البته در اوایل دهه ۵۰ میلادی هنوز اصطلاح ماشین رایانش (computing machine) برای معرفی این ماشین‌ها به‌کار می‌رفت، پس از آن عبارت کوتاه‌تر کامپیوتر (computer) به‌جای آن به‌کار گرفته شد. ورود این ماشین به ایران در اوایل دهه ۱۳۴۰ بود که واژه رایانه در دو دهه اخیر در فارسی رایج شده است.

تاریخچه

در گذشته به دستگاه‌های مختلف مکانیکی ساده‌ مثل خط‌کش محاسبه و چرتکه نیز رایانه گفته می شدند که برخی موارد از آن‌ها به‌عنوان رایانه قیاسی هم نام برده می‌شود. اما بد نیست بدانید که کاربرد واژه رایانه آنالوگ در علوم مختلف بیش از این است که به چرتکه و خطکش محاسبه محدود شود مثلا در علوم الکترونیک، مخابرات و کنترل روشی برای محاسبه مشتق و انتگرال توابع ریاضی و معادلات دیفرانسیل توسط تقویت کننده‌های عملیاتی، مقاومت، سلف و خازن متداول است که به مجموعهٔ سیستم مداری «رایانهٔ قیاسی» (آنالوگ) گفته می‌شود.

نقش رایانه در زندگی بشر شگفت انگیز است اما باید این تکنولوژی را در زمره ارزش های انسانی تعریف کنیم و بدانیم که این سخت افزار همه فن حریف نمی تواند جایگزین پدر یا فرزندان و افراد مختلف شود. در سال ۱۹۹۹ وقتی سران کشورهای صنعتی در مجمع گروه ۸، در اجلاس اوکیناوا برای بررسی بخشودگی بدهی برخی از کشورهای جهان سوم گرد هم آمدند و کاهش شکاف دیجیتالی به این کشورها ICT توسعه برای به جای بخشودگی، مبلغی را اختصاص دادند. برخی از کشورها در واکنش به این اقدام، رایانه ها را به آتش کشیدند و شعار بشریت به نان نیاز دارد نه رایانه را سر دادند.

این گونه مسایل، ذهن برنامه ریزان کشورهای مختلف توسعه یافته و در حال توسعه را مشغول خود کرد تا بدانند به کدام یک از این شکاف ها باید اولویت داد و آیا یک ابزار که از سیم و فلز ساخته شده می تواند چالش فقر را از سر راه بردارد؟ اما به مرور زمان انسان ها آموختند که از این تکنولوژی نوپا باید استفاده ابزاری کرد و هیچ ابزاری نمی تواند به تنهایی مشکلات جهان را حل کند.

حتما برای شما هم پیش آمده که وسایل دیجیتالی خود را به علت فرسوده شدن روانه سطل زباله کنیم و به قول معرف خود را از شر قدیمی بودن این تجهیزات راحت کنیم اما واقعا پس از دور ریختن این تجهیزات چه بلایی سر آنها خواهد آمد؟

ضایعات کامپیوتری فرسوده و زباله های قطعات الکترونیکی از قبیل مادربورد، پاور، کارت های گرافیک و غیره، ماوس، کیبورد، هارد دیسک، سی دی رام، انواع پرینتر، مانیتور و حتی کیس های مختلف همینطور تلفن و موبایل از آنجا که دارای بسیاری از آلیاژها و فلزات کمیاب و سنگین هستند توسط شرکت های متعددی بازیافت می شوند. این فرآیند در اکثر کشورهای انجام می شود ولی بیشترین خریداران این نوع قراضه ها شرکت های تایوانی و چینی هستند.

هر ساله بیش از 220 میلیون تن کامپیوتر و دیگر محصولات دیجیتال در ایالات متحده دور ریخته می ‌شود که این عدد در سطح جهان به بیش از 1 میلیارد هم می رسد.اما واقعا سرنوشت این زباله ها به کجا می انجامد و این همه قطعه که گاهی شاید سالم هم باشند چه می شوند؟

گزارش از حدیث حدادی

انتهای پیام/