«مراسم آتش بازی» در کشورهای مختلف جهان+ تصاویر
چهارشنبه‌سوری روزی پرهیجان با آدابی خاص است که حال و هوای خاصی دارد و افراد به خصوص ایرانیان آن را در بسیاری از شهرها و کشورها حتی کشورهای غربی جشن می‌گیرند.
به گزارش خبرنگار کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران؛ چهارشنبه‌سوری یا چهارشنبه آخر سال یا چهارشنبه سرخ همگی به مراسمی اشاره دارند که در شب آخرین چهارشنبه سال یا آخرین چهارشنبه زمستان یعنی سه‌شنبه شب برگزار می‌شود. در آیین باستان در این شب آتش بزرگی افروخته می‌شود و جشن و سرور تا برآمدن خورشید ادامه می‌یابد.
در سنت اصلی این مراسم افراد با پریدن از آتش رو به آتش می‌گویند: «زردی من از تو، سرخی تو از من». این جمله نشان‌دهنده مراسمی برای تطهیر مذهبی است و در این جشن مردم آرزو می‌کنند که تمام رنگ پریدگی‌ها، زردی‌ها، مشکلات، بیماری‌ها و گرفتاری‌های زندگی‌شان برطرف شود و جای آن سرخی و گرمی و نیرو بنشیند.
این جشن کهن وابسته به دین یا قومیت خاصی نیست و در میان ایرانیان بسیار رواج دارد. از طرف دیگر، این جشن یکی از جشن‌های آتش در ایران باستان بوده است که آمدن بهار را با آن جشن می‌گرفته‌اند. آیین آتش افروزی ایران باستان تا روزگار ما ادامه یافته است و اخیرا به نام چهارشنبه سوری معروف گشته است.
از جمله مراسم مخصوص این شب که در برخی نقاط برگزار می‌شود می‌توان به افروختن آتش، اسپند دود کردن، نمک گرداندن، قاشق‌زنی،حاجت‌خواهی، فالگوش ایستادن، گره‌گشایی، پخش کردن آجیل مشکل‌گشا، آواز خواندن، تعریف کردن خاطره و جشن گرفتن این روز اشاره کرد.
متاسفانه در سال‌های اخیر این مراسم زیبا کمتر انجام می‌شود و جای آن‌ها را توپ و ترقه و آتش‌بازی گرفته است. با کمال تاسف اخیرا این جشن زیبا به سمت خشونت کشیده شده است و از اصالت خود فاصله گرفته است. اما همچنان در برخی مناطق این جشن به قوام خود پابرجاست.
چهارشنبه‌سوری در شهرهای گوناگون ایران از جمله شیراز، شهرهای کردنشین، اصفهان، تبریز، لرستان، گیلان، ملزندران، استان مرکزی، آذربایجان، خراسان، اهواز، و قم برگزار می‌شود. علاوه بر این، ایرانیان بیرون از ایران به ویژه ایرانیان مقیم اروپا، آمریکا، کانادا این جشن اصیل ایرانی را به صورت گروهی برگزار می‌کنند.
انتهای پیام/
محاکمه متهم به خاطر قتل برادرزن؛
دعوت نشدن به میهمانی خانوادگی خون به پا کرد
در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان مطرح شد؛
ماجرای شبحی که دست از «مهیار عیار» بر نمی‌دارد!
