت ١٨٢.١‌میلیون نفر تا ‌سال ٢٠١٣)، در حالی‌ که لبنان در مجاورت سوریه، میزبان ١.١‌میلیون نفر شد (با جمعیت ٤.٤٦٧‌میلیون نفر تا ‌سال ٢٠١٣).

کمیساریای عالی سازمان ملل متحد می‌گوید که آمار کلی تعداد آوارگان اجباری در کل جهان، یک نفر از هر ١١٣ نفر است.

«فیلیپو گراندی» می‌گوید که سیاست‌گذاران و حامیان آنها، مسلما در کمک به بزرگترین زیرمجموعه آوارگان، با چالش‌های دلهره‌آوری مواجه می‌شوند: تعداد آوارگان داخلی در کشورهایی که درگیر جنگ و نزاع هستند، حدود ٤٠,٨‌میلیون نفر است. ٢١.٣‌میلیون نفر از آوارگان پناهنده شده‌اند و ٣.٢‌میلیون نفر نیز به‌دنبال پناهگاه و گریزگاهی هستند.  

بیش از یک‌میلیون نفر در ‌سال گذشته به اروپا فرار کرده‌اند که موجب بروز بحران سیاسی در اتحادیه اروپا شده است. در این میان ایتالیا و یونان، در ابتدا فشارهایی را اعمال کردند، آلمان به صدها ‌هزار پناهجو خوشامد گفت و بعضی از کشورهای اروپای شرقی به منظور جلوگیری از موج پناهجویان، موانع سختی را ایجاد کرد.

نگرانی‌ها در مورد مهاجرت، مباحثات و مذاکرات در مورد باقی ماندن بریتانیا در اتحادیه اروپا در رفراندوم پنجشنبه پیش رو را نیز متأثر كرده است.

در‌ سال ‌جاری، تاکنون موج مهاجران به سمت اروپا، از طریق مسیر ترکیه به یونان که تا‌ سال گذشته شاهراه غالب بود، راحت‌تر شده است. معامله اخیر اتحادیه اروپا و ترکیه این اجازه را به یونان می‌دهد تا پناهجویان سوریه را بدون ارزیابی تقاضاهای پناهندگی‌شان به ترکیه بازگرداند. (مقام‌های کمیساریای عالی پناهندگان بر این باورند در صورتی که مسئولیت ارزیابی تقاضاهای پناهندگی برعهده یک کشور ثالث است، پناهجویان فقط باید به این کشور بازگردانده شوند).

دیده‌بان حقوق بشر، روز دوشنبه از اتحادیه اروپا خواست که تقاضاهای پناهندگی مهاجران سوری را براساس شایستگی آنها، ارزیابی کنند، تا در صورت داشتن صلاحیت، براساس قوانین بین‌المللی پذیرفته شوند. گراندی از کشورها خواست تا با بیگانه‌هراسی که با افزایش جمعیت مهاجران همراه شده است، مقابله کنند و همچنین موانع فیزیکی – مثل سیم‌های خاردار و حصارهایی که توسط بعضی از کشورهای اروپایی بنا شده است- و موانع قانونی که دسترسی پناهجویان به کشورهای ثروتمند و آرام‌تر در اتحادیه اروپا را محدود می‌کنند را تقبیح کنند.

او می‌گوید: «چنین سیاست‌های اروپایی، نگاهی منفی در سراسر جهان ایجاد می‌کنند».

فیلیپو گراندی، کمیسر عالی پناهندگان سازمان ملل ادامه می‌دهد: «هیچ نقشه جایگزینی برای اروپا در درازمدت وجود ندارد. اروپا همچنان شاهد و پذیرای افرادی خواهد بود که به دنبال پناهگاه و مأمنی می‌گردند. ممکن است تعداد آنها تغییر کند... اما اصل قضیه، اجتناب‌ناپذیر است».

منبع: روزنامه شهروند

انتهای پیام/