این اولین تفاهم همکاری بین‌المللی شهرداری تهران در دوره پسابرجام محسوب می‌شود. همچنین دراین سفر مدیران حمل‌و نقل عمومی شهری میلان از مركز فرمان و ایستگاه متروی شهید بهشتی دیدن و از این ایستگاه تا ایستگاه شهید حقانی را با قطار، طی مسیر كردند.

از نگاه مدیران شهری میلان دستاوردهای تهران در حوزه بومی سازی تجهیزات مترو قابل تحسین بود اما باید دید ایستگاه های متروی تهران با میلان چه تفاوت هایی دارد و تهران چه کمک هایی می تواند از مدیریت شهری میلان در این حوزه بگیرد.

این گزارش نگاهی است به نکات برجسته ایستگاه های مترو در میلان.

نکته قابل توجه در ایستگاه های متروی این شهر، توجه به معماری است. ایستگاه مرکزی میلان، به عنوان یکی از زیباترین ایستگاه‌های قطار در اروپا و حتی جهان شناخته می‌شود. این ایستگاه قطار در سال ۱۸۶۴ در مرکز میلان ساخته شده است، ایستگاهی که از مراکز محبوب شهر میلان چندان دور نیست.

میلان، شهر مد و معماری منحصر به فرد ایتالیا نام گرفته تا نمادی از این کشور اروپایی باشد. اما ایستگاه مرکزی میلان نیز به عنوان یکی از زیباترین ایستگاه های قطار در اروپا محسوب می شود. «Stazione Centrale» علاوه بر اینکه یک ایستگاه قطار است، یک بنای تاریخی فوق‌العاده نیز محسوب می شود که شاید برخی مسافران پرشتاب، جزئیات آن را نادیده بگیرند. به مسافرانی که حتی با اهداف غیر از گردشگری به میلان سفر می‌کنند، توصیه می‌شود برای تماشای جزئیات مخفی سالن‌های این ایستگاه زمان بگذارند. پس از آن نیز، قدم زدن در ناحیه‌ای که این ایستگاه در آن قرار دارد با ترکیب چندفرهنگی و سنت‌های میلانی برای مخاطبان منحصر به فرد و هیجان انگیز خواهد بود.  

کمی تاریخ

ایستگاه مرکزی میلان، از لحاظ ابعاد و ترافیک دومین ایستگاه ایتالیاست. تردد روزانه ۶۰۰ قطار، دو خط مترو و ایستگاه‌های اتوبوس و تراموا در اطراف ایستگاه مرکزی، این ناحیه را به مرکز حمل و نقل میلان تبدیل کرده است. روزانه بیش از ۳۲۰ هزار مسافر از این ایستگاه استفاده می‌کنند که  این عدد در سال به حدود ۱۲۰ میلیون نفر می‌رسد. مجموعه تاریخی ایستگاه قطار میلان در میدان «Duca d’Aosta» واقع شده که فاصله چندانی با مرکز شهر ندارد.  

در ژانویه ۱۹۶۰ امتحانی برای انتخاب معماری که پروژه‌ای را در این ایستگاه توسعه دهد، برگزار شد. این رویداد برای معماران میلانی بسیار هیجان‌انگیز بود. پروژه‌ای که قرار بود در ایستگاه اجرا شود، مطابق با سلیقه آن دوران، ترکیبی از مکاتب کلاسیسم و الکتیسیسم بود.  

در ابتدا پروژه به یک معمار میلانی به نام «کانتونی» سپرده شد، اما طرح او مورد پذیرش قرار نگرفت. شش سال بعد، امتحان دیگری برگزار شد و این بار «اولیس استاچینی» مسئولیت را برعهده گرفت. طرحی که او ارائه کرد، طرحی بلندپروازانه بود که جلال و شکوه را با متانت در هم آمیخته بود.

یک ایستگاه متفاوت!

ایستگاه مرکزی میلان تنها یک سبک معماری خاص را در خود جای نداده است؛ در واقع، یکی از ویژگی‌های بی‌نظیر یا کم‌نظیر این ایستگاه، ترکیب چندین سبک معماری در کنار یکدیگر است که توجه بازدیدکنندگان را به خود جلب می‌کند.

حتی کسانی که برای حمل و نقل از قطار استفاده نکرده‌اند و برای نخستین بار است که وارد میلان شده‌اند، به محض رسیدن به میدان «دوکا» به خود تردیدی راه نمی‌دهند که از این بنای باشکوه نیز دیدن کنند.    

تمرکز بر بنای ساختمان بسیار مفید است. ترکیب چندین عنصر تزئینی که ارزش‌های فوق‌العاده نمادینی دارند، از ویژگی‌های این ایستگاه است. در واقع، در میان آثاری که «استاچینی» در ساخت ایستگاه قطار میلان از آنها الهام گرفته، می‌توان به تأثیرپذیری او از «یونیون استیشن» واشنگتن که سرشار از نمادها و عناصر تزئینی است، را اشاره کرد.   

راه‌پله‌های این ایستگاه جلال و شکوه شگفتی دارند. در ورودی ایستگاه، مسافر تازه‌وارد تصور می‌کند در دهه سی میلادی میلان قرار گرفته است. آثاری از ایتالیای فاشیستی را نیز می‌توان در این بخش به عینه دید.

در اطراف ایستگاه از خودتان پذیرایی کنید

اما تنها ایستگاه مرکزی قطار میلان نیست که توجه‌ها را به خود جلب کرده است، اطراف این ایستگاه نیز موقعیت ممتازی دارد.

در گوشه شمالی ایستگاه، در میدان «لوئیجی دی ساوُیا»، یک کیوسک کوچک وجود دارد. در این ایستگاه مسافران تازه از راه رسیده می‌توانند با بستنی‌های بستنی فروشی «سارتوری» از خود پذیرایی کنند، این مغازه کوچک، از نخستین بستنی‌ فروشی‌های میلان است. "لوئیجی سارتوری"، این بستنی فروشی را در سال ۱۹۴۵ بنا نهاد، بستنی‌های این کیوسک نیز در یک کارگاه خانوادگی در نزدیکی بستنی فروشی تهیه می‌شود.

منبع: مهر

انتهای پیام/