ارتش روسیه در تاریخ 30 سپتامبر 2015 از طریق زمین و هوا برای مبارزه با ترویست‌های تکفیری وارد خاک کشور سوریه شد؛ این اقدام روسیه بعد از اخذ موجوزهای لازم از سوریه صورت گرفت تا پشتیبانی‌های لازم از نیروهای " مردمی " و " ارتش " سوریه صورت پذیرد. کشور روسیه تا قبل از ورود به خاک سوریه نیز با در اختیار گذاشتن سلاح‌های پیشرفته از نیروهای" مردمی " که در برابر تروریست‌های تکفیری میجنگیدند؛ پشتیبانی می‌کرد.

در حال حاضر " نیروی‌هوایی " و " نیروی‌زمینی " و " نیروی‌دریایی " ارتش روسیه با کمک " نیروی‌هوایی " و " نیروی‌زمینی " ارتش سوریه تروریست‌های تکفیری را در شرق این کشور زمین‌گیر کردند و " نیروی‌هوایی " روسیه با بمباران مواضع تروریست‌ها با بمب‌افکن‌های " TU-95 " و " TU-160 " خسارت‌های زیادی را به تروریست وارد کرد و نیروهای زمینی نیز توانستند مناطق زیادی را پس از این حملات از وجود تروریست‌های تکفیری پاک کنند.

" نیروی‌هوایی " روسیه از همان روزهای نخستین که ارتش این کشور با مجوز سوریه برای مقابله با تروریست‌ها وارد خاک این کشور سوریه شد مواضع داعش را مورد اصابت موشک‌ها و بمب‌های خود قرار داد. " نیروی‌هوایی " روسیه برای مقابله با تروریست‌ها از انواع جنگنده‌های " سوخو - 24 "، " سوخو - 25 "، " سوخو - 35 " و بمب‌افکن‌های " TU-95 " و " TU-160 " استفاده می‌کند و از این جنگنده‌ها در پایگاه‌های " نیروی‌هوایی " سوریه نگهداری می‌کنند. 

از زمان ورود نیروهای نظامی روسی در تاریخ 30 سپتامبر تاکنون " نیروی‌هوایی " روسیه بیش از 50 فروند جنگنده از نوع " سوخو "، چندین فروند بالگرد تهاجمی، چندین " رزم‌ناو " و تعدادی پهباد برای مقابل با تروریست‌ها را وارد خاک سوریه کرده و همزمان نیز بمب‌افکن‌های " توپولف " به بمباران مواضع داعش پرداختند.

 بمب‌افکن " TU-160 " بمب‌افکن استراتژیک " مافوق‌صوت " ساخت شرکت " توپولف " در کشور روسیه بوده؛ این بمب‌افکن تا حدی از خصوصیات پنهان‌کاری شامل کاهش نیمرخ راداری و بازتاب گرمایی برخوردار شده و به طور کلی قابل مقایسه با بمب‌افکن آمریکایی " B-1 لنسر " است ؛ در حالی که ابعاد آن بزرگتر و ظرفیت حمل مهمات بیشتری را دارد. " TU-160 "  دارای قابلیت حمل " بمب هسته‌ای " را دارد و آخرین بمب‌افکن استراتژیک ساخت شوروی است که لقب " بزرگترین هواپیمای جنگی "، " بزرگترین هواپیمای مافوق صوت " و " بزرگترین هواپیما با قابلیت بال متغیری " ( تغییر زاویه بال ) را دارد که تاکنون ساخته شده‌ است. تاکنون ۳۵ فروند از این بمب‌افکن ساخته شده و تولید آن نیز که در دوران شوروی آغاز شد هنوز در روسیه ادامه دارد و در حال حاضر " نیروی‌هوایی " روسیه 16 فروند " TU-160 " را در خدمت رسمی خود دارد.

هواپیمای بمب افکن " سوپرسونیک استراتژیک TU-160 " طی سالهای 1980 تا 1992 توسط " مجتمع پژوهشی و مهندسی هواپیمایی توپولف " در " مسکو " و در مجموعه هواپیماسازی " گاربونف کازان " مستقر در " تاتارستان " در دست تولید بود؛ اما فقط یک فروند از آن در ماه مه سال 2000 میلادی به " نیروی‌هوایی " روسیه تحویل داده شد. در آن زمان کشور اوکراین نیز چند فروند از این هواپیما را خریداری کرد ولی به دلایل نامعلومی " نیروی‌هوایی " اوکراین این هواپیما را در سال 2001 از خدمت خارج کرد. " TU-160 " توانایی انجام ماموریت‌های محوله در تمامی شرایط آب و هوایی و روز و شب را برخوردار می‌باشد و در دوران جنگ سرد به عنوان پاسخی به پروژه بمب افکن " B-1 لنسر " آمریکا و با مأموریت اصلی " شلیک موشک‌های کروز هواپایه " طراحی و تولید شد. توپولف " TU-160 " امروزه " سنگین وزن‌ترین " و از نظر توان حمل مهمات " قدرتمندترین " بمب‌افکن حال حاضر دنیاست. این هواپیما به علت توانایی مانور بالا و رنگ سفید آن به " درنای سفید " معروف شده و به دلیل تولید این هواپیما در زمان جنگ سرد به عنوان " میراث‌های جنگ سرد " هم یاد می‌شود.

سازه بدنه بر مبنای یک " تیر تیتانیومی" طراحی شده که بطور کل همه اعضای اصلی این پرنده به این تیر تیتانیومی متصل شده است و  " TU-160 "  آخرین هواپیمای دارای سیستم بال متغیر است که تاکنون ساخته شده که این ویژگی برای پرواز بهتر در سرعت‌های مختلف در آن به کار رفته و سیستم کامپیوتری هواپیما بنابر سرعت موجود میزان به عقب رفتگی بال را تنظیم می‌کند.

بال‌های متغیر این هواپیما کلاً می‌تواند در سه حالت " 20 درجه برای فرود "، " 35 درجه برای پرواز کروز یا گشت زنی‌عادی در آسمان  و " 65 درجه برای پرواز در سرعت‌های مافوق صوت " قرار گیرد و در حالتی که بال‌ها کاملاً به عقب برگشته‌اند، از سطح داخلی بال‌ها " فلپ‌هایی " به صورت عمودی روی هر بال بلند می‌شوند که نقش ایجاد ثبات را در سرعت‌های بالا ایفا می‌کنند؛ همچنین در امتداد جلو و عقب چرخ‌ها محفظه‌های حمل تسلیحات در خط میانی و در وسط هواپیما تعبیه شده و در انتهای مخروطی دم هواپیما، چترهای فرود آن قرار داده شده‌اند که به کاهش سرعت در هنگام فرود کمک می‌کنند.

 برد عملیاتی هواپیما بیش از 14 هزار کیلومتر؛ سقف پرواز آن در ارتفاع بیش از 16 هزار متر؛ حداکثر سرعت این هواپیما در ارتفاع بالا حدود 2 هزار کیلومتر بر ساعت و در ارتفاع پایین بیش از 1 هزار کیلومتر می‌باشد.


 این بمب‌افکن مجهز به سیستم سوختگیری هوایی است که برای انجام عملیات سوخت گیری هوا به هوا با دقت بیشتر، لوله سوخت گیری در جلوی شیشه خلبانان قرار گرفته که عمل سوخت گیری را به مراتب ساده تر می‌سازد که در شرایط عادی لوله سوخت گیری در نوک بدنه در جلوی کابین خلبان جمع می‌شود. ظرفیت سوخت گیری این هواپیما بیش از 150 تن بوده و " TU-160 " برای برخاستن به یک باند با طول بیش از 3 هزار متر نیاز دارد.

خدمه پروازی " TU-160 " شامل 4 نفر است یک خلبان؛ یک کمک خلبان؛ یک  مهندس پرواز و یک مسئول تسلیحات است که هر چهار نفر به صندلی‌های پرتاب شونده " صفر/صفر " (سرعت صفر/ارتفاع صفر) مجهز هستند که می‌توانند با ایمنی کامل در همه ارتفاعات و سرعتهای پروازی حتی در زمان استقرار هواپیما بر روی باند اقدام به خروج اضطراری یا همان " ایجکت " نمایند و بر خلاف سایر بمب‌افکن‌های سنگین دیگر که از " یوک و فرمان " استفاده می‌کنند، این بمب‌افکن همچون جنگنده‌ها یک دسته فرمان برای کنترل هواپیما توسط خلبان دارد.

این هواپیما برای تامین قدرت خود از چهار موتور توربوفن " NK-۳۲ " مجهز به پس‌سوز بهره می‌برد که هرکدام از این موتورها رانشی بیش از  25 هزار کیلوگرم تولید می‌کند و موتورها در دو غلاف زیر بالها قرار گرفته‌اند و دارای ورودی‌های هوای متغیر هستند.


 این هواپیما قابلیت حمل 12 ( در هر محفظه 6 عدد ) موشک " کروز استراتژیک KH-55 " با برد بیش از  ۳ هزار کیلومتر (که در غرب و ناتو به " AS-15 کنت ' معروف است) را دارد؛ " TU-160 " می‌تواند جنگ‌افزارهای " هسته‌ای " و متعارف شامل " موشک‌های دوربرد هسته‌ای " را حمل نماید؛ این هواپیما برای دفاع از خود به " موشک‌های حرارت‌یاب " و " سیستم‌های مغشوش کننده رادار و پرتاب‌کننده شراره‌های گمراه‌کننده موشک حرارتی " مجهز شده‌ و همچنین امکان حمل موشک " KH-15P " ( نام ناتو: " AS-16 " ) با برد بیش از 150 کیلومتر را دارد که می‌توان آن را به یک " کلاهک اتمی یا متعارف ۲۵۰ کیلوگرمی " مجهز کرد و ظرفیت نهایی این بمب‌افکن بیش از  35 تن بمب یا موشک است.

انتهای پیام/