به گزارش گروه بین الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ هافینگتن پست در گزارشی به موضوع قانون جدید کنگره آمریکا برای محدود کردن روادید کسانیکه سابقه سفر به ایران داشته‌اند پرداخت و نوشت: کارزاری به راه افتاده است که به واکنش درمورد گنجاندن نام ایران در فهرست کشورهایی که بازدیدکنندگان از آن، دیگر بدون روادید اجازه ورود به آمریکا را ندارند راه افتاد است. 

به گزارش این روزنامه، کنگره آمریکا دسامبر گذشته قانون «پیشگیری از مسافرت تروریست ها» را که به نام «اچ. آر. 158» نیز خوانده می شود تصویب کرد. در این لایحه آمده است که شهروندان 38 کشور که با تابعیت دوگانه در کشورهای ایران و عراق و سوریه و سودان کار می کنند یا از مارس 2011 از این کشورها دیدن کرده اند، دیگر نمی توانند بدون گرفتن روادید قدم به خاک آمریکا بگذارند. 

این لایحه پس از حملات پاریس و سن برناردینو به تصویب رسید و آرمانش بهبود امنیت آمریکا و جلوگیری از حملات احتمالی آینده است. گنجاندن نام ایران در این لایحه، انجمن ایران و آمریکا را به خشم آورد زیرا میان ایران و حمله های یاد شده پیوندی که برانگیزنده تصویب لایحه بود، دیده نمی شد. آمریکایی های ایرانی تبار و سازمانهای حقوق بشری از این لایحه بابت زبان صریح و نشانه گرفتن افراد به بهانه زادگاه شان انتقاد کرده اند. ولی صرف نظر از همه اینها، این لایحه در کنگره از پشتیبانی نیرومندی برخوردار شد و خیلی زود به تصویب رسید. از این رو، باید پرسید چرا کنگره آمادگی کامل داشت تا نام ایران را در لایحه بگنجاند. 

در ادامه این گزارش آمده است: پشتیبانی هر دو مجلس آمریکا از لایحه، نشانه ای است از مشکل ژرف ایران هراسی، و اینکه اگر کسی بخواهد جلوی سیاست های تبعیض آمیز آینده را بگیرد نیازمند پاسخی شایسته است. در واکنشی به این پدیده، گروهی از دانشجویان جوان ایرانی سپتامبر 2015 جنبشی را در فیسبوک با نام «به امید دیدار در ایران» راه اندازی کردند تا مسافران پیشین و آینده به ایران بتوانند دانستنی های خود را با هم در میان بگذراند. آنهایی که ایرانی نیستند نیز می توانند دیدگاه های فیلتر نشده خود را درباره بازدید از ایران منتشر کنند و مسافران آینده پرسش هایی درباره سفر پیش بکشند. 

در این پلاتفورم هر کس می تواند شناخت یا تجربه دست اول خود را با دیگران در میان بگذارد بی آنکه نهاد یا ساختاری سیاسی دخالتی در کار داشته باشد. باور گردانندگان «به امید دیدار در ایران» این است که نمی توان پویایی سیاسی کنونی این کشور را از دیده ها دور نگه داشت. 

نویسنده در پایان اظهار امیدواری کرد، در همان حال که سیاستمداران در اندیشه سیاست ها و لابی های صنایع جنگی و به دنبال برنامه های کاری خود هستند، شهروندان این توانایی را دارند تا گفتمان دیرپایی را که سیاست غرب، و به ویژه آمریکا، را در برابر ایران احاطه گرفته، دگرگون کنند. «به امید دیدار در ایران» بخشی از کوشش های گسترده برای افزایش آگاهی و جبران باورهای نادرستی است که شالوده این سیاست ها را می سازند. با افزایش آگاهی ها است که می شود افسانه ها را کنار زد و ترس را از میان برداشت و در برابر شیوه های تبعیض آمیز ایستادگی کرد. با اجازه دادن به شهروندان برای یافتن جهان بینی ویژه خود می توان بر گزاره های ساخت دولت که به دودستگی ها دامن می زنند و جلوی ارزش های مردم سالاری را می گیرند ایستادگی کرد.