سیاستی که با صداقت سازگاری ندارد، سیاست معاویه است

 «صداقت یکی از اصول اساسی و محکمی است که هم ریشه فطری دارد و هم اسلام اهمیت فوق العاده ای بدان داده ... خداوند در قرآن مجید بارها خود و پیامبران و مؤمنین را به صداقت ستوده و فرموده است:

 «صدق الله ورسوله»، «صدق المرسلون»، «من المؤمنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه...»، «فإذا عزم الأمر فلو صدقوا الله لکان خیراً لهم»، «هذا یوم ینفع الصادقین صدقهم».

 همچنین قرآن کریم، برخی از پیامبران را به عنوان "صادق" نام برده و آنان را بدین صفت می ستاید...

 ممکن است گمان شود که منظور از صداقت، تنها صداقت در گفتار و دروغگو نبودن است... اما مفهوم صدق بسیار گسترده تر از آن است که تنها مربوط به گفتار انسان باشد. صادق بودن، یعنی این که انسان در اندیشه، عمل، گفتار، در ارتباط با خود و دیگران کج فهم نباشد، منافق و فریبکار و حیله گر و نیرنگ باز نباشد...

برخی از مردم گمان می کنند صداقت چیز خوبی است، اما با سیاست سازگار نیست. آنها فکر می کنند سیاست مبتنی بر تزویر، حیله، دروغ و کلک است. بنابراین می گویند: اگر فردی می خواهد صادق باشد، باید از ورود در سیاست و انجام کارهای سیاسی، پرهیز کند.

 نظریه عدم سازگاری بین سیاست و صداقت، نتیجه برداشت غلط از سیاست و صداقت است. سیاست به معنای تدبیر امور است نه نیرنگ بازی و فریبکاری. تدبیر امور هم بر اساس حکمت و عدالت و نظم دادن است...

 سیاستی که با صداقت سازگاری ندارد، سیاست معاویه است. چنین سیاستی هرگز سرانجام خوبی نخواهد داشت. در سیاست، تکیه بر دروغگویی، نوعی بیچارگی و ذلت است».