به گزارش خبرنگار کلینیک گروه علمی پزشکی باشگاه خبرنگاران، بعد از غذا خوردن، بدن شما غذا را هضم می‌کند و آن را به گلیکوژن که مولکول‌هایی برای ذخیره انرژی است تبدیل می‌کند. این مراحل باعث تولید گلوکز، منبع اصلی انرژی می‌شود که به‌سرعت جذب جریان خون می‌شود. اگر شما برنامه غذایی عادی داشته باشید، گلوکز منبع اصلی تامین انرژی در بدن شما است.

به این علت که گلوکز به ماهیچه‌ها و کیسه صفرا می‌رود باعث می‌شود فرد احساس سیری کند و سوخت گلوکز برای 6 ساعت کافی است. بعد از 6 ساعت،‌ هنگامی که بدن تمام سوخت گلوکز خود را مصرف می‌کند، ‌فرد احساس گرسنگی و سستی می‌کند. گلوکز می‌تواند 24 یا 28 ساعت در بدن بماند البته بیشتر آن در 6 ساعت کاملا مصرف می‌شود.

بدن انسان نمی‌تواند بدون استفاده از چربی به عنوان منبعی از انرژی عمل کند،‌ به همین دلیل مغز از ذخیره‌های گلوکز موجود در بدن استفاده می‌کند. مغز انسان از 120 گرم گلوکز در روز نیاز دارد و سوختن گلوکز نیروی مغز را تامین می‌کند. بعد از اینکه 3 یا 4 روز به بدن غذا نرسد، بدن 70 درصد از ذخایر دیگر انرژی بدن را استفاده می‌کند.

اگر بیش از 72 ساعت به بدن خود گرسنگی دهید، بدن در حالتی قرار می‌گیرد چربی‌های بدن شما در ماهیچه‌ها تجزیه می‌شود و در پی آن ماهیچه‌ها شروع به تهلیل رفتن می‌کنند. در این زمان،‌ نیاز مغز به گلوکز از 120 گرم به 30 گرم کاهش می‌یابد و مجبور میی‌شود تا انرژی مورد نیاز خود را از پروتئین می‌گیرد. از طریق مغز می‌تواند انرژی خود را تامین کند اما ماهیچه‌های شما کم‌کم ناپدید می‌شوند. در این شرایط متابولیسم بدن شما آهسته می‌شود و بدن شما از آخرین ذخایر انرژی استفاده می‌کند و شما سست و کم‌انرژی می‌شوید.

کاهش انرژی در بدن سبب کمبود مواد معدنی و ویتامین‌های مورد نیاز بدن می‌شود و در نتیجه عملکرد سیستم ایمنی بدن ضعیف می‌شود و فرد به راحتی به بسیاری از بیماری‌ها مبتلا می‌شود.

تحقیقات حاکی از آن است که برخی از افراد می‌توانند 70 روز بدون غذا زنده بمانند. نکته جالب این است بدن انسان می‌تواند در صورت غذا نخوردن به مدت طولانی از خود مکانیسمی دفاعی نشان دهد اما انسان نمی‌تواند بیش از چند روز بدون آب دوام بیاورد. 

انتهای پیام/