مهتاب نصیرپور بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص جای خالی فیلم «سینما نیمکت» دربخش‌های نگاه نو و سودای سیمرغ گفت: سودای سیمرغ  و نگاه نو ویترین سینما هستند. به این جهت فیلم‌ها توسط مخاطبان و منتقدان دیده شده و مورد نقد و بررسی بهتری قرار می‌گیرند. پس هر فیلمسازی تمایل دارد، فیلمش در این بخش‌ها حضور داشته باشد و مورد ارزیابی بهتری قرار بگیرد. ما نیز از این موضوع و علاقه نسبت به آن مستثنی نیستیم.

وی افزود: گرفتن جایزه در جشنواره فجر امری طبیعی است و بالاخره افرادی موفق به این کار می‌شوند. اما باید توجه داشت هدف اصلی فیلمسازان برای حضور در بخش سودای سیمرغ و نگاه نو جایزه نیست؛ بلکه مورد ارزیابی قرار گرفتن برای ادامه مسیر فیلمسازی و بالابردن سطح کیفی کار است که متأسقانه این فرصتی بود که از ما گرفته شد.

وی افزود: یکسری اتفاقات باعث می‌شود هنرمندان فکر کنند درجا می‌زنند، چون زمانی که بازخورد و یا نقد و صحبتی از سوی تماشاگران و منتقدان نمی‌بینند و نمی‌شنوند احساس دلسردی و درجا زدن به آنها دست می‌دهد. از طرفی بحث اکران واقعا موضوع پیچیده‌ای است که حالا فیلم اکران می‌شود یا اصلا چه زمانی اکران خواهد شد! و این اتفاق یعنی بلاتکلیفی، بعد از حضور نیافتن در بخش‌های رقابتی جشنواره برای دیده‌شدن به فیلمسازان ما فشار وارد می‌کند.

این بازیگر عنوان کرد: من به عنوان یکی از اعضای گروه «سینما نیمکت» به خاطر حضور نیافتن در بخش‌های سودای سیمرغ و نگاه نو ناراحتم.

نصیرپور در مورد مشکلات جشنواره‌های فجر اظهار داشت: چرا ما نمی‌توانیم بعد از این همه سال سر و سامانی به جشنواره فیلم فجر که جشنواره‌ای ملی و داخلی است بدهیم و بعد از اکران فیلم‌ها در طول یکسال راجع به آن‌ها در جشنواره صحبت کنیم و مورد نقد و بررسی قرار دهیم؟ چرا فقط باید تعداد اندکی که از تعداد انگشتان دو دست تجاوز نمی‌کنند، راجع به فیلم‌ها نظر دهند؟ اصلا نقش خانه سینما چیست؟ فقط در حد اینکه سالیانه تعدادی کارت صادر کند؟! و یا اینکه اگر مشکلی برایش پیش نیامد یا اگر توانست بودجه لازم را فراهم کند، سالیانه جشنی کوچک بین فیلمسازان و عوامل آن برگزار کند؟! به نظرم این اصلا درست نیست! جشنواره فجر می‌تواند به شکل دیگری و مانند جشن یا جشنواره‌های موفق برگزار می‌شود. تمام این اعتراضات فراتر از این است که چرا فیلم یا فیلم‌هایی در جشنواره فجر حضور نمی‌یابد؛ بلکه به نحوه برگزاری آن است. ای کاش در آینده فکری به حال این رویداد مهم شود.

این بازیگر در پاسخ به این سوال که آیا نقش متفاوتی در «سینما نیمکت» بازی کرده، عنوان کرد: نسبت به دیگر کارهایی که انجام دادم نقش متفاوتی نیست. نقش من به نحوی بازیگری را نشان می‌دهد و از این نظر به خودم نزدیک است و دور از من نبود. البته نمی‌توان از شرایط سخت فیلمبرداری گذشت. گروه تلاش‌های فراوانی را برای رسیدن به نقطه مطلوب انجام داد. امیدوارم این تلاش‌ها دیده شود و فکر می‌کنم  حضور «سینما نیمکت» در بخش‌های سودای سیمرغ و نگاه نو به ارتقای سینمای ما کمک می‌کرد و فکر می‌کنم این نحوه برخورد با هر فیلمی که شاید شکل و داستان جدیدی رادر سینما بیان می‌کند، رویکرد مناسبی نیست.

وی افزود: ما همیشه از فیلم‌هایی صحبت می‌کنیم که در نقاط مختلف دنیا ساخته می‌شود و از دیدن آن‌ها تعجب می‌کنیم؛ اما در ایران با فیلم‌‌های نگاه نو برخورد سنتی می‌کنیم که در این باره فکر می‌کنم، باید ذهن‌ها را باز کرد و به جوان‌هایی که ورود پیدا می‌کنند فرصت بدهیم. چون آن‌ها آینده سینمای ما هستند. نمی‌توانیم به داشته‌های قبلی بسنده کنیم و با همان روند و شریط قدیمی پیش برویم.

این بازیگر در مورد فضای بازیگری حاکم بر سینمای ایران گفت: اگر دقت کنید سینما کاری گروهی است و همه چیز با هم جلو می‌رود؛ اما با ایمان واعتقاد می‌گویم که بازیگر، کارگردان و عوامل پشت صحنه خوب و بی‌نظیری داریم. منتهی درست است که ما عواملی حرفه‌ای داریم؛ اما زمانی آن اتفاق مطلوب رخ می‌دهد که کارگردانی خوب بتواند عوامل پشت و جلوی دوربین حرفه‌ای را در شرایطی مناسب دور هم جمع کند تا به نتایج مثبت برسد. طبیعتا بازیگرانی که هیچ علاقه‌ای برای بازی در فیلم‌های ضعیف ندارند، زمانی که با یک فیلمنامه و کارگردان خوب روبرو می‌شوند انگیزه آنان صد چندان شده و تلاش بیشتری از خود نشان خواهند داد. در نتیجه فضای بازیگری و بازیگران حرفه‌ای ما بیشتر رشد می‌کند و بیشتر دیده می‌شود و در پی آن بازیگران جدید و حرفه‌ای را می‌توان به سینما معرفی کرد.

نصیرپور در بخش پایانی صحبت‌های خود خاطرنشان کرد: باید در خصوص شکل و شیوه برخورد با هنرمندان، فیلمسازان و بقیه رشته‌های هنری فکر جدی‌تری شود. زمانی که بعد از چندین سال با کشوری که سال‌ها رابطه‌ای نداشتیم، رابطه برقرار می‌کنیم و پای گفتگو می‌نشینیم و رویکرد جدیدی را در سیاست پیش می‌گیریم، چرا این رویکرد را در فرهنگ البته مطابق با اصول جامعه‌مان پیاده نمی‌کنیم؟! تا کی می‌خواهیم با روش بسته ابتدایی با هنرمندان برخورد کنیم؟!

انتهای پیام/