وی با اشاره به گروه‌های مختلف در جشنواره شعر فجر گفت: در برگزاری جشنواره شعر گروه‌های مختلفی هستند که به نوعی مستقیم و غیرمستقیم به جشنواره پیوند می‌خورند. شاعران، ادبیات، مخاطبان عام و خاص ادبیات، ناشران، کارگزاران فرهنگی و مدیران فرهنگی و ... . ناگفته نماند به نمایش گذاشتن و عرضه کردن آثار در حوزه شعر برای گروه‌های مختلفی که در جشنواره فعالیت می‌کنند محدودیت‌هایی ایجاد می‌کند.

اولین محدودیت این است که عده‌ای از پدیدآورندگان به دلایلی خواسته یا ناخواسته در دایره جشنواره جای نمی‌گیرند و این خود آغاز ماجراست. به این معنا که عده‌ای زحمت برگزاری را می‌کشند. در حالی که تمامی داشته‌های ادبی دوره زمانی تعریف شده را در اختیار ندارند. بنابراین قضاوت و ارزیابی‌شان ناخواسته دچار تردید و سوال خواهد شد. برای رفع چنین ایرادی برگزارکنندگان باید طراحی را طوری انجام دهند که تمامی آثار به همت دبیرخانه و نه صرفا با اراده پدیدآورندگان، گردآوری و در دست بررسی قرار گیرند.

امینی خاطرنشان کرد: هر جشنواره ظرفیت‌های آموزشی یا انگیزشی را برای علاقه‌مندان، مخاطبان و شرکت‌کنندگان فراهم می‌آورد. اگر طراحان و مجریان به خوبی از این ظرفیت‌ها استفاده کنند، می‌توانند بینش و دانش مخاطبان عام و خاص را در موضوع مربوط تقویت نمایند. کنار هم قرار گرفتن افراد، ایجاد فضای تعامل فکری، تمرکز بر اشعار و بحث و گفتگو درباره شعر در چنین جشنواره‌هایی اثرات بسیار مثبتی بر شرکت‌کنندگان دارد؛ اما متاسفانه در همه جشنواره‌ها طراحان از این مهم غافل می‌مانند و صرف درج اخبار در رسانه‌ها بر پیشانی قرار می‌گیرد. گاه محدودیت‌های مالی و اجرایی و گاه خط‌کشی‌ها  و فاصله‌گذاری‌ها موجب می‌شد، برخی از صاحبان صلاحیت‌ به جلسات و مراسم ویژه در جشنواره هم دعوت شوند.

این شاعر با اشاره به ادا کردن حق شعر توسط این جشنواره گفت: ادا کردن حق شعر حرف بزرگی است. به جشنواره فقط باید به عنوان جشنواره نگاه کرد. جشنواره یعنی محل عرضه کردن، به نمایش درآوردن. جشنواره محل نمود شعر است و پیش از این نباید انتظار از آن داشت. شاعر با گسترش مطالعه در حوزه شعر و تماشای او نسبت به جهان‌های درون و برون و قرار گرفتن در محیط ادبی تربیت می‌شود و انگیزه‌ و اراده شاعر به خود او بستگی دارد.

سودابه امینی شعر در پایان اظهار داشت: من با برگزاری جشنواره شعر کاملا موافقم. مشروط بر اینکه دست از شلختگی‌های مدیریتی، آن گونه که در مدیریت فرهنگی کشور ما رایج است، برداریم و بسیاری از مرزهای خود ساخته را که میان شاعران فاصله ایجاد کند را از بین ببریم. همه در هر جایگاهی که هستیم، خود را خدمتگزار شعر فارسی بدانیم و صمیمانه و صادقانه «تو کجایی تا شوم من چاکرت» را برایش بخوانیم.

انتهای پیام/