به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از زنجان، این چاپگر قادر به قرار دادن لایه به لایه نشاسته، پروتئین، چربی، طعم‌ دهنده‌ها و ریزموادغذایی است؛ پس از چاپ پیتزا با چاپگر سه‌بعدی، 70 ثانیه زمان برای پخت غذا لازم است.

مسافران مقاصد دوردست فضایی از جمله ساکنان آینده مستعمره مریخ نیز برای تأمین مواد غذایی مورد نیاز با مشکلات متعددی روبرو هستند؛ امکان تولید مواد غذایی تازه مانند میوه و سبزیجات یا مواد غذایی مصنوعی که از طعم و خاصیت مناسبی برخوردار باشند، از جمله مشکلات پیش روی مسافران فضایی است.

«آنجان کانتراکتور» مهندس مکانیک و از محققان شرکت تحقیقات مواد و سیستم‌ها(SMRC) در تگزاس معتقد است، غذا مجموعه ای از ترکیبات مختلف است که می توانند به شکل پودر در بیایند؛ انواع مختلف پودرها نیز با روغن و آب مخلوط شده و در یک چاپگر سه بعدی، مواد غذایی تولید می کنند.

«کانتراکتور» سال 2013 موفق به دریافت کمک هزینه 125 هزار دلاری ناسا برای طراحی و توسعه نمونه اولیه چاپگر ‌سه‌بعدی تولید غذا برای فضانوردان شد.

چاپگر سه‌بعدی می‌تواند امکان تولید غذاهای تازه از جمله پیتزا را برای فضانوردان فراهم کرده و پایانی بر عصر مواد غذایی خشک فریزری و کنسروی باشد.

آنگاه که فضانوردان نخستین گام خود را بر روی کره‌ی ماه می‌گذاشتند و بر روی سطح آن جست و خیز کرده و با آن ماشین ابتدایی فضایی این طرف و آن طرف می‌رفتند، هرگز تصور نمی‌کردند این گام کوچکشان به گامی بزرگ برای بشریت بدل شود و روزی محققان سازمان‌های هوا – فضا به دنبال سفرهای طولانی در خارج از زمین آبی دوست‌داشتنی باشند؛ سفرهایی که گرچه برخی از ابزارهای آن آماده است، اما هنوز یکی از پیش پا افتاده‌ترین مسائلش حل نشده: غذای فضانوردان می باشد!

اگر قرار باشد سفرهای فضایی رنگ واقعیت بگیرد، فضانوردان در دنیای تاریک بی‌وزنی چه خواهند خورد؟ آیا استفاده از غذاهای بسته‌بندی شده و آب کفایت می‌کند؟ تا پیش از این محققان سازمان‌های فضایی به این جمع‌بندی رسیده بودند که می‌توان برخی از غذاهای آماده را بسته بندی کرد و آب را نیز با فضاپیما ارسال کرد، برای مصرف سبزیجات تازه نیز به فضانوردان بذر و جوانه‌ی گیاهان داده می‌شد تا در محفظه‌های ویژه‌ای در سفینه‌ی فضایی خود رشد دهند و به سبزی تازه دسترسی داشته باشند. اما به راستی این راه حلی قطعی و نهایی نیست. باید در نظر داشت در سفر به سیارات دور و نزدیکی حداقل فضانوردان چند سالی دور از زمین هستند و به همین خاطر یافتن منبعی مطمئن بسیار حائز اهمیت است.

به تازگی سازمان فضایی ناسا مبلغ 125 هزار دلار را تنها در یک پروژه‌ی برونسپاری هزینه کرده تا شرکت دانش‌بنیان کوارتز بتواند چاپگری سه بعدی را برای تولید غذاهای تازه در فضا تولید کنند. جالب اینجاست که این محققان تاکنون نمونه‌ی اولیه‌ای ساخته‌اند که قادر به چاپ شکلات‌های خوشمزه‌ی کاکائویی سه‌بعدی از ماده‌ی اولیه‌ی کاکائو و ترکیبات روغنی است.

این محققان می‌کوشند با تعریف چندین مخزن (کارتریج) گوناگون که هر یک حاوی ماده‌ی اولیه‌ی مخصوصی است، چاپگری سه بعدی با چندین سر (هد) چاپ بسازند؛ تا با استفاده از این مواد، قادر به تولید غذایی واقعی باشد. برای همین منظور آن‌ها مقادیری از آرد، شکر، روغن‌های خوراکی، ترکیبات هیدروکربنی و پروتئینی ساده را به طور مجزا در این مخازن جای داده و آن‌ها را با تکنیک‌های ویژه‌ی خلاء از هوا و رطوبت تخلیه کرده‌اند تا طول عمر هر یک از این کارتریج‌ها حداقل 30 سال باشد. گام بعدی، ترکیب درست این مواد برای رسیدن به غذایی حقیقی است.

البته نمی‌توان انتظار داشت که در ابتدای راه آن‌ها بتوانند غذاهای خوش و آب و رنگی نظیر غذای خوشمزه‌ی مادر بپزند، یا بهتر است بگوییم چاپ کنند. اما علی‌رغم همه‌ی این حرف‌ها، غذای چاپ شده دارای مواد معدنی و املاح ضروری مورد نیاز بدن فضانوردان خواهد بود و تا بازگشت به خانه «ته بندی» مناسبی به شمار می‌رود تا از گرسنگی فضایی نمیرند!‍ نظر شما در این رابطه چیست، آیا حوزه‌ی کاربرد چاپگرهای سه بعدی را می‌توان تا بدین حد افزایش داد؟

انتهای پیام/ ا