ترانزیت سریع: چرا اروپا به دنبال متحول کردن شبکه ریلی ایران است؟

به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان، وبسایت «ریل‌وی تکنولوژی» در مطلبی نوشت: ایران از زمان داریوش کبیر در قرن پنجم پیش از میلاد مسیح برای حدود 2500 سال با در اختیار داشتن شاهرگهای حیاتی منطقه مانند جاده ابریشم، نقش مهمی در ترانزیت کالا و جابجایی مسافران از نقطه‌ای به نقطه دیگر داشته است.

خط آهن ترانزیت معروفی که با 1392 کیلومتر طول، بندر ترکمن را در دریای خزر به بندر امام خمینی در خلیج فارس متصل می کند، نخستین شبکه ریلی ایران محسوب می شود که در سال 1939 میلادی پس از یک تلاش 11 ساله به بهره برداری رسید و در خلال جنگ جهانی دوم از سوی متفقین برای انتقال تسلیحات از شمال به جنوب ایران مورد استفاده قرار گرفت.

اکنون صنعت ریلی ایران آماده یک تحول بزرگ دیگر است. لغو تحریمهای تجاری بین المللی علیه این کشور در ماه ژانویه با سرمایه گذاری های متعددی در شبکه حمل و نقل ریلی آن همراه بوده است و حسن روحانی – رئیس جمهور ایران – خواستار توسعه شبکه ریلی این کشور به 25 هزار کیلومتر تا سال 2025 شده است تا این کشور بتواند بخشی از حمل و نقل جاده ای خود را به شبکه ریلی منتقل کرده و از نقش متمایزتری در صنعت حمل و نقل جهان برخوردار شود.

 

اما اجرای چنین طرح بلندپروازانه ای هزینه های زیادی نیز به همراه دارد. طرح توسعه 5 ساله ششم ایران خواستار اختصاص یک هزینه 28 میلیارد دلاری برای نوسازی شبکه ریلی ایران شده است؛ اما با توجه به کاهش جهانی بهای نفت، ایران علاوه بر سرمایه گذاری مستقیم در این پروژه ملی به سرمایه‌گذاران غربی نیز برای محقق کردن این رؤیا نیازمند است.

در اواخر سال گذشته میلادی، شرکت فرانسوی AREP یک قرارداد 7 میلیون دلاری را برای نوسازی سه ایستگاه راه آهن قدیمی ایران – شامل ایستگاه راه آهن 80 ساله تهران و دو ایستگاه راه آهن دیگر در شهرهای مشهد و قم – منعقد کرد. انعقاد این قرارداد به امضای یک قرارداد دیگر در ژانویه 2016 در پاریس برای نوسازی چند ایستگاه راه آهن دیگر در شهرهای بزرگ ایران منجر شد. در همان ماه، یک تفاهم نامه همکاری نیز بین شرکت بین المللی آلستوم فرانسه و سازمان توسعه و نوسازی صنایع ایران برای توسعه شبکه ریلی این کشور به امضا رسید. 

در ادامه، غول مهندسی آلمان یعنی شرکت زیمنس و شرکت معروف «فروی دلو استاتو» (اف اس) ایتالیا نیز با امضای قراردادهای جداگانه‌ای برای ساخت واگن، بهبود شبکه برقی خطوط راه آهن و توسعه شبکه ریلی تندروی تهران-قم- اصفهان وارد این پروژه عظیم شدند. 

با توجه به لغو تحریمهای بین المللی و اشتیاق ایران به سرمایه گذاری مستقیم خارجی، اجرای این طرح از فواید اقتصادی زیادی برای سرمایه‌گذاران خارجی برخوردار است. در حال حاضر، تنها حدود 11 درصد مسافران ایرانی از قطار استفاده می کنند؛ اما با توسعه شبکه ریلی این کشور و کاهش چشمگیر مسافت بین شهرهای پررفت و آمدی مانند تهران - مشهد و تهران - اصفهان، بدون تردید شبکه ریلی ایران از استقبال بسیار بیشتری در آینده برخوردار خواهد شد. 

قصد ایران برای توسعه شبکه ریلی خود برای دسترسی به معادن افغانستان و انتقال محموله های مواد معدنی موردنیاز هند به بندر جنوبی چابهار (بدون نیاز به عبور از پاکستان) و توسعه راه آهن شمال غرب برای دسترسی به آسیای مرکزی نیز دورنمای اقتصاد ریلی این کشور را روشن‌تر از قبل می کند. این دورنمای روشن به تازگی کره جنوبی و چین را نیز به سرمایه گذاری در پروژه های ریلی ایران تشویق کرده است. ظاهرا تمام کشورهایی که در صنعت حمل و نقل ریلی در زمره کشورهای صاحب نام جهان به شمار می روند، به این حقیقت پی برده اند که ایران با توجه به موقعیت ژئوپولتیک منحصر به فردی که آن را به نقطه اتصال غرب و شرق تبدیل کرده است، می تواند در ادامه نقش تاریخی خود، در آینده نه چندان دور نیز مجددا به قطب حمل و نقل ریلی جهان تبدیل شود.

انتهای پیام/