حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سال 94 را به خوبی آغاز کرد. اجرای نمایش «سقراط» با بازی فرهاد آئیش و لادن مستوفی برای چندمین بار، باعث شد تا نام او و نمایشش باز سر زبان‌ها بیفتد. از روحیه‌ حمیدرضا نعیمی کارگردان خلاق و برجسته‌ی تئاتر، کم کاری به دور است. به همین خاطر خیلی نگذشت که پس از بازی در چند نمایش، با کارگردانی نمایش «ترور» به صحنه بازگشت؛ اما افت و خیزها و موانع بر سر راه نعیمی سبب شد تا در اوایل اجرای نمایش «ترور» او به نشانه‌ اعتراض دست از اجرای اثرش بکشد. 

 

سال 94 برای این کارگردان با فراز و فرودهای بسیاری گذشت و ما به بهانه‌ فرا رسیدن سال نو با حمیدرضا نعیمی به گفتگو نشستیم.

 

سال 94 یکی از سخت‌ترین سال‌های عمرم تا به امروز بود. سالی که مطمئنم هر زمانی به آن فکر کنم، تنم خواهد لرزید. امسال یکی از پیچیده‌ترین و دشوارترین نمایش‌های عمرم را کارگردانی کردم. 

«ترور» اثری به دعوت مرکز هنرهای نمایشی از آن جایی که بسیار سنگین و پر هزینه بود، نیاز به حمایت جدی داشت. با وجود لطف و عنایت مرکز برای اجرای این اثر نمایشی اما به دلیل خالی بودن صندوق‌ها نتوانست مبلغ درخواستی را در اختیارمان قرار دهد. البته این به معنای حمایت نکردن آن‌ها نیست، تأمین هزینه‌ی اجرای این نمایش بسیار کمرشکن بود و تهیه و پرداخت آن ناخواسته بر دوش خود من افتاد. همین مسئله باعث شد تا رنج بسیاری را متحمل شوم. 

 

خوشبختانه استقبال خوبی از نمایش «ترور» شد. اما دل من از تمام مسئولان و عملکرد آنها شکست. در شرایط سخت و دشواری که فشار و استرس ما را مجبور به اعتراض و عصبانیت کرد، آن‌ها برای آرامش ما گامی برنداشتند. سوء مدیریت در مجموعه تئاتر شهر به جای آرامش، ما را با مشکلات کوچک و بزرگی مواجه کرد. نمایش «ترور» کابوس زندگی من است و نمی‌توانم از آن با لذت یاد کنم. 

 

چقدر اهالی تئاتر بی‌پشتیبان هستند و چقدر تئاتر ارزان و کوچک شمرده می‌شود. با تماشای نمایش «هملت» که به بهانه‌ جشنواره تئاتر فجر به ایران آمده بود، می‌توان فهمید چقدر مسئولان آلمان امکان بروز خلاقیت و لذت بردن برای هنرمندان و تماشاگر را فراهم می‌کنند. در حالی که در ایران بی‌توجهی کافی نسبت به تئاتر وجود دارد و مسئولان و مدیران با دست خالی در مقابل هنرمندان قرار گرفته‌اند. این در شرایطی است که هر دو سوی ماجرا به دلایل زیادی از بی‌توجهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی رنج می‌برند. امیدوارم سال جدید سالی برای احیای فرهنگ و هنر و حرمت‌گذاری به ارزش‌های والای هنرمندان باشد و مسئولان برای یکبار هم که شده به صورت دسته جمعی برای کم کاری‌هایی که در عرصه تئاتر شده عذرخواهی کنند. 

 

بهار هنر تئاتر 185 سال بعد است. درست زمانی که دیگر ما زنده نیستیم؛ چرا که به عقیده من تا وقتی ما زنده هستیم هیچ اتفاق خوبی نمی‌افتد. حتما ما باید بمیریم تا کمی اوضاع تغییر کند.  

 

تنها دلیل من برای زندگی، خانواده‌ام بوده. بهار تمام زندگی من در وجود و حضور آن‌ها خلاصه شده است. 

 

نه من و نه همسرم در خانه نیستیم و دغدغه‌ خانه تکانی نداریم و اصلا نیازی نیست با کشیدن جارو برقی همه چیز حل می‌شود.

  

هیچ کدام از سین‌های سفره هفت سین زنده نیستند؛ تنها سبزه درست همان زمانی که در سفره وجود دارد زنده است. سبزه را به این خاطر از همه بیشتر دوست دارم. 

 

 

دقیقا به خاطر دارم 4 ساله بودم و اسکناس دوتومانی از پدرم عیدی گرفتم. از آن سال عکسی برایم باقی مانده که کت و شلوار به تن و دمپایی به پا دارم و به لنز دوربین لبخند می‌زنم. 

 

امیدوارم بیماری، درد، رنج، فقر، طلاق، بیکاری، مرگ، سوگواری، اعتیاد، بی‌فرهنگی، بی‌سوادی و نبود مطالعه در سال جدید 50 % کاهش پیدا کند. صددرصد نمی‌گویم چون ریشه کن شدن این قبیل معضلات احتیاج به معجزه و گذر زمان دارد. 

گفتگو از: ملیکا مومنی راد

انتهای پیام/