حداد عادل در نطق میان دستور:
اصولگرایان تهران به مجلس راه نیافتند اما به نتایج احترام گذاشتند
نماینده مردم تهران گفت: اصولگرایان در تهران به مجلس راه نیافتند اما به نتایج احترام گذاشتند، اما در سال 88 معترضان به نظام تهمت زدند.
به گزارش خبرنگار مجلس گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان متن نطق غلامعلی حداد عادل در صحن علنی مجلسبسم الله الرحمن الرحیم
ملت شریف ایران، نمایندگان محترم ملت با تبریک اعیاد ماه شعبان و آرزوی سربلندی و سرافرازی برای ایران اسلامی، مایلم به چند نکته اشاره کنم.
انتخابات مجلس دهم با پیروزی اصولگرایان در بعضی شهر‌ها و پیروزی اصلاح‌طلبان در بعضی شهرهای دیگر، از جمله تهران به پایان رسید و مجلس دهم در چند روز آینده کار خود را آغاز می‌کند. اصولگرایان اگر چه در تهران به مجلس راه نیافتند به اعلام نتیجۀ انتخابات از سوی مراجع قانونی نظام احترام گذاشتند و اگر اعتراضی هم داشتند از طریق مجاری قانونی دنبال کردند
انتخابات شبیه مسابقات ورزشی است. برنده‌ای دارد و بازنده‌ای، برد و باخت مهم است اما اصل ورزش مهمتر از آن است. با باخت یک تیم و برد تیم دیگر ورزش تعطیل نمی‌شود. در میدان سیاست هم مهمتر از برد یک جناح و باخت جناح دیگر حفظ اساس مردم‌سالاری است.
انتقال قدرت در طول تاریخ ایران، همواره خونین و خشن بوده است. به برکت انقلاب اسلامی است که انتقال نرم قدرت در ایران از طریق مردم‌سالاری دینی نهادینه شده است. مردم‌سالاری دینی، یکی از مؤلفه‌های مهم عزت و اقتدار ملی ماست که باید از آن پاسداری کنیم.
در فتنۀ 88، به نظام تهمت تقلب زده شد، تهمتی که هیچ‌گاه اثبات نشد. معترضان به جای تبعیت از قانون، به قشون‌کشی خیابانی پرداختند و دست به تخریب و آتش‌سوزی و خونریزی زدند. آنها انتقال نرم قدرت و به عبارت دیگر «جمهوریت» نظام را نشانه گرفته بودند به همین جهت از سوی دشمنان انقلاب تأیید و حمایت می‌شدند. چنین رفتاری نباید فراموش شود و هر کس بخواهد از سران فتنه دفاع کند باید به این سؤال پاسخ دهد که چرا آنها با تهمت بی‌اساس تقلب، دل دشمنان نظام را شاد کردند.
شگفتا که ما در ایران با حضراتی روبرو هستیم که هرگاه نتیجۀ انتخابات را به نفع خود بدانند دم از سالم بودن انتخابات می‌زنند اما هر گاه نتیجه به نفع آنها نباشد مدعی تقلب می‌شوند. نکتۀ دوم این است که دولت و اصلاح‌طلبان با شعار «امید» وارد انتخابات مجلس دهم شدند و مقصود آنها از امید، گشایش‌های اقتصادی و معیشتی حاصل از برجام بود. دولت هم برجام را از اول نوعی معاملۀ «برد ـ برد» می‌دانست. مقصود از برد ایران روشن بود و رفع تحریم‌های ظالمانه و احقاق حقوق ملت ایران بود، اما دربارۀ مقصود آمریکائی‌ها از برد مورد نظر آنها چندان حرفی زده نشد.
این روزها که ایران به تعهدات خود در برجام عمل کرده با رفتار آمریکائی‌ها و با خلف وعده‌ها و تحریم‌های جدید آنها به تدریج معلوم می‌شود که منظور آنها از «برد» چه بوده است. مراد آمریکائی‌ها از برد در برجام نفوذ در ایران و تغییر رفتار جمهوری اسلامی ایران در داخل کشور و در منطقه است. در یک کلام آنها تصور می‌کنند که برجام پل نفوذ و ورود و دخالت در امور ایران است. آنها دوست دارند جمهوری اسلامی ایران هم شبیه بعضی کشورهای منطقه نوکر آمریکا شود و با برپاکردن جنگ در سوریه و یمن و کشتار مردم بی‌گناه و بی‌پناه در خدمت مطامع آمریکا و صهیونیسم قرار گیرد.
آمریکائی‌ها به اندازه‌ای گستاخ شده‌اند که به وزیر امور خارجۀ ایران اعتراض می‌کنند که چرا شهادت شیر بیشۀ مقاومت، مصطفی بدرالدین را تبریک و تسلیت گفته است. بردی که آمریکائی‌ها به دنبال آن هستند براندازی اساس انقلاب اسلامی و وداع با اندیشه‌ها و آرمان‌های امام راحل است. در برجام هر کس به آمریکائی‌ها اعتماد کرده و امید بسته باشد، ناامید خواهد شد. امیدها باید به خدا و به ملت باایمان و قهرمان ایران باشد. راه رفع مشکلات اقتصادی، اقتصاد مقاومتی است که همه باید برای تحقق آن همت کنند.
اصلاح طلبان در مجلس دهم، اگر بخواهند به جای حل مشکلات و رفع گرفتاری‌های مردم، به حاشیه‌سازی‌های سیاسی بپردازند و فضای مجلس را مانند مجلس ششم به فضای جنجال و جدال لفظی و رسانه‌ای مبدل کنند، مردم امیدوار را ناامید خواهند کرد. اما اگر بخواهند با حفظ عزت ملت و استقلال جمهوری اسلامی ایران برای حل مشکلات مردم راه‌حل‌های منطقی پیدا کنند مطمئن باشند که از حمایت اصولگرایان برخوردار خواهند شد.
آنجا که تلاش واقع بینانه برای خدمت به مردم و حل مشکلات کشور مطرح باشد، خط‌کشی‌ها و مرزبندی‌های جناحی رنگ می‌بازد. مجلس دهم باید برای راه‌اندازی واحدهای تولیدی تعطیل شده و اصلاح نظام بانکی و مبارزه با قاچاق کالا و مقابله با فساد اقتصادی و جلوگیری از پرداخت حقوق‌های هفتاد هشتاد میلیون تومانی به مدیران دولتی و مقابله با آسیب‌های اجتماعی نظیر اعتیاد و لجام گسیختگی اعتقادی و اخلاقی فضای مجازی اقدام و عمل کند. چنین رویکردی می‌تواند اصولگرا و اصلاح‌طلب را دوشادوش یکدیگر در مجلس دهم در خدمت ملت قرار دهد. اگر دولت هم چنین عزم و اراده‌ای داشته باشد هماهنگی دولت و مجلس به سود کشور خواهد بود. این نطق، آخرین نطق من در پایان شانزده سال نمایندگی در مجلس است.
ملت شریف ایران، نمایندگان محترم ملت با تبریک اعیاد ماه شعبان و آرزوی سربلندی و سرافرازی برای ایران اسلامی، مایلم به چند نکته اشاره کنم.
انتخابات مجلس دهم با پیروزی اصولگرایان در بعضی شهر‌ها و پیروزی اصلاح‌طلبان در بعضی شهرهای دیگر، از جمله تهران به پایان رسید و مجلس دهم در چند روز آینده کار خود را آغاز می‌کند. اصولگرایان اگر چه در تهران به مجلس راه نیافتند به اعلام نتیجۀ انتخابات از سوی مراجع قانونی نظام احترام گذاشتند و اگر اعتراضی هم داشتند از طریق مجاری قانونی دنبال کردند
انتخابات شبیه مسابقات ورزشی است. برنده‌ای دارد و بازنده‌ای، برد و باخت مهم است اما اصل ورزش مهمتر از آن است. با باخت یک تیم و برد تیم دیگر ورزش تعطیل نمی‌شود. در میدان سیاست هم مهمتر از برد یک جناح و باخت جناح دیگر حفظ اساس مردم‌سالاری است.
انتقال قدرت در طول تاریخ ایران، همواره خونین و خشن بوده است. به برکت انقلاب اسلامی است که انتقال نرم قدرت در ایران از طریق مردم‌سالاری دینی نهادینه شده است. مردم‌سالاری دینی، یکی از مؤلفه‌های مهم عزت و اقتدار ملی ماست که باید از آن پاسداری کنیم.
در فتنۀ 88، به نظام تهمت تقلب زده شد، تهمتی که هیچ‌گاه اثبات نشد. معترضان به جای تبعیت از قانون، به قشون‌کشی خیابانی پرداختند و دست به تخریب و آتش‌سوزی و خونریزی زدند. آنها انتقال نرم قدرت و به عبارت دیگر «جمهوریت» نظام را نشانه گرفته بودند به همین جهت از سوی دشمنان انقلاب تأیید و حمایت می‌شدند. چنین رفتاری نباید فراموش شود و هر کس بخواهد از سران فتنه دفاع کند باید به این سؤال پاسخ دهد که چرا آنها با تهمت بی‌اساس تقلب، دل دشمنان نظام را شاد کردند.
شگفتا که ما در ایران با حضراتی روبرو هستیم که هرگاه نتیجۀ انتخابات را به نفع خود بدانند دم از سالم بودن انتخابات می‌زنند اما هر گاه نتیجه به نفع آنها نباشد مدعی تقلب می‌شوند. نکتۀ دوم این است که دولت و اصلاح‌طلبان با شعار «امید» وارد انتخابات مجلس دهم شدند و مقصود آنها از امید، گشایش‌های اقتصادی و معیشتی حاصل از برجام بود. دولت هم برجام را از اول نوعی معاملۀ «برد ـ برد» می‌دانست. مقصود از برد ایران روشن بود و رفع تحریم‌های ظالمانه و احقاق حقوق ملت ایران بود، اما دربارۀ مقصود آمریکائی‌ها از برد مورد نظر آنها چندان حرفی زده نشد.
این روزها که ایران به تعهدات خود در برجام عمل کرده با رفتار آمریکائی‌ها و با خلف وعده‌ها و تحریم‌های جدید آنها به تدریج معلوم می‌شود که منظور آنها از «برد» چه بوده است. مراد آمریکائی‌ها از برد در برجام نفوذ در ایران و تغییر رفتار جمهوری اسلامی ایران در داخل کشور و در منطقه است. در یک کلام آنها تصور می‌کنند که برجام پل نفوذ و ورود و دخالت در امور ایران است. آنها دوست دارند جمهوری اسلامی ایران هم شبیه بعضی کشورهای منطقه نوکر آمریکا شود و با برپاکردن جنگ در سوریه و یمن و کشتار مردم بی‌گناه و بی‌پناه در خدمت مطامع آمریکا و صهیونیسم قرار گیرد.
آمریکائی‌ها به اندازه‌ای گستاخ شده‌اند که به وزیر امور خارجۀ ایران اعتراض می‌کنند که چرا شهادت شیر بیشۀ مقاومت، مصطفی بدرالدین را تبریک و تسلیت گفته است. بردی که آمریکائی‌ها به دنبال آن هستند براندازی اساس انقلاب اسلامی و وداع با اندیشه‌ها و آرمان‌های امام راحل است. در برجام هر کس به آمریکائی‌ها اعتماد کرده و امید بسته باشد، ناامید خواهد شد. امیدها باید به خدا و به ملت باایمان و قهرمان ایران باشد. راه رفع مشکلات اقتصادی، اقتصاد مقاومتی است که همه باید برای تحقق آن همت کنند.
اصلاح طلبان در مجلس دهم، اگر بخواهند به جای حل مشکلات و رفع گرفتاری‌های مردم، به حاشیه‌سازی‌های سیاسی بپردازند و فضای مجلس را مانند مجلس ششم به فضای جنجال و جدال لفظی و رسانه‌ای مبدل کنند، مردم امیدوار را ناامید خواهند کرد. اما اگر بخواهند با حفظ عزت ملت و استقلال جمهوری اسلامی ایران برای حل مشکلات مردم راه‌حل‌های منطقی پیدا کنند مطمئن باشند که از حمایت اصولگرایان برخوردار خواهند شد.
آنجا که تلاش واقع بینانه برای خدمت به مردم و حل مشکلات کشور مطرح باشد، خط‌کشی‌ها و مرزبندی‌های جناحی رنگ می‌بازد. مجلس دهم باید برای راه‌اندازی واحدهای تولیدی تعطیل شده و اصلاح نظام بانکی و مبارزه با قاچاق کالا و مقابله با فساد اقتصادی و جلوگیری از پرداخت حقوق‌های هفتاد هشتاد میلیون تومانی به مدیران دولتی و مقابله با آسیب‌های اجتماعی نظیر اعتیاد و لجام گسیختگی اعتقادی و اخلاقی فضای مجازی اقدام و عمل کند. چنین رویکردی می‌تواند اصولگرا و اصلاح‌طلب را دوشادوش یکدیگر در مجلس دهم در خدمت ملت قرار دهد. اگر دولت هم چنین عزم و اراده‌ای داشته باشد هماهنگی دولت و مجلس به سود کشور خواهد بود. این نطق، آخرین نطق من در پایان شانزده سال نمایندگی در مجلس است.
