امام نسبت به کودکان بسیار توجه داشتند تا جایی که میتوانم بگویم نسبت به ناراحتی کودکان بیتاب می شدند.
تعبیر عرفانی لطیفی داشتند و میفرمودند "اینها اقرب به فطرت هستند" به این معنی که هنوز فطرت پاک و الهی آنان که گاه از آن با عنوان فطرت مخموره یاد میشود به آلودگیهای جهان مادی دچار نشده است.
این "توجه کم نظیر به کودکان" و "نگاه سرشار از عاطفه به رابطه مادر و فرزند" گاه باعث میشد که گمان ببرم -علاوه بر تأثیر لطافت روح و نظرات عرفانی- شاید ریشه آن توجهات در "از دست دادن مادرشان در سالهای کودکی" است. امام بسیار کوچک بودند که مادرشان را در سالی که وبا، خمین را در بر گرفته بود، از دست دادند. مادر گرامی امام را به فاتحهای مهمان کنیم».
منبع: ایسنا
انتهای پیام/